Ik Haat Je #Netties2017

H. 5. Zal ik zeggen wat hij van je vindt?

Vandaag is mijn eerste schooldag op de nieuwe school. Ik heb geen idee waar ik naartoe moet, daarom heb ik afgesproken met Kylie. Zij wijst me de weg door het gangenstelsel en de drukke menigte.

'Jo-hoy! Open die deur!' Er klinkt gebonk op de deur. 'Rustig! Ik heb nog maar één schoen aan.' Terwijl ik de andere aandoe, hup ik naar de deur. Kylie staat ongeduldig op haar benen te wiebelen en kijkt naar haar horloge. Ik strik snel mijn veters en loop dan met haar mee naar het schoolgebouw. 'Heb je je kluissleutel?' Ik knik en laat haar het ding zien. 'Je kluisje is in de rij naast de mijne.' Ze laat me het kluisje zien en wacht totdat ik mijn boeken heb gepakt.

'Dan nu de school. Het gebouw heeft twee verdiepingen en een soort van kelder. Op de begane grond worden de talen, aardrijkskunde en geschiedenis gegeven. Eén verdieping hoger worden wiskunde, biologie, natuurkunde en scheikunde gegeven. In de kelder worden de kunst en cultuur vakken gegeven, maar daar hoef jij niet vaak te komen omdat jij dat niet als buitenschools activiteit hebt gekozen. De gymzalen heb je al gezien, toch?' legt ze uit terwijl we richting het goede lokaal lopen. Ik knik als antwoord op haar vraag en kijk om me heen. Alles hier is zo groot, veel groter dan mijn oude school en die was al redelijk groot.

'Is de docent wel aardig of zo?' Ze denkt kort na. 'Hij kan aardig zijn, maar hij praat altijd door iedereen heen. Je zal het nog wel merken.' We gaan zitten op twee plaatsen achterin en pakken alvast onze boeken van aardrijkskunde op tafel. Naast ons komen Josh en Jake zitten. Ik rol met mijn ogen als Josh me een geïrriteerde blik geeft.

'Goedendag kinderen!' Een man van middelbare leeftijd komt de klas binnen gestrompeld en gooit zijn tas op de grond naast het bureau. 'Ah, daar is de nieuwe leerlinge.' zegt hij als zijn blik naar mij glijdt. Ongemakkelijk tover ik een glimlach op mijn gezicht. 'Jij moet Joy zijn.' concludeert hij. Ik knik. 'Ja, dat ben-.'

'Voel je je al op je gemak hier?' Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar word weer onderbroken. 'Wie wil haar na schooltijd even rondleiden?' Hij kijkt de klas rond. 'Meneer, ik ben al rondgelei-.'

'Josh, doe jij het maar.' Josh wil tegen hem ingaan, maar word onderbroken -hoe kan het ook anders. Deze man is nu al vervelend. Hij onderbreekt me de hele tijd. 'Zie je?' fluistert Kylie, doelend op het haar zin van straks. 'Ja.'

~

Na de les komt Josh meteen naar mij toe. 'Ik ga je dus niet nog een keer rondleiden.' Ik snuif. 'Dat wilde ik ook niet.' Ik draai me om en loop weg met Kylie. 'Josh gedraagt zich als een heilige god of zoiets. Ik erger me aan hem. Kan hij niet een keer zijn mond houden?'

'Dat vraag ik me ook al drie jaar af...' zucht Kylie.

~

'Ky, zijn hier afgelegen plekjes waar bijna nooit iemand komt?' Ze knikt. 'Ja, dat plekje is nog niet ontdekt door iemand, ik ga er eigenlijk nooit naartoe, behalve als ik echt heel veel verdriet heb. Waarom vraag je dit?'

'Ik heb soms mijn rust nodig die ik dan zoek op een rustige, mooie omgeving.' Als ik boos, verdrietig of gewoon chagrijnig ben, wil ik vaak alleen zijn. In een rustige, kalmerende omgeving waar niemand me stoort. Daar kan ik dan nadenken of lezen. Dan ben ik in mijn eigen wereldje.

Mensen schatten mij niet vaak in als een dromer, maar ik ben er wel degelijk één. Achter mijn harde buitenkant, zit een best wel zachte binnenkant. Ik laat het niet zien, maar ik ben best gevoelig. Daarom heb ik soms mijn rust nodig zonder dat er iemand bij me is.

'Moet ik je naar de plek brengen?' vraagt Kylie. 'Ja, graag. Weet jij toevallig of er nog iemand anders komt?' Ze schudt haar hoofd. Ze pakt mijn pols vast en trekt me mee. Bij een rustige gang, kijkt ze een paar keer goed om zich heen. Als ze niemand ziet, neemt ze me mee door de gang naar buiten.