Déjà Vu

Deel 17

De ogen van Suzanne werden groot. 'Wat...?' Stamelde ze. Ik keek haar aan. 'Echt Suus, Ik heb het vast niet veilig gedaan met die jongen op vakantie... Anders was ik allang ongesteld geworden.' Legde ik uit. 'Maar Ils... Dan moet je een test doen!' Zei Suzanne. Ik wist dat ze gelijk had, maar ik wilde er helemaal niet aan denken. 'Ik weet het...' Zuchtte ik, waarna ik weer in huilen uitbarstte. Suzanne trok me tegen zich aan.
'Rustig Ils... Misschien ben je wel helemaal niet zwanger.'
'Zelfs mama denkt het!' Bracht ik uit. Hier leek Suzanne wel van te schrikken. Zij wist ook dat mijn moeder nooit zomaar iets zei.
'Je moet met je ouders gaan praten.' Vond Suzanne. Ik keek haar geschrokken aan.
'Echt niet!' Riep ik.
'Jawel. Zij willen je ook alleen maar helpen.' Ik zuchtte. Praten met mijn ouders was wel het laatste wat ik wilde. Boos zouden ze zeker zijn, en daar had ik helemaal geen zin in op dit moment. 'Kom op Ils... Je weet zelf ook dat praten de enige oplossing is.' Probeerde Suzanne mij te overtuigen. Met tegenzin stemde ik in met haar plan, met als voorwaarde dat Suzanne erbij zou zijn. Dat vond ze prima en samen liepen we de trap af.
'Pap, mam.' Zei ik toen we in de woonkamer stonden. Mijn ouders keken allebei op.
'Wat is er Ilse?' Vroeg mijn moeder. Ik keek even naar beneden.
'Kunnen we praten?' Vroeg ik zacht. Mijn ouders knikten en we gingen met z'n vieren aan de keukentafel zitten. Suus en ik aan de ene kant, mijn ouders aan de andere kant.
'Ik weet dat jullie allebei weten dat ik geen maagd meer ben, en om eerlijk te zijn weet ik niet zeker of ik het veilig heb gedaan op vakantie.' Zei ik. Ik vond het verschrikkelijk om dit te vertellen.
'Hoezo weet je dat niet zeker? Je was er toch zelf bij?' Vroeg mijn vader. Ik zuchtte.
'Ja... Nou nee... Ik had teveel alcohol gehad.' Mijn ouders keken elkaar geschrokken aan. Zij wisten natuurlijk helemaal niks van al die avonden dat wij uitgingen.
'Dus je was dronken?' Vroeg mijn moeder.
'Ja...' Bracht ik uit. 'En ik ben ook al een tijdje overtijd...' Mijn ouders schrokken pas echt van deze woorden.
'Oh nee... Ilse...' Stamelde mijn moeder.
'Het spijt me zo erg...'
'Het is te laat voor spijt Ilse. Als je zwanger bent is er geen weg meer terug.' Zei mijn vader streng. Ik wist het, maar toch schrok ik van zijn uitspraak. Ik was 19... En nu? Wat moest ik doen als ik zwanger was? Abortus was geen optie, adoptie misschien, maar dan zou ik toch mijn hele leven rondlopen met de gedachte dat ik een kind zou hebben. Ik was echt radeloos, voor het eerst in mijn leven.
'Maar voor we plannen gaan maken moeten we eerst zeker weten of je zwanger bent.' Zei mijn moeder. Ik knikte en zag dat mijn moeder opstond.
'Ik ga nu de huisarts bellen.'
Ik schrok me dood. Waarom niet gewoon een test?! Waarom moest nou meteen de huisarts gebeld worden?!