Déjà Vu

Deel 20

Samen met mama liep ik naar de auto om naar de huisarts te gaan. De huisarts had mama verteld dat zij mij zelf wilde spreken. Ik had geen idee waarom precies, maar ik ging er maar heen met mama. Langzaam ging ik in de auto zitten en mama nam plaats achter het stuur. Ze startte de auto en reed hem de parkeerplaats af. Ze draaide hem de autoweg op waarna we koers zette naar de huisarts.

De autorit duurde lang, heel lang. Mama en ik zeiden niets tegen elkaar. Snel klonk het getik van mama's hakken op de klinkers van de straat. Niet iets heel geks aangezien mama wat kleiner was dan mij en ook kortere benen had dan mij. Wij liepen op de schuifdeuren af die open gingen, waarna we naar binnen konden. We moesten één trap op en toen kwamen we in een hal uit. Mama liep voor mij uit een deur in en snel liep ik achter haar aan. Ik liep door de deur heen en kwam in een kleine wachtkamer. Het was niet heel groot, maar wel gezellig. Mama keek mij aan en wees mij een incheckbalie aan. Ik liep er heen, terwijl mijn benen trilde van angst. De mevrouw achter de balie opende een glas waardoor ik met haar kon praten.
'Ik heb een afspraak.' Zei ik.
'Dat snap ik.' Zei de mevrouw lief. 'Wat is uw naam?'
'Ilse, Ilse de Lange.'
'Ilse Annoeska de Lange, geboren op 13 mei 1977?' Vroeg de vrouw bevestiging zoekend. Ik knikte als teken dat het klopte. 'Dan kan je plaatsnemen in de wachtkamer. Uw huisarts zal u zo op komen halen.' Ik knikte opnieuw en samen met mama liepen we naar de wachtkamer toe. We gingen op een stoel zitten en snel keek ik links en rechts van mij. Links zat een oudere man en rechts zat een moeder met een klein jongetje op schoot. Hij lag lief tegen haar borst te slapen. Een paar secondes later werd hij wakker en maakte overgeef bewegingen en snel pakte de moeder er een bak bij waarin het jongetje overgaf. Meteen daarna werd het jochie lijkbleek en begon te huilen, terwijl de moeder in alle staten het kind probeerde te kalmeren. Dit zou ook mijn toekomst worden. Ik zou ook moeder worden. Een moeder die haar kind probeert te kalmeren terwijl iedereen haar uitlacht. Niet dat die moeder werd uitgelachen, maar zijn was tegen de dertig aan. Ik was negentien. Negentien, iedereen zou mij te jong vinden.
'Ilse de Lange.' Werd ik uit mijn gedachten gehaald door iemand die mijn naam riep. Ik keek op en zag een vrouwelijke arts staan. Ik stond op en schudde de vrouw een hand.
'Dokter van de Langemeen.' Stelde ze zichzelf voor.
'Ilse.' Zei ik, terwijl ze dat allang wist. Ook mama stelde zichzelf voor en daarna zei Mevrouw van de Langemeen dat we haar mochten volgen naar haar kamer en daar plaatsnemen. Zij zelf nam plaats op een bureaustoel achter een bureau en mama en ik namen plaats aan de andere kant op twee stoelen.
'Dus mevrouw, waarom was u hier?'