Ik Haat Je #Netties2017

H. 25. Verzamelaar

Gillend ren ik weg. De jongens hebben besloten om in plaats van te trainen, een watergevecht te doen. De coach is vandaag ziek en ligt op bed, dus moesten we zelf maar wat gaan doen wat met voetbal te maken heeft. "Maar bij een watergevecht moet je rennen, dus dat is goed voor je conditie. En als je zweet, ben je nat. En nu word je ook nat, dus leer je omgaan met een plakkend shirt," is onze smoes als de coach er een keer naar vraagt.

Eén iemand van dat stelletje oelewappers, stelde voor om jongens tegen de meisjes te doen. Als je niet zo slim bent, zal ik het even uitleggen. In het voetbalteam, zitten zeventien jongens, en één meisje. Ik dus. Ik moest dus in mijn eentje het opnemen tegen de rest. Gelukkig is Jake aardig voor me en heeft hij teams gemaakt. Zodat ik niet alleen ben.

Wat is hij toch ook weer lief, hè? Als ik een oud omaatje was, zou ik hem in zijn wangen knijpen totdat ze bont en blauw waren. Net zoals mijn oma dat altijd deed bij mij.

Een emmer water wordt over me heen gegooid en ik spring gillend opzij. Ik draai me om en zie Jake lachen. 'Jij zit bij mij in het team, Sukkel!' lach ik.

'O ja,' grijnst hij. 'Dan doen we vanaf nu zonder teams en is het ieder voor zich.' Ik grijp de emmer uit zijn hand en ren hard weg. Nu kan ik een emmer boven zijn hoofd leeggieten. Verdwaasd blijft hij staan. Ik vul de emmer bij de kraan. Iemand wil het afpakken, maar ik gooi het water over hem heen.

Nadat dat nog twee keer is gebeurd, kan ik het eindelijk over Jake zijn hoofd gooien. Hij is niet meer op het veld, maar staat achter het gebouw met kleedkamers een waterpistooltje te vullen. Hij verwacht het koude water niet en laat een klein gilletje horen.

'Jouw gil is geniaal!' lach ik. Hij kijkt me nep-boos aan, maar dat gaat al snel over in gelach. Hij pakt zijn waterpistool op van de grond en richt op mij. Nog voordat hij me kan raken, sprint ik weg. Ik let niet goed op en ren bijna tegen een muur aan, die ik maar net kan ontwijken, maar daarbij wel mijn schouder tegen een lantaarnpaal aan stoot. Tijdens het rennen, grijp ik naar de pijnlijke schouder. Gelukkig is de pijn al snel niet meer zo erg. Wel zal er een blauwe plek komen.

Door de pijnlijke schouder ben ik een beetje afgeleid en kan Jake me makkelijk bijhouden. Stomme lantaarnpaal. Ik voel een straal water tegen mijn rug en spring snel opzij. Maar al snel voel ik de straal weer.

Nadat ik een paar minuten heb gerend, stop ik om op adem te komen. Jake heeft het niet meteen door en botst bijna tegen me aan. De afstand tussen ons is nu zo klein de we alleen voorover hoeven buigen voordat onze lippen elkaar raken. Een stap naar achter zetten kan ik niet vanwege een muur. Jake doet het ook niet en scant mijn gezicht. Ik kuch ongemakkelijk en Jake lijkt uit zijn trans te komen. Hij zet een stap naar achter. Hij houdt mijn blik gevangen, waardoor ik niet door heb dat hij het waterpistool opnieuw op mij richt, totdat hij schiet. Het water spuit in mijn gezicht en gillend sla ik mijn handen voor mijn gezicht.

'Hé, dat was niet aardig!' mok ik als er geen water meer op me afgevuurd wordt.

'Ik ben ook niet zo aardig,' plaagt hij me. 'Zeker niet voor mooie meisjes.' O god, wat zei hij nou? Ik hoop dat ik dat verkeerd verstaan heb. Mijn wangen kleuren felrood en beschaamd draai ik mijn hoofd weg. Hij plaagt alleen maar, dat is alles, verder niets.

'Draai je hoofd niet weg.' Met twee vingers draait hij mijn hoofd weer terug, zodat ik hem wel aan moet kijken. Koppig sluit ik mijn ogen. 'Open je ogen.' Zijn stem klinkt dwingend, bijna geërgerd, dus doe ik wat hij zegt. Bij ieder ander had ik niet geluisterd, maar op een of andere manier kan ik dat niet bij hem. Hij wil wat zeggen, maar we worden gestoord door een waterballon die tegen Jake zijn hoofd aan wordt gegooid. Verschrikt draaien we ons om naar de kant waar de ballon vandaan kwam. Een grijnzende Josh staat naar ons te kijken, met Dylan en Steven achter zich.