Déjà Vu

Deel 7

Na een paar uur voelden Suzanne en ik ons al een stuk beter. Gelukkig maar, want we zouden weer uitgaan vanavond. Verstandig was het zeker niet, maar dat kon me niks schelen. Het was nota bene vakantie. "Ils?" Hoorde ik Suzanne vanuit de badkamer roepen. "Ja?" Ik deed de deur open en stak mijn hoofd om de deur. "Zal ik mijn haren krullen of stijlen?" Vroeg Suzanne. "Maakt niet uit, vanavond zijn we vast zo dronken dat we het niet eens meer zien." Was mijn antwoord. Suzanne lachte. "Dat is waar. Ik ben bijna klaar!" "Dat is je geraden ook." Grinnikte ik. Er moest nog heel wat aan mijn uiterlijk gebeuren namelijk. Ik zag er nogal brak uit, en zo had ik me de hele dag ook gevoeld. Ik wist al bijna zeker dat de kater morgen zo mogelijk nog erger zou zijn, maar dat was een zorg voor later. Toen Suzanne even later uit de badkamer kwam kon ik me eindelijk gaan opmaken. Het verbaasde me wat ik nog van mijn brakke gezicht kon maken. Toen ik de badkamer uitkwam stond Suzanne al klaar om te gaan. "Let's go!" Riep ze blij. Ik begon te lachen en trok haar mee aan haar arm naar buiten.

"Jeetje, alle knappe jongens hebben ineens zin om uit te gaan, moet je kijken!" Riep Suzanne. Het was een uurtje of 3 later en we hadden al aardig wat op. Ik moest altijd lachen om de uitspraken van Suzanne als ze gedronken had. Negen van de tien keer sloeg het helemaal nergens op, maar dit keer moest ik haar gelijk geven. Ik was gelukkig nog wel nuchter genoeg om na te denken, maar ik wist dat het niet lang meer ging duren voordat ik dat niet meer kon. Het was druk in de club waar we waren, en ik voelde dat er een groepje jongens de hele tijd naar ons stond te kijken. "Ze zijn wel leuk." Merkte Suzanne op. Ik knikte, maar merkte al vrij snel op dat ze Frans waren. "Oh, laat maar dan." Grinnikte Suzanne. Ik knikte lachend. Ik moest altijd lachen om haar wanhopige gedrag als het om jongens ging. Niet veel later viel haar oog op een groepje jongens die uit België kwamen. "Sorry Ilse, ik weet van onze belofte, maar deze jongens moet ik even hebben." Zei Suzanne en ze was weg. Ik schudde lachend mijn hoofd. Erg vond ik het niet, daar was ik al veel te dronken voor.

Toen ik een drankje ging halen sprak een jongen me aan. "Kom je uit Nederland?" Vroeg hij. Ik keek achterom en zag een lieve glimlach. Ik knikte. "Jij ook dus." De jongen knikte lachend. Doordat we blijkbaar allebei al veel te veel gedronken hadden konden we alleen maar lachende gesprekken voeren. Leuk vond ik hem wel. "Kom je mee?" Vroeg hij even later. "Waarheen?" Vroeg ik verbaasd. "Naar buiten." Was het antwoord van de jongen. Ik knikte en de jongen pakte mijn hand, om me niet kwijt te raken in de drukke menigte. Toen we buiten kwamen kon ik het gezicht van de jongen al een stuk beter zien. "Je bent mooi." Zei de jongen. Ik glimlachte. "Dankje." Hij glimlachte terug en zoende me. Helder nadenken kon ik niet, dus ik zoende terug. O god... Waar ging dit naartoe...?