Déjà Vu

Deel 43

Samen liepen Charlotte en ik door de straten. Het was nog vroeg, mensen gingen naar hun werk, of naar school. Dat was waar Charlotte ook naartoe ging, voor de eerste keer. Ik keek naar Charlotte's handje in de mijne. Het liefst wilde ik haar voor altijd dichtbij me houden, maar ik wist dat dat niet kon. Nu ging ze naar school, maar straks zou ik haar echt los moeten laten. Dat was iets waar ik het liefste nog helemaal niet aan dacht.

'Mama, kom je me wel weer ophalen?' Vroeg Charlotte toen school in zicht was. Ik zag haar oogjes bang naar me kijken. Ik glimlachte. 'Natuurlijk kom ik jou weer ophalen kleintje, daar hoef je niet bang voor te zijn.' 'Oke.' Zei Charlotte en samen liepen we het schoolplein op. Toen we het gebouw binnenliepen stond er al een vrouw op ons te wachten. 'Kijk Charlotte, dit is de juf.' Wees ik Charlotte aan. De vrouw gaf ons allebei een hand en stelde zich voor als Margo. Ze zag dat Charlotte zich bang achter mij verschuilde en glimlachte. 'Het is echt heel leuk hier, geloof me maar.' Charlotte keek bang naar mij. 'Ga jij ook mee?' Vroeg ze zacht, terwijl ze zachtjes aan mijn hand trok. Dit deed pijn, maar ik wist dat ik weg moest. 'Nee liefje, mama komt straks weer terug. Echt waar.' Verzekerde ik Charlotte. 'Ga nu maar met de juf mee, oke?' Charlotte knikte en gaf me nog een laatste knuffel. Toen liep ze, aan de hand van de juf, mee de klas in. Ik keek ze na. Mijn kleine meisje. Wat werd ze toch snel groot...

Niet veel later zat ik in de auto. Ik had een belangrijke afspraak, dus op zich was de eerste schooldag van Charlotte best goed gepland. Niet dat ik haar niet miste hoor, maar toch. Ik had een afspraak bij een platenlabel. Na de geboorte van Charlotte was ik gestopt met school en had ik me meer gefocust op muziek. Muziek was altijd al mijn grote passie geweest, en misschien kon ik mijn grote droom nu eindelijk eens realiteit maken. Ik was bloednerveus, dat wel. Een afwijzing zou verschrikkelijk zijn, want wat moest ik dan doen? Weer naar school? Maar dat kon ik toch niet combineren met de opvoeding van Charlotte? Ik wilde er niet eens aan denken...

Toen ik er was zuchtte ik een keer diep. Ik stapte uit de auto en liep het gebouw binnen, op zoek naar de juiste afdeling. Toen ik die gevonden had zag ik al snel een vrouw staan. Ze gaf me een hand en wees me een kantoortje aan, waar we naar binnen liepen. 'Ilse de Lange... Ik heb veel over jou gehoord.' Begon de vrouw. Ik schrok even. Wat had ze dan allemaal gehoord? 'Goede dingen hoor.' Glimlachte de vrouw meteen toen ze mijn geschrokken gezicht zag. Ik zuchtte opgelucht. 'Dat is mooi.' Zei ik. De vrouw begon een verhaal en kwam uiteindelijk uit bij het feit dat ik een dochter had. 'Hoe wil je dat combineren?' Vroeg de vrouw, maar mijn gedachten dwaalden af naar Charlotte. Hoe zou het met haar gaan...?