Ik Haat Je #Netties2017

H. 1. Hopen op restjes

'Joy! Kan je even komen!' Ik zucht en loop naar beneden. Mijn moeder zit boos aan de tafel. 'Wat heb je nu weer gedaan?' Ze zucht diep en gaat verder. 'Ik ben vanochtend gebeld door de directrice. Je hebt weer eens een lokaal in rook gezet.' Ik glimlach al aan de gedachte. De leraar gaf me een onvoldoende voor mijn toets die heel goed ging voor mijn gevoel. Nu heeft ze geen lokaal meer vanwege de rook. Karma.

'Ja, dat had ze verdiend.'

'Joy, je moet echt stoppen met die grappen. Dit is niet leuk meer. Je hebt al vier keer een lokaal gevuld met rook, graffiti gespoten ín school en ook nog eens buiten. Je hebt de auto van de directrice bekogeld met verf en niet te vergeten, modder in de koffieautomaat van de lerarenkamer gestopt.' Ik grijns, dat heb ik allemaal gedaan. 'Joy, je vader en ik zijn het echt zat om steeds gebeld te worden door de directrice en te horen te krijgen dat je weer wat hebt uitgespookt.' Ze zucht diep met een pijnlijke blik. 'Dan neem je toch gewoon niet meer op als ze belt?'

'Luister, ik hou van je, maar je gaat echt te ver. Misschien leer je op een internaat je beter aan de regels te houden.' Ik kijk haar aan met grote ogen. Ze wil me naar een internaat sturen? 'We hebben al gebeld, volgende week ga je daarnaartoe.'

'Wat?' gil ik. Ze maakt een grap. Dat kan niet anders. 'Het spijt me, Joy. Deze beslissing was heel moeilijk voor ons. Nadat de directrice het had voorgesteld hebben je vader en ik een uur gepraat.' Ik kijk haar boos aan. 'Mam, dit kan je niet maken.' sis ik.

'Het spijt me, lieverd.' Ik zucht nog eens diep en stamp dan naar mijn kamer. Ik pak mijn mobiel en app Violin. Ze is al sinds de brugklas mijn beste vriendin. Ze is mijn partner in crime. Zij helpt me met al mijn grappen. Ik krijg bijna meteen antwoord. Ze schrijft dat ze meteen hier naartoe komt.

'Wat!' roept Violin hijgend als ze na vier minuten in mijn kamer staat. 'Dit kunnen ze niet maken.' Ik zak verslagen neer op mijn bed. 'Ik wil er echt niet naar toe, Vio.'

'Ik kom ook mee.' zegt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dat doe ik je niet aan.' Ze zucht en opent haar mond, die ze al snel weer sluit. 'Maar ik kan jou toch niet alleen laten gaan. Dat overleef je niet. En ik trouwens ook niet.' Ik ga achter mijn computer zitten en ga naar de site van het internaat.

'Kijk, ik kan in het weekend gewoon naar huis en dan kom ik jou gewoon opzoeken. Of jij komt op bezoek bij mij, dat kan ook.'

'Ik heb een veel beter idee. Ik ga gewoon nog een grap uithalen, dan sturen ze me van school af en kan ik met jou mee. Thuis houdt toch niemand van me.' Ze haalt haar schouders onverschillig op, maar in haar ogen zie ik haar pijn. Violins moeder is overleden en haar vader werkt de hele dag, soms slaapt hij zelfs in het hotel in de buurt van zijn kantoor. Violin krijgt weinig aandacht en zoekt haar aandacht in grappen uithalen, dat moet ze eigenlijk niet doen, maar het voelt zo goed voor haar. Als ze weer eens een streek heeft uitgehaald, wordt haar vader erbij gehaald. Dan krijgt ze aandacht. "Slechte aandacht is beter dan geen aandacht." zegt ze altijd.

Violin eet heel vaak bij ons en voelt als een zusje voor me. Ik zie haar elke dag, ook in het weekend. De ene keer ben ik bij haar, maar meestal is ze bij mij. 'Violin, dat moet je niet doen. Natuurlijk zou ik het gezellig vinden, maar daar is alles veel strenger. Je zal het niet leuk gaan vinden daar.'

'Jij toch ook niet. En sowieso, samen is alles leuker.' zucht ze. Eigenlijk heeft ze gelijk, ik ga het daar ook niet leuk vinden. 'Ik ga gewoon met je mee, punt uit.' O nee, ze heeft "punt uit." gezegd. Nu is ze niet meer om te praten. Vorig jaar wilde ze gaan bungeejumpen van een brug. Ze haalde het in haar hoofd om te zeggen dat ik ook mee moest springen. Ik heb haar gesmeekt om het alleen te doen, maar ze zei "punt uit." Ik heb moeten springen omdat ze niet meer over te halen was.

