Ik Haat Je #Netties2017

H. 18. Meisjestaal

Zuchtend pak ik mijn boeken uit mijn kluisje. 'Hey!' Violin slaat een arm om mijn schouder.

'Hoe was het bij de training? Heeft Jake nog wat gezegd?' Ze fluistert haar laatste vraag en kijkt dramatisch om zich heen om te kijken of er iemand meeluistert.

'Ik heb het verpest,' zeg ik en ik leg alles over de training en daarna aan haar uit. Ze kijkt me aan met een medelevende blik en zucht nadenkend.

'Verpest? Wat hadden jullie wat jij nu verpest hebt?' vraagt ze nadenkend. Ik haal mijn schouders op.

'Weet ik veel. We waren vrienden of zo. Tenminste, dat is wat hij zei.' Ik weet echt niet wat we waren. Ik weet niet wat ik voor hem voelde. Hij was aardig, maar of ik hem beschouwde als vriend weet ik niet. Ik voelde sowieso niet meer dan dat voor hem. Maar nu is zelfs dat onzeker. Tijdens de kus voelde ik wat. Maar ik weet niet wat.

Ik word helemaal gestoord van mezelf. Ik draai helemaal door. Mijn hersenen maken overuren terwijl mijn hart op zijn luie reet zit. Mijn hoofd en hart zijn tegenpolen, terwijl ze samen horen te werken. Alles in mij is helemaal in de war. Ik denk dat ik bijna naar 'het gezellige huis met de piepjes, matraskamer en de witte jassen' mag. Zo noemt Violin de psychiatrische inrichting als we allebei weer eens gestoord bezig zijn, of alleen ik.

'Vio, ik denk dat het tijd is voor het gezellige huis met de piepjes en de witte jassen,' mompel ik.

'Jij kan een gezellige meidenmiddag gebruiken,' concludeert ze zonder iets te zeggen over mijn suggestie over het 'gezellige huis'.

'Ja, vast,' mompel ik sarcastisch, waarna ik naar de les loop.

~

'Joy!' Ik draai me om om te zien waar de stem vandaan komt en zie dat Jake aan komt rennen. Zuchtend loop ik verder. Wat moet die jongen toch van mij?! Hij is een domme klootzak. Ik heb hem al zo vaak gezegd dat hij me met rust moet laten en alsnog komt hij naar me toe.

Twee sterke armen trekken mee een leeg conciërgehokje in. 'Wat moet je?' sis ik.

'Alsjeblieft, vertel me wat er is. Ik dacht dat we vrienden waren en ineens gedraag jij je zo.' Hij kijkt me smekend aan. Woede borrelt opnieuw in me op.

'Ineens?!' schreeuw ik nu kwaad. Hij denkt serieus dat er 'ineens' wat is?! Ik wist dat hij niet de slimste was, maar dat hij zó dom was?! 'Ineens? Jij kuste me! Je denkt toch niet dat ik dat zomaar toelaat?' roep ik kwaad.

'Je vroeg erom, jij vroeg naar mijn manier,' fluistert hij.

'O, nu is het mijn schuld!' Deze jongen is de grootste klootzak die ik ken. En ik ken heel veel klootzakken, inclusief Josh. 'Rot toch lekker op!'

'Nee, dat zei ik niet. Ik bedoelde dat jij me vroeg naar mijn manier en dat ik die liet zien. Het was niet de bedoeling dat je het op zou vatten zoals je dat nu hebt gedaan,' probeert hij uit te leggen, maar ik luister niet. Ik ram hard op zijn borst terwijl de tranen van frustratie over mijn wangen lopen. Waarom ben ik zo'n emotioneel wrak?

'Joy, rustig.' Hij pakt mijn handen vast zodat ik hem niet meer kan slaan en kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Ontspan je. Word eerst rustig voordat je verder gaat met je geschreeuw.' Ik adem diep in en uit en voel dat ik iets kalmeer.

'Oké, vertel nu maar wat je dwarszit.' Hij laat mijn handen los.

'Je kuste me,' mompel ik, zo zacht dat hij het bijna niet kan horen. Ik bijt op mijn lip en begluur hem vanonder mijn wimpers.

'Gaat dit alleen om de kus of is er meer?' Ik haal mijn schouders op en kijk naar de grond. 'Vertel het me. Je kan me vertrouwen. Ik ben niet zoals Josh. Ik ben veel aardiger.' Het laatste mompelt hij. Een ieniemienie glimlach breekt voorzichtig door op mijn gezicht en ik kijk op naar hem.