Ik Haat Je #Netties2017

Bonus

Een bonushoofdstuk als cadeautje voor mezelf. Want ja, ik ben gewoon triest. Ik ben de dag na Valentijnsdag jarig en dat maakt het extra triest. Ik ben gewoon twee dagen achter elkaar eenzaam terwijl je op die dagen niet eenzaam hoort te zijn. Ik voel me echt triest :') nou ja, door mijn triestheid, hebben jullie wel een leuk bonushoofdstuk. Veel plezier met lezen en wens me maar een hele eenzame verjaardag met veel muffins toe :')

Jake

'Oma? Waar zijn papa en mama?' Ik trek aan haar mouw en kijk haar vragend aan. Mijn oma slikt en aait door mijn haren. 'Ze zijn weg, jongen. Ze zijn weg.' Haar ogen glinsteren.

De vijfjarige ik. Toen was alles beter. Toen wist ik nog niet wat er met ze is gebeurd.

'Weg? Waar zijn ze dan? Komen ze nog terug?' Hoopvol kijk ik haar aan. Ik heb ze al een lange tijd niet meer gezien. Zijn ze op vakantie zonder mij?

'Ja, Jake. Ze zijn weg. Maar ze zijn nu op een mooie plaats. Als je later groot bent, zal jij weer bij ze zijn.'

'Wanneer ben ik dan groot? Ik wil weer met mama knuffelen.' Een kleine glinstering loopt over haar wang. 'Oma, waarom huil je?'

'Oh, Jake,' zucht ze. Niet-begrijpend kijk ik haar aan. Wat is er? 'Jongen, ze komen niet meer terug.'

'Maar ze hebben mij niet meegenomen. Waarom moet ik hier blijven?' Ik stamp boos op de grond. Waarom laten papa en mama mij achter?

'Dit is een veel betere plek, Jake. Deze plek is magisch, maar waar zij zijn, zullen ze ook gelukkig zijn. Je snapt het wel als je ouder bent.'

'Wat snap ik als ik ouder ben? Ik wil het nu weten. Waar zijn papa en mama?' Ik zet mijn meest boze blik op en stamp nog eens op de grond.

'Luister, jongen.' Mijn oma tilt me op en zet me neer op haar schoot. 'Papa en mama zijn weg. Ze hebben een ongeluk gehad. Ze zijn overleden.'

'Wat is dat?'

Ik heb zoveel respect voor haar. Ze heeft mij - toen ik vijf was - duidelijk moeten maken dat mijn ouders niet meer terug zouden komen. Dat ze dood zijn. De zwaarste taak van haar leven misschien wel. Want hoe vertel je aan een klein kind dat hij zijn ouders nooit meer zal zien?

Ik mis mijn ouders nog elke dag. Ik weet niet hoe het is om op te groeien met ouders. Ik kan niks met ze delen. Mijn eerste vriendinnetje, mijn cijfers op school. Helemaal niks. Mijn oma heeft me opgevoed. En dat deed ze goed, maar ze is niet mijn moeder. Het gevoel van een vader en moeder heb ik moeten missen. En dat is hard.

Ik herinner me het moment nog goed dat we op school waren en cadeautje moesten knutselen voor school in groep zes. Mijn lerares had medelijden met me, omdat ze wist van mijn ouders. Ik moest per sé de klas uit moet ze dan uitleg kon geven aan de rest over het cadeau. Ze wilde niet dat ik geconfronteerd zou worden met het feit dat ik geen ouders meer heb. Eigenlijk heeft ze me buitengesloten. Net zoals de rest van de klas.

'Hier, heb je een blokje van mij.' Ze geeft me een blokje van haar huisje zodat ik mijn toren kan afmaken. Ze is aardig.

'Dank je wel. Wil je mij helpen?' Het meisje knikt en haalt haar huisje uit elkaar. De Lego-blokjes die uit haar huisje komen geeft ze aan mij. We bouwen de toren steeds hoger totdat we er niet meer bij kunnen. 'Kijk, juf!' Trots laat ik ons werk zien. 'Dit heb ik samen gemaakt met haar.' Ik wijs naar het meisje en glimlach. De juf geeft ons een sticker en glimlacht terug.

'Ik vind de toren heel mooi.' Dan gaat ze weer weg. Een potlood vliegt door de klas en de juf haalt de twee ruziënde kinderen uit elkaar. Eén van de twee gooit nog met een puntenslijper naar de ander, maar gooit mis. Onze toren valt om en het meisje lacht zacht. Ik lach nu ook en val bijna om van het lachen. Het meisje lacht nu ook heel hard.