Déjà Vu

Deel 40

Zuchtend keek ik voor mij uit. Charlotte sliep nog en ik was al wakker. Niet gek aangezien het al zeven uur was en Charlotte altijd rond vijf uur al klaarwakker was, maar nu was ze nog niet wakker. Eigenlijk miste ik haar al. Niemand had mij ooit verteld dat de band tussen moeder en dochter zo sterk kan zijn, maar gisteravond lag ze nog heerlijk op mijn borst te slapen en ik miste haar nu nog. Gelukkig klonk al even later het gebrabbel van Charlotte en ik rende naar haar slaapkamer toe. Vrolijk begroette ik haar en er klonk een lieve "mama" terug. Mijn glimlach werd nog groter en ik tilde haar uit haar wiegje op de commode om haar aan te kleden. Ik pakte wat kleertjes uit haar kast en gaf haar een schone luier. Ik keek naar het labeltje in haar kleding, maatje achtenzestig. Ze werd zo snel groot. Eigenlijk wilde ik dat ze mijn kleine meisje bleef en niet zo groot werd. Ik trok haar een spijkerbroekje, een roze shirtje, roze sokjes en haar schoentjes aan en liep daarna naar beneden om met haar te ontbijten.

Na het ontbijt had ik besloten om met Charlotte naar het park te gaan, dus liep ik vrolijk met haar door het park vlakbij. We kwamen aan bij een speeltuin en Charlotte was bijna niet meer te houden. Lachend liet ik haar los en voorzichtig waggelde ze er naar toe. Met een grote glimlach op mijn gezicht tilde ik haar op de glijbaan en liet haar naar beneden glijden. Charlotte gierde het uit van het lachen, waardoor mijn glimlach nog groter werd. Charlotte maakte mij zo gelukkig. Na een klein tijdje begon Charlotte moe te worden. Ik tilde haar op en tilde haar mee terug naar huis. Zo heel zwaar was ze niet, maar ze had niet mijn bouw waarschijnlijk. Alleen welke bouw ze echt had zouden we pas in de puberteit achter komen. Even later kwam ik thuis aan toen ik allemaal gevloek en lawaai hoorde. Ohja, er kwamen nieuwe buren vandaag. Snel bracht ik Charlotte naar bed en liep daarna weer naar buiten.
'Uh, hallo?' Probeerde ik de aandacht te trekken van de man die aan het trekken was aan een groot zwaar meubelstuk. Hij draaide zich om en keek mij aan. Wow, hij was heel knap. Suzanne had hem nu al versierd, maar ja, die had nu ineens een vriend.
'Oh, hallo.' Zei hij. Ik stak mijn hand naar hem uit en hij legde zijn hand er in.
'Ilse. Ik woon hiernaast op nummer tien.' Stelde ik mijzelf voor.
'Oh, Erik en ik woon op nummer twaalf.' Zei hij. Ik lachte.
'Dat had ik al door.' Erik lachte ook.
'Kan je vanavond iets komen drinken, als kennismaking?' Vroeg ik. Erik knikte. 'Uurtje of acht?' Opnieuw knikte Erik. 'Nou, tot vanavond dan.' Zei ik en ik liep weer weg.
'Tot vanavond.' Hoorde ik nog, maar toen trok ik de deur dicht. Vanavond kwam hij langs, vanavond.