Déjà Vu

Deel 18

Inmiddels was Suzanne naar huis. Ze had een afspraak met haar tante en ik vond dat ze die niet mocht afzeggen. Zeker niet omdat het alleen maar de huisarts bellen was en ik maakte hem niet eens zelf. Mama zou voor mij de huisarts bellen.
'Ilse.' Zei mama en ik keek op naar de plek waar het geluid vandaan kwam. 'Zal ik nu de huisarts bellen?' Ik knikte maar. Het zou geen zin hebben om het steeds voor me uit te schuiven. Ooit zou het moeten gebeuren. Mama pakte de telefoon en zocht het nummer op dat ze even later belde. Een paar keer klonk er een piep totdat de telefoon werd opgenomen.
'Met Carla de Lange. Ik bel voor mijn dochter Ilse.' Zei mama op een gegeven moment. Even bleef het stil. 'We hebben een vermoeden dat ze zwanger is.' Mama klonk in paniek. 'Ilse is negentien, maar ze is waarschijnlijk op vakantie zwanger geraakt.' Nu wist ik het zeker, mama was helemaal in paniek. Waarschijnlijk kalmeerde degene aan de andere kan mt van de lijn haar, want je hoorde haar rustig worden. 'Ja, is goed, oke. Daag.' Sloot mama het gesprek af en daarna legde ze de hoorn op de lijn. Snel liep ze mijn kant op en kwam naast mij zitten en legde haar handen op mijn benen ter hoogte vaan mijn knieën. 'Je moet een test doen en daarna wil de huisarts je spreken. Morgen hebben we een afspraak om elf uur.' Zei mama snel.
'Ik ga niet zelf die test halen.' Zei ik meteen. No way. Iedereen zou me een slet vinden, dat wilde ik ook niet.
'Ik zorg dat jij zo snel mogelijk een test hebt, maak je maar geen zorgen meisje.' Mama trok zich tegen haar aan en ik verstopte mij in haar schouder waarna ik begon te huilen.
'Mama, wat nou als ik zwanger ben?'
'Dat weet je niet meisje, zometeen weet je het zeker, dan kijken we wel weer verder.' Besloot mama en ik gaf me over. Rustig bleef ik tegen mama aan hangen. Even voelde ik mij weer een klein meisje dat nog afhankelijk was van haar moeder, maar ik moet reëel blijven. Ik was negentien en niet meer afhankelijk van mijn moeder. Ik moest het zelf doen.

'Iemand had hier een zwangerschapstest nodig?' Klonk de stem van mijn broer door het huis. Ik keek beschaamd naar beneden. Mama had mijn broer een zwangerschapstest laten halen.
'Ja, ik.' Zei ik maar. Mijn broer kwam op mij aflopen en overhandigde mij de test.
'Succes kleintje.' Zei mijn broer en ik knikte alleen maar. Ik had geen zin om er tegen in te gaan vanwege het feit dat mijn broer mij voor klein uitmaakte.
'Zal ik hem maar doen?' Vroeg ik en mijn moeder knikte. Ik slenterde naar de wc en deed daar de test.

Zachtjes plofte ik naast mijn moeder op de bank. 'Nog twee minuten wachten.' Zei ze en daar zaten we maar te wachten. De klok bleef maar tikken, iets waar je helemaal gek van kon worden. 'Ils.' Even bleef het stil. 'De twee minuten zijn om.'