'Best.' zucht ik, wetend dat het geen zin meer heeft. 'Maar zorg alsjeblieft dat je niet gedwongen wordt om van school af te gaan. Als je het niet leuk vind op de kostschool, kan je nog altijd terug?' zeg ik meer vragend dan dat de bedoeling was. Ze knikt.

~

'Joy! Je moet nu echt gaan! De taxi staat voor de deur!' Ik loop de trap af met de laatste tas en laat een verslagen zucht horen. Violin vliegt me om de hals. 'Ik ga je missen, Joy.'

'Ik jou ook, Violin.' De taxichauffeur toetert en we laten elkaar los. 'Ik zie je over twee weken.' fluistert Violin nog snel in mijn oor. Ik schenk haar een laatste blik en stap dan de taxi in. Mijn ouders hebben zoals gewoonlijk niet veel gezegd. Ze hadden straks al gedag gezegd en zijn toen verder gegaan met hun bezigheden.

Na ongeveer twintig minuten rijden, stopt de taxi voor een groot gebouw met hek eromheen. Ik pak mijn koffers, om vervolgens door de geopende poort te lopen. Ik kijk om me heen naar het reusachtige gebouw en loop naar de ingang van het gebouw.

Aan de receptie zit een vrouw van gemiddelde leeftijd. 'Hallo meisje, waar kan ik je mee helpen?' De vrouw laat een vriendelijke glimlach zien. 'Ik ben Joy Gustes. Ik ben nieuw hier.'

'O, dan geef ik je de sleutel van je kamer, je uniform, je schoolrooster en de kluissleutel.' Ze loopt door een deur en komt even later terug met een doos -waar de spullen in zitten, denk ik. Ze maakt de doos open en haalt één voor één de spullen eruit. 'Dit is je uniform, die draag je tijdens schooltijd. Dit is je kluissleutel, hier staat welke etage en hier welk nummer.' Ze wijst de cijfertjes aan.

'Dit is je schoolrooster. Je begint over twee dagen, zodat je eerst je kamer in kan richten en je even het terrein kan verkennen. Dit is je kamersleutel. Je hebt een kamer op de derde etage, met balkon. Dit is het nummer.' Ze wijst opnieuw getallen aan. 'O, hier is de plattegrond zodat je niet verdwaalt. Anders kan je ook nog wel iemand om hulp vragen.' Ik knik en glimlach om vriendelijk te zijn.

'Dan nu nog even wat algemene informatie. Na half negen 's avonds komen de meisjes niet bij de jongenskamers en andersom ook niet. Het ontbijt is van zeven uur tot negen uur, kom je later, dan moet je hopen op restjes. Het diner is van half zes tot zeven uur, kom je later, dan moet je weer hopen op restjes. Lunch is alleen in het weekend, van twaalf uur tot half twee. Hiervoor geldt hetzelfde, te laat komen betekent hopen op de restjes. Op school moet je een activiteit kiezen, sport of iets met cultuur. De keuzes van dit jaar hangen nu net een paar dagen op het prikbord in de school, dus dan kan je je meteen inschrijven. Ik zal je nog een blaadje geven met alle regels, zodat je ze niet vergeet.'

Ik bedank haar en loop dan de juiste kant op -hoop ik. Ik stop met lopen en kijk verward naar de plattegrond, hier schiet ik niks mee op. Kijkend naar dat stomme ding, loop ik verder.

Ik bots tegen iemand op en val op de grond. 'Au! Kijk eens uit, sukkel!' Boos kijk ik omhoog. De knapste jongen die ik ooit heb gezien, staart me grijnzend aan. 'Kijk zelf uit. Je ziet er verdwaald uit, ik leid je wel rond hier. Trouwens, heb jij toevallig vanavond wat te doen?' Hij wiebelt met zijn wenkbrauw en kijkt me grijnzend aan. O wacht, niet de knapste, eerder de stomste.

'Ehm. Laat me even nadenken.' glimlach ik liefjes. Na een paar seconden grijns ik. 'Nee, sorry. Ik heb geen tijd voor sukkels zoals jij.' Ik haal mijn schouders nonchalant op. 'En, ik hoef jouw hulp niet. Ik kan zelf de weg wel vinden.' Ik loop langs hem heen, maar hij pakt mijn pols vast.

'Jij weet niet wie ik ben, meisje. Maar ik waarschuw je, spot niet met mij, want anders-'

'Want anders wat? Ga je dan je moeder op me afsturen en zelf huilen in een hoekje?'

'Nee, dan zal jij je niet meer durven vertonen.' Na deze woorden loopt hij weg en laat hij mij achter in deze grote ruimte.

Nou, hier begint dan mijn leven op deze stomme kostschool.