Mówiłeś, że boisz się
moich powrotów,
bo kiedy wracam
znad lasów i gór.
To pędzę przed siebie
ściskając Twą rękę.
A nasze serca,
szybują do chmur.
I uciekałeś
z miłością tak płochą,
jak ten ogniska
blask złoto-krwisty.
I wciąż kochałeś...
jak drzewa szumiące,
jak wiatr co się tuli,
co jak łza przejrzysty.
CZYTASZ
Tchnienie Poezji
PoezjaWiersze są jak bicie serca. Raz szybsze, raz wolniejsze. Wiersze są jak tchnienie wiatru. Raz delikatne, raz silniejsze. Wiersze są jak ludzie. Raz dobre, a raz...złe? Nie, nie ma ludzi złych. Są tylko ludzie nieszczęśliwi.
