Ik Haat Je #Netties2017

H. 45. Beste-Vriend-Pret-Pakket

'Omdat jij je beste vriend zo mist, krijg je van mij dit.' Ik duw in pakje in zijn handen en loop dan weg. Hij zal snel genoeg te weten komen wat er in zit.

'Joy, wacht! Zeg me wat erin zit.' Hij pakt mijn arm en draait me ruw om.

'Maak het open en je weet het.'

'Zeg het, nu,' dwingt Josh me.

'Oké, ik zeg wat het voor pakje is, maar niet wat erin zit. Dit is het Beste-Vriend-Pret-Pakket, voor als je je beste vriend mist.' Ik loop weer verder en laat me dit keer niet tegenhouden door Josh.

Wat er in het pakketje zit, moet hij echt zelf uitzoeken. Daar wil ik ècht niet bij zijn. Alle spullen erin doen, was al erg genoeg. Ik wil niet dat het allemaal op mij komt.

Voor de duidelijkheid, dit Beste-Vriend-Pret-Pakket is een soort van bom. Die vrienden van Vio kunnen echt alles, het enige wat ik hoefde te doen is de doos vullen. Er zit nu confetti in, met slijm, lijm en verf. De bom is ingesteld op drie minuten, maar als hij hem opent, gaat de bom ook af. De naam heeft mijn geweldige beste vriendin bedacht. Voor Josh is het Pret-Pakket misschien iets minder prettig, maar voor mij is het geweldig.

Ik loop naar het schoolgebouw en ga naar Vio, Diana en Kylie. 'En? Heeft hij het al geopend?' De meiden kijken me nieuwsgierig aan. Ik schud mijn hoofd en grijns.

'Nee, maar ik denk dat de bom nu wel ontploft is.' En gelijk heb ik. Josh stormt even later woedend de aula binnen, met confetti, lijm, slijm en verf op zijn lichaam.

'Joy!' schreeuwt hij door de aula. Een paar leerlingen schrikken van zijn boze stem, een aantal leerlingen lachen om zijn uiterlijk en sommigen kijken verbaasd om zich heen om mij te zoeken.

'Die kreeg je nog terug voor het inbreken in mijn kamer,' grijns ik. 'O ja, ik zou dit spul gebruiken met douchen.' Ik haal een tube lijmoplossing uit mijn tas. Heel misschien zit daar oranje haarverf in om het allemaal nòg iets erger te maken. Geïrriteerd pakt hij de tube aan.

'Ik krijg jou nog wel,' sist hij, voordat hij stampvoetend de aula uit beent. Blijkbaar vinden de mensen hier op school het nog steeds raar om mensen met verf over zich heen te zien. Want bijna de hele aula gaapt me met open mond aan.

'Wat? Nog nooit een jongen met verf over zijn lichaam gezien? Jullie kijken niet genoeg films,' zucht ik. Mijn vriendinnen lachen zich een ongeluk als ik bij ze aankomen en zeggen dat hij er geniaal uitzag. Zijn wangen waren inderdaad even rood van woede als de verf over zijn lichaam.

Hij leek op een mislukte clown met de rode verf en de gekleurde stipjes van de confetti.

Twee uur later verschijnt hij weer op school in de pauze. Dit keer met een pet op, en daaroverheen nog een muts van een grijze sweater. Met een onschuldige glimlach loop ik naar hem toe. 'Sinds wanneer draag jij een pet?' Nog voordat hij iets kan doen om zichzelf te beschermen, heb ik zijn pet al van zijn hoofd afgetrokken met een snelle beweging. De muts valt af en zijn oranje haar is nu goed zichtbaar. Ik moet mijn lach inhouden.

'Rotkind,' sist hij en hij grist de pet snel uit mijn handen. Hij zet het ding weer op zijn hoofd en doet zijn muts eroverheen. 'Je zal hiervoor boeten.' Ik kijk hem arrogant aan.

'O ja? Ik denk dat ik het nog erger kan maken voor je, dus ik zou het niet doen.' Ik heb heel misschien gevraagd of Vio foto's wilde maken van Josh toen ik zijn pet van zijn hoofd af trok. En heel misschien heeft ze dat gedaan. En heel misschien kan ik die foto's verspreiden. 'Wees trouwens blij dat niet de hele school je clownskapsel ziet. Ze zullen het vast raar vinden als de "stoerste" jongen van de school neon-oranje haar heeft. Bedank me daar maar voor,' glimlach ik.

'Even iets anders,' begint hij. En hij loopt een rustige gang in. Ik volg hem, nieuwsgierig naar wat hij te zeggen heeft.

'Wat?'

'Ik zou het jammer vinden als ik je kleine geheimpje moet vertellen. Ik denk ook niet dat Jake het zo leuk zal vinden als de hele school weet wie jullie zijn.' Zijn rug staat naar me toe, dus ik kan zijn gezicht niet zien om te bepalen of hij bluft of niet.

