Déjà Vu

Deel 45

'Mama, mag ik bij Mathilde spelen?' Charlotte en ik stonden op het schoolplein. Ze keek me met puppy oogjes aan en ik glimlachte. 'Dat mag meisje. Ik kom je om vijf uur ophalen oke?' Charlotte knikte en ze rende blij weg. Ik overlegde nog even met de moeder van Mathilde of het goed was en ik keek de meisjes glimlachend na. Charlotte werd ook veel te snel groot. Acht jaar was mijn kleine meisje alweer. De tijd vloog om. Soms maakte het me wel eens verdrietig. Charlotte werd groot, en dat betekende dat ik haar steeds meer haar eigen gang moest laten gaan. Natuurlijk wist ik dat het normaal was en dat het er allemaal bij hoorde, maar toch. Alleen liep ik naar huis. Ik had straks een afspraak met mijn nieuwe band, dus op zich was het niet eens zo erg dat Charlotte even weg was. Eindelijk had ik nieuwe mensen gevonden om mee te spelen. Hopelijk zou de samenwerking ook goed verlopen...

Snel liep ik de studio in waar we hadden afgesproken. Ik was de eerste, want er zat nog niemand in de kamer. Ik plofte op een stoel neer en staarde voor me uit. Mijn gedachten waren, zoals bijna altijd, bij Charlotte. Zou ze het leuk hebben? Jawel toch? Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de deur die openging. Ik keek op en zag een man staan. Ik stond op en keek meteen in zijn ogen. Wauw, mooi. 'Jij moet Ilse zijn.' Glimlachte de man. Ik knikte en stak mijn hand uit. 'Bart. Ik ben de drummer.' Stelde de man zich voor. We gingen zitten en praatten wat. Bart was 33 en was afgestudeerd aan het conservatorium. 'En wat heb jij gedaan?' Vroeg hij toen. 'Ik heb een tijdje economie gestudeerd, maar toen er een grote verandering in mijn leven kwam ben ik ermee gestopt.' 'Een verandering?' Bart keek me nieuwsgierig aan. 'Ja, ik raakte zwanger en besloot toen om te stoppen. Best dom eigenlijk, maar ja.'legde ik uit. Bart glimlachte. 'Dus je hebt een kind?' Vroeg hij. Ik knikte. 'Een dochter, Charlotte van 8.' 'Wauw, dat moet een moeilijke periode zijn geweest of niet?' Bart keek me belangstellend aan. 'Ja, nogal. Maar ik ben nu heel gelukkig met Charlotte hoor.' Daar was geen woord aan gelogen. Ik was echt heel gelukkig met Charlotte, al miste ik soms wel een man in mijn leven. Suzanne had nog steeds een vriend en Charlotte begon ook steeds meer te vragen waarom zij nou geen papa had en de andere kinderen wel. Het deed me pijn om haar steeds te moeten teleurstellen. Bart had nog geen kinderen vertelde hij. Logisch vond ik, want ik zou ook nog lang geen kinderen hebben gehad als ik Charlotte niet had. Ook waren hij en zijn ex-vriendin, na een relatie van bijna 6 jaar, uit elkaar gegaan. Samen kletsten we verder, totdat de deur openging en er nog meer mensen binnenkwamen. Toch wel jammer... Ik kon net zo goed praten met Bart...