Déjà Vu

Deel 41

Die avond ging om precies 8 uur de bel. Toen ik de deur open deed zag ik Erik staan. Jeetje, hij was wel echt heel knap... 'Dat is op tijd.' Zei ik met een glimlach. Erik lachte. 'Zeker, ik hou er niet van om te laat te komen.' Ik liet hem binnen en hij ging op de bank zitten. Erik keek even rond. 'Waarom ligt hier zoveel speelgoed?' Vroeg hij verbaasd. Ik schrok even van zijn vraag. 'Dat is van mijn dochtertje.' Zei ik maar. Ik moest de waarheid maar vertellen. 'Dus je hebt een dochtertje?' Vroeg Erik. Ik knikte. 'Hoe oud is ze?' Vroeg Erik nu geïnteresseerd. 'Een jaar.' Antwoordde ik. Erik glimlachte. 'Wat schattig. Maar, hoe oud ben jij dan als ik vragen mag?' Ik haatte dit nog steeds. '20.' Zei ik en ik sloeg mijn ogen neer. 'Ik dacht al, anders zag je er echt extreem jong uit voor je leeftijd.' Grinnikte Erik. Ik lachte. 'Wat wil je drinken?' Besloot ik te vragen. 'Cola is prima.' Antwoordde Erik. Ik knikte en liep naar de keuken. Toen ik even later terug kwam met drinken ging ik naast Erik zitten. 'Maar je was dus 19 toen je moeder werd?' Vroeg Erik. Ik knikte. 'Vrij jong, ik weet het.' Grinnikte ik. Ik kon het maar beter zelf zeggen. 'Ja, dat zeker. Maar ach, wat maakt het uit.' Ik zuchtte opgelucht. Erik wees me in ieder geval niet af omdat ik een kind had. 'Lijkt je dochter op jou?' Vroeg Erik. 'Ik heb geen idee.' Zei ik lachend. 'Veel mensen zeggen van wel. We hebben allebei blauwe ogen, maar Charlotte heeft donkere haartjes.' Legde ik uit. 'Van haar vader?' Vroeg Erik. 'Ik denk het.' Zei ik snel. Ik had geen zin om dat verhaal uit te gaan leggen. Gelukkig vroeg Erik daar ook niet op door. 'Hoe is jouw leven?' Vroeg ik na een tijdje. Erik vertelde dat hij na een relatie van bijna 5 jaar weer single was en daarom was verhuisd. '5 jaar is lang!' Zei ik verbaasd. Erik knikte. 'Dat het uit is is wel mijn schuld.' Ik keek hem vragend aan. 'Wat dan?' 'Ik ging vreemd.' Glimlachte Erik. Hier schrok ik wel van. Niet eens van het feit dat hij vreemd was gegaan, maar meer van het feit dat hij het zo makkelijk en vooral schaamteloos aan mij vertelde. 'Oh, dan is het inderdaad jouw schuld.' Zei ik maar. Erik glimlachte. 'Ach ja, dan ben ik nu in ieder geval single.' Hij kwam dichterbij me zitten en veegde een blonde pluk uit mijn gezicht. Wat wilde hij? 'Ehm ja.' Zei ik maar. Dit was totaal niet de bedoeling. 'Is er een man in jouw leven?' Vroeg Erik nu. Ik schudde mijn hoofd. 'Dus je hebt ook geen last van de vader van je kind?' Bleef Erik doorvragen. Nu moest hij echt ophouden. 'Nee.' Zei ik nu iets duidelijker. 'Dat is heel mooi Ilse...' Zei Erik nu. Nee, dit was helemaal niet mooi. Ik wilde dit helemaal niet. Ineens hoorde ik gehuil van boven komen. 'Dat is Charlotte. Ze is de hele dag al niet lekker. Ik ga haar even kalmeren. Het was leuk dat je er was, doei!' Zei ik snel en ik rende de trap op. Ik hoorde Erik weggaan. Gelukkig. Snel tilde ik Charlotte uit haar bedje en kalmeerde haar. 'Mama blijft alleen van jou liefje...' Zuchtte ik. Ik gaf Charlotte een kus op haar hoofdje en keek naar haar. Nee, voorlopig geen man voor mij.