Ik Haat Je #Netties2017

H. 42. Stinkbommen en illegale praktijken

'Godverdomme, Joy!' De boze stem van Josh galmt door de gangen heen en een paar kleine kinderen kijken bang om zich heen. Ik grijns, maar blijf bezig met mijn kluisje.

'Moet je nou altijd mijn kamer verpesten met die stomme grappen?' Hij pakt mijn arm hardhandig beet en draait me ruw om. Iets zachter mag ook wel...

'Heb jij zuurstof nodig om te kunnen leven?' kaats ik terug.

'Mijn hele kamer stinkt door jouw stomme stinkbommen!' roept hij boos, mijn opmerking negerend.

'Mijn hele kledingkast rook naar rotte eieren omdat jij er rotte eieren in had gelegd! Ik heb dagenlang geen schone kleren aan kunnen doen, omdat die allemaal stonken!'

'Nou, ik kan mijn kamer niet inkomen zonder een wasknijper op mijn neus te zetten!' Zonder dat hij, of ik, het doorheeft gehad, is hij dichter tegen me aan komen staan en drukt hij me tegen de kluisjes.

'Persoonlijke ruimte,' sis ik kwaad. De enige die zo dichtbij mogen komen zijn Jake en Violin. Josh zijn naam staat daar dus niet tussen.

'Hoezo? Vind je vriendje het niet zo leuk als ik zo dichtbij sta? Vertrouwt hij je niet? Of heb je stiekem gevoelens voor mij en ben je bang dat je niet van me af kan blijven?' Waarom is dit kind zo vol van zichzelf? Hij denkt dat hij geweldig is, maar in werkelijkheid is hij niks, behalve een hoopje triestheid.

'Nee, ik vertrouw jou niet. Ik weet zelf wel wie ik leuk vind, en daar hoor jij niet bij. Dus als je nu niet meteen afstand van me neemt, ben ik niet de schuldige als er gewonden vallen. Of als er mensen zijn die later geen kinderen meer kunnen maken, of überhaupt nog contact kunnen hebben via het geslachtsdeel.'

'Ga je me eigenlijk nog vertellen wie dat stomme vriendje van je is?' Hij klinkt boos, maar dat toontje negeer ik. Hij heeft zijn beste vriend zojuist stom genoemd, maar goed, dat moet hij zelf weten.

'Nee, mijn vriendinnen moesten het zelf te weten komen, dus jij ook. Idioot.' Nog steeds heeft hij geen stap verzet, dus geef ik hem een flinke duw. Hij zet daardoor een stap naar achter, waardoor ik weer wat ruimte heb.

'Maar ik ben jouw vriendin niet, dus kan je het mij wel gewoon vertellen.' Hij grijnst. Gelukkig is hij mijn vriendin niet, ten eerste is hij een jongen en ten tweede is hij een sukkel.

'Nee. Je komt er zelf wel achter. Je zult hem nog vaak genoeg moeten zien.' Na deze woorden loop ik weg. Ik heb geen zin in nog meer gezeik van hem. Hij stinkt trouwens ook, waarschijnlijk door de stinkbommen. 'O ja, ik zou even douchen, je stinkt!'

~

'Hoe is het afgelopen met de stinkbommen?' Violin komt naar me toe gelopen en pakt ondertussen en kauwgumpje uit haar tas.

'Ik heb ze in zijn kamer gegooid en nu stinkt àlles. Hij kwam vanochtend naar me toe om te vertellen dat hij nu zijn kamer niet meer in kan zonder wasknijper. Hij was er niet zo blij mee, maar ik was ook niet blij met stinkende kleding. Hij verdiende het. Hoe kom jij eigenlijk zo snel aan stinkbommen?' Ik kijk Vio aan met een beschuldigende blik. Ze grijnst en haalt haar schouders onverschillig op.

'Tja, ik ken mensen die dat soort dingen maken en verkopen. Aan mij geven ze het zo goed als gratis. Als je ooit een knuppel van ijzer nodig hebt, die hebben ze ook. Of een pistool.' Mijn ogen worden groot en ze kijkt me vragend aan. 'Wat?' vraagt ze schuldig.

'Kunnen ze mij een pistool geven zodat ik Josh door zijn ballen kan schieten?' Dat zou best leuk zijn, ik heb hem straks nog gewaarschuwd. Dus eigenlijk kan hij het verwachten.

'Ik denk het wel, maar dat duurt het wel wat langer. Een pistool is illegaal en dus moeilijker om te verkrijgen.' Ze kijkt me met een schuin oog aan. Het was meer bedoeld als grapje, maar blijkbaar neemt ze het heel serieus. Of ze doet alsof, dat kan ook nog.