Ik Haat Je #Netties2017

H. 46. Hartenjagen

'Jake!' Ik trek hem aan zijn arm weg bij zijn vrienden. Ik heb Jake of Josh sinds gisteren niet meer gesproken. Wat Josh zei, zit me eigenlijk wel een beetje dwars. Ik wil niet dat iedereen zoekt voor niets, maar ik wil ook niet dat iedereen weet dat wij de mensen zijn waar ze naar opzoek zijn.

'Wat is er?'

'Josh weet van ons. Hij weet dat we koning en koningin waren. En hij zegt dat hij het misschien gaat vertellen tegen de rest van de school,' begin ik hysterisch.

'Dat doet hij niet. Geloof me. Hij zal niet gaan vertellen dat wij het waren.'

'Misschien vertelt hij niet dat jij het was, maar mij verraadt hij echt wel.' Ik grijp naar mijn voorhoofd. 'Jake, wat moet ik nou doen? Ik wil echt niet dat iedereen het weet. Iedereen zal me haten!'

'Rustig, ik zal met hem praten. Hij doet het echt niet. Maar maak hem alsjeblieft niet nog bozer. Stop voor nu even met je grappen en laat hem even met rust.' Ik weet niet of ik dat wel kan. 'Je hebt zijn haar oranje geverfd. Zijn haar is zijn alles. Je komt er echt niet zomaar mee weg, dus je moet er alles aan doen om te zorgen dat het minder erg wordt. Want geloof me, het wordt erg.'

Misschien ben ik iets te ver gegaan...

~ tijdssprong van vier, normale maanden ~

Vandaag ga ik weer eens naar huis. Het is al een maand geleden dat ik mijn ouders heb gezien en ik mis ze eerlijk gezegd een beetje. We hebben dan wel niet zo'n hele hechte band, maar ze blijven mijn ouders.

'Hoi, mam,' begroet ik haar als ze de deur opent.

'Hey, liefje. Gaat alles goed met je?' Ze stapt uit de deuropening en laat me naar binnen. Ik trek mijn jas uit en loop de woonkamer binnen.

'Met mij gaat het prima.' Het is waar. Ik ben nog steeds gelukkig met Jake. Kylie, Diana, Vio en ik gaan regelmatig dingen doen met elkaar en het is super gezellig samen. Josh en ik zijn iets aardiger voor elkaar. Hij heeft na zijn oranje haren niks teruggedaan, waar ik eigenlijk best verbaasd over ben. Ook heeft hij niks gezegd over het gala. Op school gaat het redelijk goed, Frans economie en aardrijkskunde horen daar niet bij.

'En met Jake?' Mijn moeder was dolblij toen ze vier maanden geleden hoorde dat ik iets heb met Jake.

'Met hem ook.' Jake is weer zijn oude zelf, zonder het meisjes bekijken, en doet wat meer met zijn vrienden.

Ik ga op de bank zitten met een kop warme chocolademelk en sla mijn benen over elkaar. 'Je vader komt zo ook thuis,' deelt mijn moeder mee. 'Hij is onverwachts opgeroepen. Ik heb hem sinds gisteravond niet meer gezien.'

Na tien minuten komt mijn vader ook op de bank zitten. Mijn ouders wisselen een blik en mijn moeder neemt het woord. 'Liefje, we moeten je wat vertellen.' Ze stopt even met praten. Alsjeblieft, ga me nu niet vertellen dat je zwanger bent.

'We gaan verhuizen.'

'Maar dat is toch niet zo erg. Ik ben al vaak genoeg verhuisd.' Ik had wel wat ergers verwacht, zoals een baby of dat iemand een ernstige ziekte heeft. Maar dit?

'Luister, dit is anders. We verhuizen naar Amerika.' En dit is het moment dat de wereld stil staat.

'Wat?' breng ik piepend uit. Dit mag niet! Ik heb eindelijk een fijn leven, eindelijk leuke vrienden die me steunen, opvrolijken en helpen waar ik het nodig heb. Ik heb eindelijk de puinhoop, die zich mijn leven noemt, op orde.

'We verhuizen over een maand naar New York. En jij moet mee.' Ik sta op en ren het huis uit terwijl ik mijn jas aantrek. De tranen lopen over mijn wangen en mijn beeld wordt waziger. Maar ik ren door. Ik wil hier niet weg. Ik ben gelukkig hier, ik heb geweldige vrienden, een vriendje. Mijn leven is eindelijk op orde en nu dit. Willen ze dat mijn leven een puinhoop is?!