Ik Haat Je #Netties2017

H. 24. Mijn theorie over Josh

'Vind je de verrassing leuk?' Josh kijkt me spottend aan. Ik snuif boos naar hem en antwoord dan.

'Ja, héél leuk, ja. Vooral omdat ik net nieuwe memoblaadjes nodig had. Dank je!' glimlach ik.

'Ik zal er nog meer geven.' Voordat ik kan reageren, is mijn gezicht bedekt met een aantal memoblaadjes. Boos pluk ik ze van me af.

'Moest dit?'

'Nee, maar ik wil dat je voorbereid bent voor de échte verrassing.' Hij trekt zijn wenkbrauwen omhoog. En helaas voor mij ziet het er niet belachelijk uit bij hem. Ik moet er nog even op oefenen, ik zie er dan namelijk uit als een pedofielachtig iemand.

'O ja? Moet ik nu bang worden of zo?' Hij laat een spottend lachje horen.

'Nee, maar wel oplettend. Elke stap die je zet, kan de verkeerde zijn.' Na deze woorden verdwijnt hij in het niets. Eigenlijk loopt hij gewoon weg, maar 'in het niet verdwijnen' klinkt gewoon veel mysterieuzer. Ik kijk hem na met een verwarde uitdrukking op mijn gezicht.

Is deze jongen verwarrend of niet? Het ene moment 'bedreigt' hij me. En het andere moment gedraagt hij zich als een oversekste puber. What the fuck is er mis met hem?!

Ik ga verder met de memoblaadjes uit mijn kluisje halen en wordt op mijn schouder getikt. Geïrriteerd draai ik me om. 'Wat nu weer Jo- O hey, Jake!' Direct verschijnt er een kleine glimlach op mijn gezicht.

'Wat een begroeting,' mompelt hij. 'Zo te zien heeft Josh ingebroken in je kluisje,' constateert hij. Ik knik.

'Ja. En in mijn kamer, daar vond ik die stomme dingen overal op mijn slaapkamerdeur. Het idee dat hij me heeft zien slapen, maakt me eigenlijk best bang. Ik wil niet dat die jongen in mijn buurt komt terwijl ik half buiten bewustzijn ben en me dus niet kan verdedigen. Wie weet wat dat joch allemaal doet bij slapende meisjes?' Jake lacht kort terwijl ik verder praat. 'Hij is nog steeds een puberjongen.'

'Hé! Dus van mij denk je ook dat ik je in je slaap kom pakken als een of ander eng monster?' vraagt hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Ik ga weer verder met het weghalen van de gekleurde blaadjes om zo mijn lichte blos te verdoezelen.

'Je weet maar nooit, hè?' plaag ik hem. 'Misschien ben je wel heel anders bij slapende meisjes, wie weet.'

'Misschien moeten we dat eens uittesten.' Het is maar goed dat ik met mijn rug naar hem toe sta, wat mijn wangen zijn spontaan tien tinten roder geworden.

'Ik dacht het niet. Ik ga mijn slaap niet riskeren voor een stomme test. Je zoekt maar iemand anders. Misschien wil Caitlynne wel, of dat schoothondje van haar?'

'Bij hen kan ik je verzekeren dat ze er gewond vanaf komen. Als zij in mijn buurt zijn, heb ik echt zin om ze een mes in hun buik te steken. Of nog beter, hun mislukte hoofden.' Ik kan er niks aandoen, maar ik lach.

'Ik begrijp je. De volgende keer dat we in de kantine zijn en we Caitlynne zien, heb ik een scherp voorwerp bij de hand. Ik zal je helpen met het steken in hun hoofden.'

'Je bent een raar, moordlustig meisje. Ik mag je nu al,' lacht hij. 'O ja,' mompelt hij als hij is uitgelachen, 'kom je ook naar de teambespreking vanmiddag? Het gaat niet echt over voetbal zelf, maar meer over de feesten die we geven. En heel misschien ook over het schoolfeest.' Afwachtend kijkt hij me aan.

'Ik kom.'

~

'En dan nu over het schoolfeest. Wat zijn de ideeën? Gaan we net als vorig jaar met bijpassende pakken, of gaan we ieder apart?' Josh kijkt vragend rond. Ryan neemt het woord.