Déjà Vu

Deel 23

Na de lunch met Suzanne was het toch echt tijd voor mijn afspraak. Ik was echt heel zenuwachtig toen ik de praktijk binnenliep. Ik liep naar het loket en de vrouw achter het loket keek op. 'Ik heb een afspraak met Emma Peters.' Zei ik. De vrouw knikte en vroeg naar mijn naam. Toen ik mijn naam zei keek de vrouw even naar het scherm van haar computer en keek weer op. 'Ga daar maar zitten. U wordt zo geroepen.' Ik knikte en liep naar een stoel, waar ik op ging zitten. Niet veel later kwam er een vrouw uit een kamertje. Ze riep mijn naam en ik stond op. Toen we eenmaal in het kamertje waren gaf de vrouw mij een hand. 'Emma Peters. Noem me maar gewoon Emma.' Ik knikte. 'Ilse de Lange.' Emma zei dat ik mocht zitten en nam zelf plaats aan de andere kant van haar bureau.

'Dus, waarom ben je hier Ilse?' Begon ze. Ik zuchtte diep. 'Omdat ik een probleem heb.' Antwoordde ik. 'Vertel maar.' Glimlachte Emma. Ik knikte en begon met vertellen.

'Dus je weet niet wie de vader van het kindje is?' Vroeg Emma. Ik schudde mijn hoofd.
'Nee... En ik heb geen idee wat ik moet doen... Ik ben gewoon veel te jong.'
Emma keek me aan. 'Ilse, dit zal een beslissing zijn die jij je hele leven met je mee zult dragen. Wat je ook kiest. Daarom is het heel belangrijk dat je er met mensen over praat. Dus het is heel goed dat je hier bent.' Ik glimlachte.
'Bedankt. Maar hoe moet ik ooit een keuze maken?'
'Het lijkt mij verstandig dat je deze keuze samen met je ouders maakt, omdat zij je altijd zullen helpen.' Ging Emma verder. Ik knikte. Ze had gelijk.
'Ik kan het kindje gewoon niet loslaten...' Zuchtte ik.
'Omdat je er al van houdt he?' Vroeg Emma.
Deze vraag was een schot in de roos. Ik probeerde nog te vechten tegen mijn tranen, maar ik kon het niet. Emma zag het en gaf me een doos tissues. 'Ja, ze staan er niet voor niks.' Grinnikte ze. Ik glimlachte door mijn tranen heen.
'Deze reactie is heel normaal, en dat maakt deze keuze ook zo moeilijk. Je wilt hem of haar geven wat hij of zij nodig heeft.'
'Klopt... En ik weet niet of ik dat kan...' Snikte ik.
'Dat kun je wel. Meisje, je hoeft het niet helemaal alleen te doen. Er zijn heel veel mensen die je willen helpen met deze keuze. Denk er goed over na, en overleg het ook zeker met je ouders.' Adviseerde Emma mij.

'Bedankt.' Zei ik zacht. Emma glimlachte.

'Geen dank. Ik hoor graag nog eens een keer wat van je, en als je nog een keer een gesprek wilt kan dat altijd.' Ik knikte en we stonden op. Ik bedankte Emma en gaf haar een hand. Toen liep ik weg. Dit gesprek had me goed gedaan.

Toen ik thuis kwam zaten mijn ouders op de bank. 'En?' Vroeg mijn moeder vrijwel meteen. Ik zuchtte en vertelde het hele verhaal. Toen ik klaar was met vertellen keken mijn ouders elkaar aan. 'Ilse, wees eens eerlijk. Wat wil jij zelf het liefst? Wil je het kindje houden?'