Serce nie umie mówić,
tylko bić mocno potrafi.
Prawie się z piersi wyrywa,
gdy strzała amora je trafi.
I bije, kocha wciąż mocniej,
odrzuca wszystkie złe moce.
I płacze, rzewniej i rzewniej.
Ucicha w samotne noce.
Tak tęskni, czeka, czy idziesz.
Woła do Ciebie „Kochanie!
Wróć do mnie, niech znowu będzie
Niech będzie tu znów zakochanie."
A Ty odchodzisz daleko,
serce chowając do torby.
A Ty odchodzisz na zawsze,
w miłości nie jesteś szczodry.
A ono przecież tak czeka,
a ono płacze z miłości.
I łamie się znowu ze smutku,
i śmieje się znowu z radości.
I kocha. Kocha! Ach głupie.
To serce, co Tobie oddalam.
Ja przecież nie byłam świadoma.
Że nie chcesz...ja nie wiedziałam.
Rzuciłeś maleńkie me serce
na drogę łzami zbrukaną.
I zostawiłeś mnie tutaj
w Tobie tak zakochaną.
CZYTASZ
Tchnienie Poezji
PoezjaWiersze są jak bicie serca. Raz szybsze, raz wolniejsze. Wiersze są jak tchnienie wiatru. Raz delikatne, raz silniejsze. Wiersze są jak ludzie. Raz dobre, a raz...złe? Nie, nie ma ludzi złych. Są tylko ludzie nieszczęśliwi.
