Ik Haat Je #Netties2017

H. 47. Wrak

Huilend stort ik neer op mijn bed. Sinds ik terug ben op de kostschool, probeer ik mijn vriendinnen te ontlopen. Ik wil niet dat ze me huilend zien.

Morgen moet ik weer naar school. Dus moet ik mijn vriendinnen weer zien. Ik denk dat ik morgen maar moet vertellen dat ik voor een jaar in Amerika woon. Toen ik gister thuiskwam van de begraafplaats waren mijn ouders aan het eten. Ze hebben me uitgelegd hoe belangrijk dit was voor mijn vader. Ik ben er nog steeds tegen, maar ik moet wel mee.

Toen ik vanochtend weer aankwam op de kostschool, ben ik meteen doorgegaan naar mijn kamer. De rest van de dag heb ik als een wrak op de bank gelegen, om daarna weer op bed neer te vallen en om datzelfde steeds weer opnieuw te doen.

Op mijn wekker staat half negen. Zuchtend sta ik op om mezelf klaar te maken voor het slapen. Ik heb totaal geen zin in morgen, maar ik kan niet zomaar op mijn kamer blijven.

~

'Hey!' Mijn vriendinnen begroeten me vrolijk en ik ga naast ze zitten aan de tafel. Ik eet mijn ontbijt op en ga dan samen met Vio alvast naar school.

'Wat is er met jou? Je bent zo depri.' Vio heeft een bezorgde uitdrukking op haar gezicht staan. Ik zucht diep om moed te verzamelen. Hoe moet ik haar gaan vertellen dat ik haar een jaar niet kan zien?

Ik besluit om het gewoon te zeggen, niet eromheen te draaien. 'Ik vertrek over een maand naar New York,' zeg ik snel, zo snel dat ze het bijna niet kan verstaan. Maar ze heeft het gehoord en ze trekt wit weg.

'Wat?' Haar gezichtsuitdrukking vertelt me dat ze het liefst wil dat ik een slechte grap maak. Maar helaas voor haar, en voor mij, maak ik geen grap.

'Mijn vader heeft een nieuwe baan in Amerika. Het is maar voor een jaar. De baan is belangrijk voor hem, omdat hij dan een promotie kan krijgen of zoiets.' De opkomende tranen branden achter mijn ogen, maar ik houd ze tegen.

'Dus je bent gewoon een jaar weg?' Ik knik voorzichtig en kijk naar mijn handen, die prutsen met een draadje aan mijn shirt. Ik wil haar blik niet zien, omdat ik me dan nog slechter zal voelen dan dat ik me al voel. Ik voel haar armen om me heen en hoor een paar kleine snikjes.

'Ik kan je toch niet missen? Wie gaat er anders naar mijn bullshit luisteren?' Een klein lachje ontsnapt uit haar mond en ook om mijn mond ontstaat een miniglimlach.

'Ik weet het. Maar ik kan er niks aan doen.' We laten elkaar weer los en lopen verder in een fijne stilte.

'Weet je al hoe je dit aan Kylie, Diana en Jake gaat vertellen?' vraagt ze na een paar minuten. Ik schud mijn hoofd. Ik heb werkelijk geen idee. We lopen het juiste lokaal binnen en gaan zitten. Even later is de hele klas er en kan de docent beginnen met haar les.

~

De lessen gaan traag voorbij vandaag en mijn gedachten vliegen alle kanten uit. Mijn hoofd wil hele andere dingen dan de leraren, maar ik kan er niks aan doen. Mijn hoofd heeft gewoon een eigen wil. Ik heb in drie lessen al een waarschuwing gekregen en ben er bijna uitgestuurd. Jake heeft mijn afwezigheid in mijn hoofd ook opgemerkt en stuurt me bezorgde blikken. Maar omdat ik niet weet wat ik ermee moet, negeer ik ze. En eigenlijk is dat niet handig, misschien denkt hij nu dat hij de schuldige is. Ook al is hij dat niet.

Zodra de laatste bel gaat, loop ik snel het lokaal uit. Ik ga naar mijn kluisje, wissel snel mijn boeken en loop dan vlug naar mijn kamer. Ik ben er nog niet aan toe om mensen te vertellen over de verhuizing. Een jaar lijkt kort. Maar een jaar zonder je vrienden is onmogelijk.

Hoe moet ik ooit vrienden gaan maken in New York? Ik ben niet goed met vrienden maken. Ik wil daar eigenlijk helemaal geen vrienden maken, want na een jaar ben ik weg. En dan zie ik ze nooit meer. Dus het heeft niet eens zin.