Déjà Vu

Deel 15

'Ja.' Zei ik in een reflex. Deze vraag had ik niet verwacht. Ik wist dat mijn antwoord ongeloofwaardig overkwam, maar dit was voor nu even de enige optie. Mijn moeder keek me aan. Natuurlijk had ze door dat ik loog, want ik kon helemaal niet liegen. "En nu eerlijk alsjeblieft." Zei mijn moeder streng. Ik schrok van haar toon, en realiseerde me dat ik nu wel eerlijk moest zijn. 'Nee, maar het is niet zo vaak gebeurd." Zei ik. Mijn moeder was niet overtuigd. 'Hoe vaak is niet vaak?' Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Wat moest ik nou zeggen? 'Een paar keer, en altijd veilig.' Antwoordde ik. Ik wist niet zeker of dit een leugen was. Ik had het altijd veilig gedaan, tenzij het op vakantie zonder condoom was. Dat wist ik niet. Mijn moeder keek me wantrouwend aan. 'Ilse.' Zei ze rustig. 'Ja mam?' Was mijn reactie, bang voor de preek van mijn moeder. 'Je voelt je al een tijdje niet lekker, en ik heb het gevoel dat je wel vaker misselijk bent 's ochtends. Klopt dat?' Begon mijn moeder. Dit kon ik niet ontkennen, dus ik knikte maar. 'En ik weet niet wat je allemaal hebt uitgespookt tijdens die vakantie in Frankrijk, maar kan het zijn dat er daar ook iets is gebeurd met een jongen?' Ging mijn moeder voorzichtig verder. Ik wist echt niet wat ik moest doen. De waarheid vertellen leverde heel veel preken op, maar als ik toch zwanger zou zijn werden mijn ouders helemaal gek. 'Ja, maar veilig.' Besloot ik te antwoorden. 'Er kan altijd iets misgaan Ilse, dat weet jij ook.' Zei mijn moeder. Ik knikte en keek naar beneden. Ik haatte dit soort gesprekken met mijn moeder. Ze had me altijd door, en wist ook altijd een gevoelige snaar te raken. 'Lieverd, is er een kans dat je misschien zwanger bent?' Vroeg mijn moeder. Ik schrok van deze vraag. Natuurlijk wist ik zelf inmiddels maar al te goed dat dat kon, maar nu ik het zo uit de mond van mijn moeder hoorde schrok ik er toch wel van. 'Denk het niet.' Zei ik snel. 'Wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?' Vroeg mijn moeder door. '3 weken geleden.' Zei ik, om dit gesprek te eindigen. Dit loog ik, maar het kon me even niks schelen. Ik moest alles even op een rijtje zetten. 'We houden het in de gaten oke?' Sloot mijn moeder het gesprek af. Ik knikte en gaf mijn moeder een knuffel, om vervolgens naar boven te vertrekken. Daar plofte ik op mijn bed neer. Er ging van alles door mijn hoofd. Dit kon niet waar zijn, dit mocht gewoon niet waar zijn... Wat moest ik nu doen? Ik was al een tijdje overtijd... Moest ik een test doen of nog even wachten? Misschien voelde ik me over een paar dagen wel beter en werd ik gewoon ongesteld. Misschien was het wel loos alarm. Misschien...