Ik Haat Je #Netties2017

H. 21. Jij ook?

'Joy?' Mijn moeder kijkt me verrast aan als ik samen met Vio door de deur loop. 'Ik wist niet dat jullie langs zouden komen!' roept ze blij en ze staat op om ons een knuffel te geven.

'Gary! Kom eens naar beneden! Joy en Vio zijn hier!' roept mijn moeder naar boven. Als we met z'n allen aan tafel zitten met een kop warme chocolademelk, begint het kruisverhoor.

'Hoe is het op school? We hebben wel gebeld, maar om je gezicht bij je verhaal te zien is veel fijner.' Mijn vader kijkt me aan met een neutrale blik. Hij zegt nooit veel en mijn moeder doet de hele tijd het woord, terwijl mijn vader eigenlijk alleen knikt.

'Het gaat goed,' is mijn korte antwoord.

'En heb je nog vervelende dingen uitgehaald?' vraagt mijn moeder. Ergens in haar ogen zie ik wat spijt, maar meteen is het weer weg. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.

'Joy.' Ze kijkt me indringend aan om een antwoord uit me te trekken.

'Ik heb niks bij leraren gedaan,' zeg ik uiteindelijk. Het is niet eens gelogen, ik heb alleen dingen uitgehaald bij Josh. Het verbaast me dat ik nog geen dingen bij leraren heb gedaan, normaal waren zij mijn slachtoffer en bijna nooit de leerlingen. Maar nu is Josh de persoon die alles over zich heen krijgt - letterlijk.

'Echt niet?' Ze kijkt ongelovig heen en weer van Vio naar mij. Ze wil vast van Violin horen dat ik niks heb uitgespookt.

'Nee, echt niet, Mevrouw.' Violin heeft een kleine glimlach op haar gezicht.

'Vio, noem me gewoon Angela.' Mijn moeder heeft een vriendelijke glimlach op haar gezicht. 'Maar ze heeft dus helemaal niks uitgespookt bij de leraren? Ik ben trots op je, Liefje,' glimlacht ze en ze geeft me opnieuw een knuffel. 'Het spijt me zo erg dat we je daarheen moesten sturen, Joy. Echt.' Ze heeft tranen in haar ogen staan, maar laat ze niet vrij.

'Het is goed, mam.' Mijn stem is niet meer dan een fluistering. Ergens doet het nog steeds pijn dat mijn ouders me naar een kostschool hebben gestuurd waar mensen extra goed op je letten. Maar ik heb er zelf voor gezorgd dat ik ernaartoe moest.

'Heb je al nieuwe vriendinnen gemaakt? Of vrienden?' Bij dat laatste knipoogt ze onhandig naar me.

'Ik heb twee nieuwe vriendinnen. Kylie en Diana. Ze zijn erg aardig, maar Vio blijft mijn beste vriendin.' Ik schenk Violin een lieve glimlach.

'Geen leuke jongens ontmoet?'

'Nee, alleen klootzakken. Hij denkt dat hij alles is, maar in werkelijkheid is hij een sukkel. En zijn vriend is bijna net zo erg, al is hij wel een stuk aardiger.'

We praten nog totdat mijn vader opgeroepen wordt en naar zijn werk moet. Het zal ook een niet zo zijn. Toen ik klein was en we een keer in de dierentuin waren, werd hij opgeroepen. Hij moest naar zijn werk en ons dagje weg werd helemaal verpest.

Mijn moeder excuseert zich bij ons en gaat naar haar werkkamer. Ze heeft nog dingen te doen voor haar deadline van volgende week. Vio staat ook op en zegt dat ze wil kijken of haar tante thuis is.

Als ik helemaal alleen zit, besluit ik om naar het graf van mijn oma te gaan. Ik ben er al een tijdje niet meer geweest en wil het graag weer een keer zien.

Ik ga op de grond voor het graf zitten en kijk naar de steen. Er staat een oud, verwelkt bosje bloemen voor die ik neer heb gelegd voordat ik naar de kostschool moest.

'Het spijt me oma, ik kon niet langskomen op je sterfdag. Ik wilde wel, maar het kon niet. Het was tijdens een schoolweek en ik kon niet weg.' Diep in mij gelooft nog steeds een stukje van mijn hart dat ze ooit terugkomt. Al is dat natuurlijk verloren hoop. Ze is er niet meer en zal ook nooit meer terugkomen.