Déjà Vu

Deel 33

'Ilse, wie mag de navelstreng doorknippen?' Vroeg de verloskundige aan mij. Nadenken kon ik eigenlijk niet, maar het antwoord op deze vraag kon ik nog verzinnen. 'Mama.' Was mijn antwoord. Mijn moeder glimlachte en kneep even in mijn hand. Toen de navelstreng doorgeknipt was werd er gevraagd of ik al een naam had. 'Charlotte Lana de Lange.' Antwoordde ik. 'Wauw.' Hoorde ik Suzanne zeggen. Ik keek even naar haar en glimlachte voorzichtig. Toen Charlotte werd meegenomen voor controle kwamen bij mij de tranen. Mijn moeder kwam naast me zitten en gaf me voorzichtig een knuffel. 'Je hebt het heel goed gedaan meisje... Ik ben zo trots op je.' Zei ze zacht. Ik bleef maar huilen. Ik kon het gewoon nog niet bevatten. Ik was moeder geworden. Mijn leven was voor altijd veranderd. Ik was verantwoordelijk voor een klein wezentje waar ik nu al zoveel van hield...

Niet veel later kreeg ik Charlotte weer in mijn armen. Haar gewicht en lengte werd opgeschreven en er werd me verteld dat alles goed was. Ik was er niet bij met mijn gedachten. Ik kon alleen maar kijken naar mijn dochtertje, die lag te slapen in mijn armen. Het voelde nu alsof ik twintig jaar ouder was. Ineens kreeg ik de moedergevoelens waar iedereen het over had. Dit kindje was van mij, en ik moest voor haar zorgen. Mijn moeder liep even naar mijn vader en broers om te zeggen dat Charlotte geboren was en nu zat alleen Suzanne nog naast mij. 'Ze is zo mooi...' Stamelde Suzanne. Ik knikte. 'Dit voelt zo gek.' Zuchtte ik. Suzanne legde haar hand op de mijne en samen keken we even naar Charlotte. Negen maanden geleden gingen we op vakantie... Toen was mijn leven nog vrijwel zorgeloos. Ik kon gaan en staan waar ik wilde. Maar nu, nu moest ik volwassen worden. Mijn hele leven stond nu in het teken van Charlotte, en dat zou altijd zo blijven.

Toen mijn vader en broers binnenkwamen kreeg ik een heleboel vragen. Ik beantwoordde ze allemaal netjes, maar het koste me veel moeite. Mijn moeder zag het en zorgde ervoor dat mijn vader en broers naar huis gingen. Toen ze weg waren kwam mijn moeder naast me zitten. 'Je bent moe he?' Vroeg ze. Ik knikte en keek haar dankbaar aan. 'Hoe voel je je?' Vroeg mijn moeder. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik heb geen idee...' Was mijn antwoord. Mijn moeder streek door mijn haar en keek naar Charlotte. 'Ik weet dat je haar niet los wilt laten, maar misschien is het wel goed om even te gaan slapen.' Zei mijn moeder na een tijdje. Ik wist dat mijn moeder gelijk had, maar ik wilde Charlotte dichtbij me hebben. 'Ik zal goed voor haar zorgen hoor.' Glimlachte mijn moeder. Ik glimlachte zwak en gaf Charlotte aan mijn moeder. 'Ga maar lekker slapen Ilsje.' Hoorde ik Suzanne nog vaag zeggen. Toen viel ik in een onrustige slaap.