Déjà Vu

Deel 44

De afspraak was afgelopen en ik gaf de vrouw een hand. We maakten een vervolgafspraak voor over een paar dagen en daarna liepen we het kantoor uit en vervolgens liep ik ook het gebouw uit. Ik keek op mijn telefoon hoe laat het was. Kwart voor twaalf, over een kwartiertje mocht ik Charlotte ophalen en het was maar vijf minuutjes naar haar school, dus deed ik rustig aan. Eenmaal bij Charlotte op school aangekomen, was het al een drukte van belang. Overal stonden al ouders en verzorgers op hun kinderen te wachten. Ik ging ergens aan de zijkant van de grote massa met mensen staan en wachtte rustig totdat de bel ging. Ineens klonk het harde geluid en er kwamen wat klassen naar buiten gelopen. Snel zag ik Charlotte al, ze had de hand van de juf vast. Ik zwaaide even en even later zag ik Charlotte met de juf pratend, naar mij wijzen. De juf liet haar hand los en ze kwam naar mij toe gerend. Ik spreidde mijn armen en een paar tellen later vloog Charlotte erin. Ik tilde haar kort even op en gaf een kusje op haar bruine haren.
'Was het leuk op school?' Vroeg ik, Charlotte begon hevig te knikken.
'We gingen allemaal dingen knutselen en we gingen buiten spelen en ik ging met een ander meisje spelen.' Vertelde Charlotte. Ik lachte even.
'Kom je mee naar huis, dan gaan we een broodje eten?' Charlotte knikte even en gaapte even. Ze was gesloopt door deze dag, met al deze indrukken op school. Gelukkig was het woensdag, dus hoefde ze niet vanmiddag weer naar school.

Eenmaal thuis hadden we een broodje gegeten en hingen Charlotte en ik was voor de televisie. Charlotte keek iets van Nickelodeon, maar ik volgde het niet echt. Af en toe hoorde ik Charlotte lachen, dat vond ik al genoeg.
'Mama?' Klonk ineens het stemmetje van Charlotte. Ik draaide mij om en keek Charlotte in haar ogen aan.
'Ja Charlotte.' Antwoordde ik.
'Waarom heeft Dione wel een papa en ik niet?' Vroeg ze. Even moest ik slikken. Wat moest ik hier op antwoorden? Hoe kon een kind van vier dat begrijpen?
'Omdat mama jouw papa niet kent.' Fluisterde ik. Ik fluisterde, zodat ze niet aan mijn stem kon horen hoe verdrietig ik was. Ook deed dit mij zo veel pijn om te zeggen. Niemand wist wie Charlotte haar vader was, aangezien haar vader ook dronken was. Dat herinnerde ik mij nog, meer niet.
'Maar waarom ken jij mijn papa dan niet mama?' Vroeg Charlotte door.
'Omdat mama iets stoms had gedaan en daardoor weet mama het niet.' Zei ik terwijl ik over Charlotte haar hoofdje aaide. Charlotte leek genoegen te nemen met dit antwoord en keek weer rustig verder. Ik haalde een keer diep adem. Voor nu leek ze er genoegen mee te nemen, maar wat als ze dat later niet meer deed? Wat als ze later wel zou doorvragen?