Déjà Vu

Deel 24

VANDAAG ZIJN WIJ SAMEN! X Liek en No🎉

De tranen stroomden over mijn wangen, wat wilde ik nu eigenlijk? Wilde ik dit kindje houden waar ik al zoveel van hield? Ineens had ik mijn besluit gemaakt, dit was mijn kind.
'Ik denk wel dat ik het kindje wil houden. Ik kan toch geen moord plegen op zo'n klein, lief, onschuldig wezentje?' Ik bleef maar huilen en huilen. Mijn vader trok mij op zijn schoot en troosten mij als toen ik nog een klein meisje was. Langzaam aan werden mijn tranen minder en minder. Totdat ik even was uitgehuild. Mijn tranen waren voor nu op, voor nu dan.

'Ilse?' Begon mijn moeder voorzichtig. Ik keek haar aan. 'Misschien moet je eens denken aan adoptie, er zijn zoveel mensen die geen kinderen kunnen krijgen en door jouw kind af te staan, kan jij weer iemand anders blij maken.' Ik dacht na, zou ik mijn kindje willen afstaan aan mensen die ik niet kende? Wat nou als diegene bij mensen terecht kwam die het kindje niet mocht en het zouden mishandelen of iets dergelijks? Voor school zou het wel goed zijn, dan zou ik mijn studie kunnen afronden en gaan werken. Niet dat ik mijn studie zo leuk vond, maar ik moest iets doen dus was ik bij economie uitgekomen. Iets wat ik nu dan maar studeerde.
'Ik wil er over nadenken, maar ik weet het niet.' Zuchtte ik uiteindelijk maar.
'Neem er zoveel tijd voor als je nodig hebt. Wij staan achter je. Welke beslissing je ook neemt.' Zei mama rustig. Ik ging van mijn vaders schoot af en slenterde naar boven, wat moest ik nu toch?

Boven pakte ik mijn mobiel van de lader en zocht Suzanne op in mijn telefoon. Ik had haar hulp nodig. Zij wist altijd het goede voor mij te zeggen en was mijn raadgever. Als ik ergens niet uitkwam dan was zij altijd de eerste die ik belde. Maar eerst bellen. Ik klikte op "bellen" en even later ging de telefoon over, gelukkig nam ze al snel op.
'Hey Ils, hoe gaat het?' Klonk Suzanne haar stem aan de andere kant van de telefoon.
'Hey Suus, ik weet niet hoe het gaat.' Alweer liepen de tranen over mijn wangen.
'Ilse, ik ben zo bij je.' En de telefoon werd alweer opgehangen. Suzanne kwam alweer naar mij toe, ze was veel te goed voor deze wereld. Ik was zo stom om zwanger te raken en zij zorgde ervoor dat ik altijd met mijn problemen ergens te recht kon.

Even later stond Suzanne alweer op de stoep. Papa opende de deur en liet Suzanne naar boven komen. Suus wist toch al dat ik op mijn kamer zat, dus dat hoefde ze niet te vragen.
'Ilsje toch.' Zei ze meteen toen ze mijn kamer binnen kwam lopen. Ze nam naast mij plaats op bed en trok mij tegen zich aan. 'Wat is er toch allemaal aan de hand Ils?' Vroeg Suzanne bezorgd.
'Papa en mama willen dat ik ook aan adoptie ga denken, maar ik denk dat ik dat helemaal niet wil.'
'Ilse, het is jouw kind en jij kan er over bepalen wat ermee gaat gebeuren, dus als jij zelf voor je kindje wilt zorgen, dan moet jij dat tegen ze zeggen. Zij zullen je echt wel helpen en laten jou echt niet met zo'n klein kindje zitten.' Stelde Suzanne mij gerust en ze had gelijk. Mijn ouders hadden beloofd mij te steunen en gingen mij echt niet alleen met het kind laten.