Ik Haat Je #Netties2017

H. 39. Messen gebruiken en geen oogballen

'Hey.' Ik geef Jake een kus en val neer op zijn bank.

'Hey, ik had een vraag. Want we zijn nu al drie dagen samen maar we hebben onze vrienden nog steeds niks verteld. Wanneer wil je dat doen?'

'Het maakt mij niet uit. We kunnen ook gewoon niets zeggen en het ze zelf laten merken. Dat lijkt me eigenlijk best wel leuk, dan moeten ze het zelf ontdekken. Ik wil hun reacties zien.'

'Ik vind het prima. Als je maar niet zo'n klef meisje wordt, die altijd wilt zoenen en weet ik veel wat wil doen in het openbaar.' Ik lach kort en schud dan mijn hoofd.

'Zo ben ik niet. Ik zou zoiets niet gaan doen, bah. Ik wil niet zoals Caitlynne worden. En als dat toch gebeurt, zeg dat dan alsjeblieft.' Hij lacht en belooft dat hij dat zal doen. 'Ik mag je wel zoenen als we alleen zijn, toch?' Een grijns speelt zich om mijn lippen.

'Ja, tuurlijk.' Hij grijnst sullig terug en trekt me dichter naar hem toe. 'Je mag me altijd zoenen, wanneer je wilt. Zelfs in het openbaar, als je het maar niet te vaak doet met andere mensen erbij.'

'Geen zorgen. Dat zal ik niet doen. Maar nu wel.' Ik grijns en druk mijn lippen op de zijne.

~

'Zullen we iets gaan doen?' Ik knik en pak zijn hand vast om hem van de bank af te trekken. 'Zullen we naar het park gaan? Ik wil rustig gaan zitten op een plek met mooi uitzicht,' vraagt hij.

'Ik vind het prima,' glimlach ik en we lopen het terrein van de kostschool af.

Wanneer we aankomen in het park, gaan we zitten op het gras voor de vijver. Ik leun met mijn hoofd op zijn schouder en blijf stil. 'Ik houd van je, Joy.' Mijn hart klopt sneller, maar dit terugzeggen kan ik nog niet. Daarvoor is het nog te vroeg, ik moet nog steeds wennen aan het idee dat ik een vriendje heb. Hij weet dat ik van hem houd, dat heb ik hem indirect verteld, maar om het direct te zeggen, vind ik te moeilijk.

We zitten een half uur in stilte. Een fijne, rustgevende stilte. Ik vind het fijn dat ik iemand heb gevonden om stiltes mee te houden. Is dat raar? Dat je kan praten met elkaar is belangrijk, heel belangrijk zelfs. Maar ik vind het bijna net zo belangrijk om stil te kunnen jij zonder je ongemakkelijk te voelen.

Na nog eens vijf minuten staan we op en lopen we terug naar school. 'Zie ik je morgen weer?' vraag ik als we op de splitsing staan van de jongenskant en de meisjeskant. Hij glimlacht, knikt en geeft een kus op mijn voorhoofd.

'Ja, tot morgen.' We nemen afscheid en gaan dan ieder onze eigen weg. De afgelopen drie dagen ben ik bijna alleen maar bij hem geweest en nu voel ik me leeg zonder hem aan mijn zijde. Ik heb hem nu net vier seconden niet meer gezien of ik mis hem al.

Ik ben hopeloos verliefd en ik kan er niks aan doen.

Het beangstigd me wel een klein beetje. Ik ben niet goed met het hele liefdesgebeuren en dat zal ik ook nooit zijn. Er zal altijd íets zijn dat ik niet goed kan of dat me beangstigd. Maar ik weet dat ik nu Jake heb en dat hij me hiermee zal helpen zoveel als hij kan.

Ik durf het nu nog niet toe te geven. Niet aan hem, maar liever ook niet aan mezelf, maar ik houd meer van hem dan ik dacht.

~

'Heb jij nog iets leuks gedaan in de dagen dat we elkaar niet gezien hebben?' Violin komt vrolijk op me afgelopen en geeft me een knuffel.

'Niet echt. Naar het park geweest. Verder niet echt. Jij?' Ik ga haar niets vertellen over Jake, dat is voor nu nog een verrassing.

'Ik heb ook niet echt iets gedaan. Maar jij houdt iets verborgen voor mij. Je glimlacht te vrolijk voor een ochtend met school. Vertel het me of anders kom ik er zelf wel achter.' Ik grijns.