Déjà Vu

Deel 39

Oeps, sorry you all voor het onregelmatige updaten, we vergeten het steeds😅

Twee maanden later kreeg ik een berichtje van Suzanne. Ze moest me iets vertellen en ze kwam er nu aan. Ik zuchtte. Wat zou er nu weer aan de hand zijn? Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Charlotte, die naar me toe waggelde. 'Mama.' Zei ze vrolijk. Ik glimlachte en tilde haar op mijn schoot. 'Ja liefje, wat is er?' Vroeg ik. 'Mama.' Zei Charlotte nog een keer en ze drukte zich tegen me aan. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte een kus op haar bruine haartjes. Een leven zonder Charlotte kon ik me nu niet meer voorstellen. Hoe kon ik ooit getwijfeld hebben? 'Is Charlotte een beetje moe?' Vroeg ik grinnikend toen ik de oogjes van Charlotte langzaam maar zeker dicht zag vallen. Ik stond op en liep naar boven, terwijl Charlotte slapend op mijn borst lag. Ik legde haar in haar bedje en drukte voorzichtig een kusje op haar hoofdje. 'Welterusten liefje.' Glimlachte ik terwijl ik over haar wangetje streelde. Wat was ik toch gelukkig met haar...

Toen ik beneden kwam ging vrijwel meteen de bel. Dat zou Suzanne wel zijn. Ik opende de deur en begroette Suzanne. 'Hoe gaat het hier?' Vroeg ze toen we samen naar de woonkamer liepen en op de bank ploften.' 'Goed! En met jou?' De ogen van Suzanne begonnen te twinkelen. 'Ik heb een vriend.' Het klonk een beetje verlegen. Ik glimlachte. 'Wat leuk voor je! Hoe heet hij?' 'Marc.' Antwoordde Suzanne met nog altijd een immens grote glimlach op haar gezicht. 'Ik ben echt blij voor je!' Ik zei dit wel, maar diep vanbinnen voelde dit rot. Suzanne had een vriend, en ik, ik had helemaal niemand. Charlotte wist niet wie haar vader was. Ik wist dat zelfs niet... Ik voelde me nooit bewust alleen, tot nu. Natuurlijk had ik Charlotte, maar ik miste wel een vader voor haar. 'Wat is er?' Vroeg Suzanne. Ik schrok op uit mijn gedachten. 'Niks, maar vertel. Hoe ken je hem?' Vroeg ik. Suzanne hing weer een heel verhaal op, maar ik luisterde maar half. Dit deed pijn, al wilde ik het niet laten merken.

Die avond zat ik op de bank met Charlotte dicht tegen me aan op mijn schoot. Ik voelde me nog steeds schuldig. Charlotte had een vader nodig, ook al zei iedereen dat ze genoeg aan mij alleen had. Stiekem voelde ik me ook een beetje alleen. Ik had geen vriend, en dat zou ook nog wel een tijd duren aangezien geen enkele jongen iemand met een kind wou... Mijn leven was veranderd, en hoe...