'Waar heb je het over?' vraag ik verward.

'De foto's die ik heb. En dan heb ik het niet over de foto's van een paar dagen terug. Van jullie twee in de kleedkamer, bijna zoenend.' Verward kijk ik naar hem. Inmiddels is hij omgedraaid en kan ik de dreigende blik op zijn gezicht zien. Hij meent alles wat hij zegt, of hij kan goed acteren.

'Welke foto's bedoel je?' sis ik. Waar heeft die gast het over?!

'De foto's van het Kerstgala. Vergeet niet dat ik weet welk pak Jake aan had. Ik weet dat hij het is. Erachter komen dat jij het meisje was, was iets ingewikkelder, maar alles is duidelijk. Ik denk niet dat de mensen het heel leuk zullen vinden dat jullie gelogen hebben. Denk je ook niet?' Ik slaak een geïrriteerde zucht.

'Hoe weet je zo zeker dat ik het ben?'

'Denk je echt dat ik zo dom ben als die achterlijke sukkels die deze hele zoektocht gestart zijn? Ik ben echt wel slimmer dan dat. Dat meisje had zwart haar, volgens Jake blauwe ogen, een blauwe jurk en stond de hele avond bij drie andere meisjes met bijpassende jurk. En raad eens wie ook zwart haar heeft, blauwe ogen. Jij dus. Je hebt ons verteld dat je een blauwe jurk aan zou doen, die past bij die van je dríe vriendinnen.'

'Dus de detective heeft iets ontdekt? Gefeliciteerd. Ik moet zeggen, ik heb je wel een beetje onderschat.' Een grote grijns siert zijn mond en ik denk dat ik met mijn woorden zijn ego heb gestreeld. 'Maar heb je tastbaar bewijs? Ik denk het niet, want dat bewijs is er niet.'

'Misschien niet, maar je hebt net zelf toegegeven dat jij het bent, dus dat is voor mij genoeg.'

'Fout, ik heb nooit gezegd dat ik het ben. Heb ik de letterlijke woorden uitgesproken? Volgens mij niet, maar jij denkt maar wat je zelf wilt.' Hij knijpt zijn handen samen en zet zijn kaken strak op elkaar.

'Klopt, maar ik denk dat de mensen mij eerder geloven dan jouw leugens. Jij bent de koningin van het bal en je kan het voor mij niet meer ontkennen. Dus zeg het nou maar eerlijk, dan denk ik erover na om het nog geheim te houden.' Ik rol met mijn ogen en blijf even stil.

'Wat wil je hebben?' zucht ik. Hij houdt het geheim, maar hij kan mij niet wijsmaken dat hij er niks voor terugwil.

'Geef mij de oplossing voor dit probleem.' Hij wijst naar zijn haar. 'En er zijn vast nog wel wat dingen, maar die bedenk ik later wel.'

Ik zucht weer. 'Was je haar een aantal keer en het is eruit. Denk je nou echt dat ik je permanente haarverf geef? Kom op zeg, dat is laag, zelfs voor mij.'

'Tja, je weet maar nooit, hè? Je liegt ook al de hele school voor, al een maand lang of zo.' Autch, die kwam best hard aan.

'Tja, dan moeten die mensen maar niet zo nieuwsgierig zijn naar de twee mysterieuze mensen.' Ik maak spastische bewegingen met mijn handen om mijn spottende toon duidelijker te maken. 'En jij hebt ook dingen die je liever geheim houdt, zoals je oranje haar.'

Hij gromt boos. 'Dat is iets anders. Dat vinden de mensen hier niet interessant genoeg. Heb je die zoektocht niet gemerkt? Of heb je toen onder een steen geleefd? Iedereen op school wil weten wie de koning en koningin waren. Mijn haar weten ze niet, hebben ze niks van mee gekregen en zijn ze dus ook niet nieuwsgierig naar.' Aan zijn stem merk ik dat hij dit heel serieus neemt.

En ergens heeft hij wel gelijk. De mensen willen weten wie de kroon en tiara op hun hoofd hadden met het gala. Ze waren erbij. Maar ze weten niks van Josh' haar. Daar kunnen ze dus ook niet nieuwsgierig naar zijn. Ik voel me ineens enorm schuldig. En dat is niet eens nodig, toch? Als ik het niet wil vertellen, hoeft dat toch niet?

Verdomme, Josh, je maakt me in de war.

'En als je denkt dat ze na een maand niet meer bezig zijn met die mysterieuze mensen, heb je het mis. Ze zijn nog steeds bezig met zoeken, wel minder als eerst, maar ze zijn nog bezig.'

Hoe is het hem gelukt om me een schuldgevoel aan te praten?

Het einde van dit boek nadert... :(