Déjà Vu

Deel 31

Hopelijk hebben jullie dot boek nog niet uit je bibliotheek gehaald, want vanaf nu gaat dit boek verder en komt er iedere donderdag een update!

Week 39 was aangebroken vandaag. Ik kon ieder moment moeder worden, en dat was een heel gek idee. Het was spannend, leuk en doodeng tegelijk. De oude kamer van mijn broer werd nu de babykamer, die Suus en ik een paar weken geleden roze hadden geverfd. Vanmiddag zou ze langskomen. Ik vond het fijn dat Suzanne me niet liet stikken nu ik zwanger was, want het voelde alsof ik geen vrienden meer overhield. 'Ils?' Hoorde ik vanuit de keuken. Ik liep naar de keuken en mijn moeder gebaarde dat ik tegenover haar aan de keukentafel kon zitten. Ik ging zitten en keek vragend naar mijn moeder. 'Wat is er?' Vroeg ik. Mijn moeder zuchtte. 'Ilse, nu de bevalling ieder moment kan beginnen, moeten we het wel even hebben over alles.' Ik haatte het om over de bevalling te praten, maar ik wist dat ik het niet langer meer kon uitstellen nu. 'Wie moeten erbij zijn?' Vroeg mijn moeder. 'Jij.' Zei ik zonder twijfel. Als er iemand bij mijn bevalling moest zijn, was dat mijn moeder wel. 'Wil je alsjeblieft bij me blijven mam?' Vroeg ik. Ik hoorde zelf hoe bang het klonk. Mijn moeder glimlachte. 'Natuurlijk blijf ik bij je liefje.' 'Ik kan het echt niet...' Zuchtte ik. Er liep een traan over mijn wang. Mijn moeder pakte mijn hand vast en keek me aan. 'Jawel liefje. Het is heel logisch dat je bang bent, maar ik verzeker je dat je het kunt.' Ik knikte, maar twijfelde nog steeds. Kon ik dit echt?

'Ben je er al een beetje klaar voor?' Suzanne en ik zaten samen op mijn kamer. Ik zat op bed met mijn handen op mijn buik. Mijn kleine meisje schopte wat minder, wat een teken was dat ze klaar was om geboren te worden. 'Ik hoop het...' Zei ik. 'Ben je bang?' Vroeg Suzanne nu nieuwsgierig. Ik knikte. 'Doodsbang. Ik zie dat echt niet zitten hoor Suus...' ' Ils, dit kun jij, echt. Het komt allemaal goed.' Verzekerde Suzanne me. Ik knikte en zuchtte diep. 'En dan ben je moeder.' Merkte Suzanne op. 'Ja... Ik ben zo bang Suzanne...' Van deze reactie schrok ze, want Suus wist dat ik haar alleen Suzanne noemde als ik serieus was. Suzanne kwam naast me zitten en trok me tegen zich aan. 'He Ils... Rustig. Het komt echt goed.' Zei ze zacht. Ik werd langzaam wat rustiger en veegde ik de tranen van mijn wangen. 'Ik kan nu toch niet meer terug...' Zuchtte ik. Suzanne knikte. 'Het komt echt allemaal goed, ik beloof het.'

Die avond lag ik op mijn bed. Ik werd hier helemaal gek van. Ik bleef maar twijfelen. Kon ik dit? Ik wist haast zeker dat ik helemaal gek werd. Wat moest ik doen?