Ik Haat Je #Netties2017

H. 33. Kotsschool

Het is morgen kerstavond. De afgelopen weken is het redelijk rustig gebleven tussen Josh en mij. Hij heeft alleen mijn kluisje groen geverfd en er heks op geschreven, maar verder heeft hij niks gedaan. Ik heb hem er niet voor teruggepakt. Daarvoor was het te simpel. Ik was voorbereid op iets ergers, maar het viel mee.

Ik loop alleen door de gangen, op weg naar de eetzaal. Als ik de deur open, kijkt ineens de hele zaal mijn kant op. 'Jij!' Een meisje, dat ik vaag herken, stapt van een tafel af en komt naar me toe. Een beetje in paniek kijk ik om me heen. Ergens achterin de hoek staan Kylie, Diana en Violin me aan te kijken. Mijn blik glijdt verder. Jake schudt zijn hoofd onopvallend naar me. Wat bedoelt hij?

'Ben jij het?' Ik kijk haar vragend aan en ze zucht geërgerd en rolt met haar ogen. 'Ben jij het meisje van de gala-avond, de koningin?' Mijn blik glijdt weer naar Jake, hij schudt zijn hoofd weer, maar nu met een dreigende blik erbij.

'Nee, hoe kom je daarbij?' vraag ik spottend. Ze snuift.

'Jij hebt ook zwart haar, net als het meisje van de Mysterical Two.' Ik lach. Ik lach omdat ze alleen daarom denkt dat ik het ben. Ze heeft wel gelijk, maar dat weet zij niet. 'Waarom lach je?' Ze snuift boos.

'Omdat jij denkt dat ik het ben, alleen omdat ik zwart haar heb. Dat meisje heeft ook zwart haar,' zeg ik en ik wijs naar een meisje dat aan de tafel naast ons zit. De hele eetzaal kijkt naar ons, maar dat boeit me vrij weinig. Het meisje kijkt me met een moordende blik aan, maar ik negeer het.

'Jij bent het ook. En ik heb het bewijs.' Ze laat een dramatische stilte vallen en slaat haar armen over elkaar. Uitdagend kijkt ze me aan. Brutaal kind.

'O ja? Dat is wel heel knap, want ik ben het niet.' Ze snuift boos en pakt haar mobiel.

'Dus jij beweert dat jij dit niet bent?' Ze laat een foto zien van mij als ik op het bankje zit buiten. Je ziet alleen mijn rug, verder niks. Je kan alleen de kleur van mijn jurk zien. Mijn zwarte haren vallen niet op in het donker.

'Ik snap niet hoe jij hieruit kan halen dat ik het ben, want je ziet alleen een jurk. Verder niets. Mijn gezicht staat niet op die stomme foto en op de rug van dat mens staat niet mijn naam geschreven.' Het kind dat voor mij staat, is niet de slimste. Ze denkt dat ze serieus bewijs heeft, maar dat heeft ze niet.

'Goed, voor nu ben je van me af. Maar je bent nog steeds hoofdverdachte nummer één.' Ze loopt langs me heen, nou ja, 'langs', ze beukt haar schouder tegen de mijne, en loopt boos de eetzaal uit. Iedereen staart me aan, een aantal met open mond.

'Wat? Hebben jullie niks beters te doen?' zeg ik chagrijnig. Dat kind heeft mijn humeur verpest. Ik ga naar mijn vriendinnen toe en ga bij ze zitten zonder een woord te zeggen.

'Hoe wist ze dat jij het was?' fluister Kylie. Ik haal mijn schouders op en geef haar een geërgerde blik, zodat ze haar mond hierover houdt. Ik heb er nu geen zin in en met meerdere mensen om ons heen, die ons kunnen horen, is het ook niet heel erg handig.

'Ik ga even wat eten halen.' Zonder op een antwoord te wachten, loop ik naar de kant met eten. Ik pak een dienblad en een bord en sluit achteraan in de rij. Jake komt achter me staan.

'Goed gedaan. Ze heeft mij ook aangesproken, maar ik heb ontkend,' fluistert hij zacht, zodat niemand het kan horen.

'Oké,' antwoord ik kortaf. Dat meisje heeft mijn stemming verpest met haar stomme beschuldiging. Ik dacht dat ik goed genoeg mijn best deed om niet herkend te worden, blijkbaar niet goed genoeg dus. 'Denk je dat dat meisje beter bewijs zal vinden?' mompel ik. Ik hoop het niet, want nu we allebei hebben gezegd dat we het niet waren, zal iedereen boos zijn als ze erachter komen dat we gelogen hebben.