Ik Haat Je #Netties2017

H. 37. Koppige ezels en blinde vogels

Voordat jullie beginnen aan dit leuke hoofdstuk, wil ik eerst even mensen bedanken. Want serieus, ik had niet verwacht dat er zoveel mensen zouden zijn die mij zien als beste schrijfster op Wattpad! Dank jullie wel! Dat is echt heel leuk om te horen als schrijfster!

Het is Oudjaarsdag. Vanavond gaat de hele school naar buiten om naar het vuurwerk te kijken en een aantal leerlingen gaan het ook afsteken. Ik heb met Violin, Diana en Kylie afgesproken om bij elkaar te staan en elkaar als eerst een gelukkig nieuwjaar te wensen.

De afgelopen week was niet zo speciaal. Ik heb Josh nog niet teruggepakt, dat doe ik over een paar dagen wel. Jake heb ik niet meer gesproken. Hij heeft me gekwetst door te lezen uit mijn boekje en daarom heb ik hem genegeerd als hij contact probeerde te zoeken met me. Toch geeft hij het niet op. Koppige ezel.

'Kom op! Trek nou gewoon een jurk aan!' Diana duwt me een van haar zelfgekozen jurkjes in de hand. Eergisteren heeft ze me gedwongen om vier jurkjes te kopen voor vandaag. Ik vind jurken verschrikkelijk, dus ze moet heel wat meer doen om mij in die jurk te krijgen. 'Anders vertel ik iedereen dat je Jake leuk vindt!' dreigt ze.

'Dat is een leugen. Ik vind Jake niet leuk!' roep ik terug.

'Oh jawel. Iedereen ziet dat, zelfs een blinde vogel. Toch Vio?' Vio knikt triomfantelijk en heeft een sluwe glimlach op haar gezicht. 'Nou, hup. Die jurk aan.' Ze duwt me een zwart jurkje in mijn handen. 'Deze is perfect voor vanavond. Niet te chique, niet te normaal. Precies goed!'

Zuchtend loop ik naar de badkamer, om me daar om te kleden. Het heeft nu geen zin meer om tegen Diana in te gaan, ze krijgt me toch wel in deze jurk. Ik kleed me om en stap de badkamer weer uit. De meiden kijken me met open mond aan. 'Geweldig!' gilt Diana blij. Fijn, dat ook nog. Nu kom ik nooit meer van die jurkjes af. 'Waag het niet om er drinken overheen te gooien!' waarschuwt ze. Als teken van overgave, steek ik mijn handen op. Op dit idee was ik nog niet eens gekomen...

'Jake zal dit geweldig vinden!' roept Kylie enthousiast.

'Wacht, wat?!' Wat hebben die drie kleuters nu weer bedacht?

'Niks,' piept Kylie snel. Ik zucht, maar laat het erbij zitten. Ik heb de energie niet om er nog iets mee te doen. En dat terwijl het nog lang geen twaalf uur 's nachts is. Dit wordt nog een vermoeiende avond. Na een uur is Diana eindelijk tevreden met het uiterlijk van iedereen en kunnen we televisie gaan kijken om de avond door te komen tot elf uur slash half twaalf.

Vier uur later staat de halve school buiten op het grote plein. Kylie, Violin, Diana en ik staan aan een sta-tafel te kletsen. Mijn voeten doen al aardig veel pijn, want van Diana mocht ik geen Adidas schoenen aandoen. Nu draag ik hàkken. Die verrekte rotdingen.

Er staat een groot scherm op het plein die de klok weergeeft. Over een paar minuten is het zover. De jongens van het voetbalteam zijn al bezig met vuurwerk afschieten en een paar leraren gaan rond met hapjes.

Tien seconden voordat het tijd is, begint iedereen hard mee te tellen. Het doet me denken aan thuis en aan oma. Oma telde het hardst mee van iedereen.

'Drie! Twee! Eén!' hoor ik iedereen roepen.

'Gelukkig nieuwjaar!' roepen mijn vriendinnen en ik tegelijk naar elkaar en we geven elkaar een knuffel.

'Zullen we even naar Emily en Stefan gaan?' Violin knikt en loopt met me mee.

'Gelukkig nieuwjaar!' zeg ik blij. We geven beiden een knuffel en praten wat met ze. Van een afstandje zie ik dat Jake naar ons kijkt, maar als hij me recht in mijn ogen kijkt, kijkt hij snel weg. Ergens doet het wel pijn dat ik hem negeer, hij is een goede vriend, maar ik ben nog steeds boos op hem. De week dat ik nu niet met hem heb gepraat, was erg eenzaam en saai. Ik miste mijn maatje om mee te praten, nu nog steeds eigenlijk.