Déjà Vu

Deel 19

Ik keek bang naar mama. 'Kijk maar.' Zei ze. Zelf klonk ze ook bang. Ik boog voorzichtig voorover en keek op de test. Twee streepjes. Positief. Nee. Mijn hele wereld stortte in elkaar. Ik was niet in staat om ook maar iets te zeggen, maar mijn moeder kon meteen aan me merken dat de test positief was. Ik begon te huilen en ik voelde mijn hele lichaam trillen. Mijn moeder trok me naar zich toe en probeerde me rustig te krijgen, maar ik was ontroostbaar. Ik had mijn eigen leven geruïneerd, en ook dat van het kindje die in mijn buik leefde. Ik kon hem of haar nooit geven wat het nodig had. Ik hoorde mijn broer de woonkamer binnenkomen, maar mijn moeder stuurde hem vrijwel meteen weg. 'Liefje... Kijk me eens aan.' Zei mijn moeder na een tijdje. Ik keek haar aan en zag ook tranen in haar ogen. Ik had het verpest. 'Alles komt goed. We zijn heel teleurgesteld, maar papa en ik zullen je bij alles gaan helpen.' Ik begon harder te huilen toen ik de woorden van mijn moeder hoorde. Ze waren teleurgesteld in me, iedereen was teleurgesteld in me. En ik, ik was ook teleurgesteld in mezelf. Waar was de ooit zo brave Ilse gebleven?

Na een uur gehuild te hebben besloot ik maar naar bed te gaan. Het was midden op de middag, maar dat maakte me niets uit. Ik wilde gewoon even niet meer denken aan alle ellende. Toen ik boven kwam en in bed wilde gaan liggen voelde ik dat ik misselijk werd. Ik rende naar de badkamer en gooide alles eruit. Mijn broer, die blijkbaar ook boven was, kwam geschrokken aanlopen. 'Jeetje Ilse, gaat het wel?' Vroeg hij bezorgd. Ik knikte. 'Ja, laat me maar even.' Ik liep langs mijn broer naar mijn kamer, waarna ik de deur op slot draaide. Ik moest even alleen zijn. Hoe moest ik dit doen? Ik zat nog op school, kon een carrière nu wel vergeten en boven alles; ik wist niet wie de vader van het kindje was. Dat was toch een ramp? Ik zuchtte diep en stapte in bed. De tranen begonnen alweer te lopen toen ik dacht aan de reactie van de familie als ik zou vertellen dat ik zwanger was. Wat een drama...

Een paar uur later werd ik wakker. Ik keek op mijn wekker en zag dat het 18:00 uur was. Blijkbaar had ik mezelf in slaap gehuild, want er zat mascara op mijn kussen. Langzaam maar zeker drong de realiteit weer tot me door. Ik was zwanger. Ik zuchtte en liep de trap af. Toen ik mijn ouders hoorde praten stopte ik even. Ik hoorde mijn moeder huilen, terwijl mijn vader haar gerust probeerde te stellen. Met mijn domme actie had ik mijn ouders zo teleurgesteld... Zwijgend kwam ik de woonkamer binnen, om daar op de bank te gaan zitten. We waren allemaal in onze eigen wereld, maar we hadden allemaal dezelfde gedachte; dit was een nachtmerrie.