Déjà Vu

Deel 29

'Het is een meisje.' zei de verloskundige. Ik glimlachte. Het voelde zo gek. Ik kreeg gewoon een dochtertje... Ik kreeg foto's van de echo mee en niet veel later zaten we weer in de auto onderweg naar huis. 'Mam?' Mijn moeder keek achterom, zodat ze mij aan kon kijken. 'Ik weet zeker dat ik zelf voor het kindje wil zorgen.' Mijn moeder glimlachte even en knikte. 'Het komt allemaal goed liefje. Wij gaan je met alles helpen.' Ik glimlachte en staarde uit het raam. Mijn handen legde ik op mijn buik. Voor het eerst kon ik eventjes genieten van mijn kleine meisje. Ik kon mijn kindje echt niet laten adopteren, dat wist ik nu zeker. Ik hield nu al zoveel van dat kleine meisje...

Toen we thuis waren besefte ik dat school toch wel iets van mijn zwangerschap moest weten. 'Moet ik school mailen over de situatie?' vroeg ik toen mijn moeder bij me kwam zitten. Ze leek verbaasd dat dit mijn eigen voorstel was. 'Ja, dat is misschien wel een goed idee. Je moet de datum waarop jij bent uitgerekend er ook even bijzetten.' Ik knikte en besloot dat iedereen het maar moest weten. Ik kon het toch niet meer verstoppen. Ik stuurde gewoon een mail door naar mijn klas en dacht er maar niet bij na. Nu maar hopen dat de reacties mee zouden vallen...

'Dus het is een meisje?' Suzanne en ik liepen samen in de stad. 'Ja, leuk he?' zei ik. Suzanne knikte enthousiast. 'Dan gaan we nu babykleertjes shoppen!' Ik begon te lachen en schudde mijn hoofd. 'Ja, dat moet echt wel een keer gaan gebeuren, aangezien jij voor het kindje gaat zorgen.' vond Suzanne. Ik knikte. Dat ging ik zeker. 'Nou, kom' Suzanne trok mij aan mijn arm mee een babywinkeltje in. De vrouw achter de toonbank keek een beetje verbaasd toen wij binnenkwamen, waarschijnlijk door onze leeftijd. Snel liepen Suzanne en ik naar de roze kleertjes. 'Kijk dan hoe schattig!' riep Suzanne toen ze een roze pakje omhoog hield. Ik glimlachte en knikte. Ineens kwam het binnen. Mijn kindje ging dit over vijf maanden aanhebben. Ik zou een dochtertje hebben. Een dochtertje die volledig afhankelijk van mij zou zijn. 'Wat is er Ils?' Vroeg Suzanne verbaasd toen ik een traan van mijn wang veegde. 'Het komt nu gewoon binnen...' Zei ik zachtjes. Suzanne glimlachte en gaf me een knuffel. 'Je gaat echt moeder worden Ils...' Zuchtte ze. Ik knikte en keek weer naar het roze pakje. 'Doen?' Vroeg ik. Suzanne grinnikte. 'Ja natuurlijk! Een meisje moet gewoon roze dragen.' Ik lachte. Zelf was ik nooit echt heel meisjesachtig geweest, maar nu ik zwanger was werd het wel meer. 'Ik kan niet wachten tot ik ook kinderen krijg...' Zuchtte Suzanne. Ik begon te lachen. 'Wacht jij daar nog maar even mee.' 'Moet jij zeggen.' Zei Suzanne. 'Jij had dit kunnen voorkomen! Jij had me met mijn dronken hoofd mee kunnen nemen voordat ik stomme dingen deed.' Suzanne knikte lachend. 'Klopt. Het is tijd om volwassen te worden Ils.' Dat was het zeker.