Déjà Vu

Deel 21

'Ik ben zwanger...' Zei ik zacht. Elke keer als ik deze woorden uitsprak voelde ik schaamte. De huisarts keek me aan. 'Wanneer ben je daar achter gekomen?' Vroeg ze. 'Gisteren.' Beantwoordde ik de vraag van de huisarts. De huisarts knikte en richtte zich weer tot mij. 'Heb je liever dat je moeder erbij is of dat ik je alleen spreek? Je moeder mag erbij blijven, maar het is belangrijk dat je eerlijk bent over deze situatie, voor de gezondheid van jou en die van het kindje.' Zei ze. Deze woorden kwamen hard binnen. Het kindje... Dit ging niet langer alleen over mij, dit ging over het kindje... Ik wilde dat mama erbij bleef, dus ik beloofde dat ik eerlijk zou antwoorden op alle vragen die de huisarts zou stellen.

'Ilse, slik jij de anticonceptiepil?' Was de eerste vraag van de huisarts. Ik schudde mijn hoofd van nee, en keek toen weer naar beneden. De huisarts noteerde wat en ging daarna verder met haar vragen. Het viel best mee, totdat de vraag kwam waar ik zo bang voor was. 'Weet je de naam van de vader?' De huisarts en mijn moeder keken me afwachtend aan. 'Ehm... Nee.' Antwoordde ik. Ik zei het snel, zodat ik er vanaf zou zijn. Mijn moeder keek geschrokken naar me, terwijl ik bedacht wat ik nu het beste kon zeggen. De huisarts keek me aan. 'Ilse, hoe zie jij je toekomst voor je?' Ik zuchtte. 'Ik weet het niet...' Zei ik zacht, waarna de tranen over mijn wangen gleden. 'Je hebt  drie mogelijkheden: het kindje houden, adoptie en abortus. Wat jij doet is helemaal jouw eigen keus, maar het lijkt mij wel een goed idee om er een keer met iemand over te praten. Dat is op jouw leeftijd wel verstandig.' De huisarts keek naar me toen ze deze woorden uitsprak. 'Dat lijkt mij ook.' Viel mijn moeder bij. Ik kon alleen nog maar huilen. Mijn moeder legde haar hand op mijn been en keek me smekend aan. Ik wist dat ik dit moest doen, maar het werd me gewoon allemaal even teveel. 'Zullen we dat maar doen Ilse?' De stem van de huisarts haalde me uit mijn gedachten. Ik knikte maar, wetende dat ik toch geen keus had. 'Goed. Dan stuur ik je ook meteen door naar een verloskundige.' Vervolgde de huisarts het gesprek. Verloskundige... Elk woord wat maar iets met zwangerschap te maken had bezorgde me kriebels. Niet veel later stonden we op en gaven mama en ik de huisarts een hand. Toen we terug naar de auto liepen voelde ik niks; mijn hele leven was anders, en ik had niks op een rijtje...

Toen we in de auto zaten begon het gesprek met de huisarts langzaam tot me door te dringen. Mijn moeder was nog altijd doodstil. Ik wist dat ze teleurgesteld in me was, en dit keer kon ik er niks meer aan veranderen. Welke keuze ik ook zou maken, dit zou mij mijn hele leven achtervolgen.