Ik Haat Je #Netties2017

H. 32. All I want for Christmas... is youuuuuuuu

'Jij was het.'

En toen was mijn hart even gestopt met kloppen. Hij heeft me door. Hij weet van mijn geheim af.

'Hoe weet je dat ik het ben?'

'Dat is duidelijk.' Die woorden, op die manier. Ik heb het eerder gehoord. Die woorden, zo uitgesproken. Maar ik kom er even niet bij waar ik het heb gehoord. Ik weet wel dat ze die keer niet uit Jake zijn mond kwamen. Iemand anders zei het, maar het lijkt zo verdacht veel op deze woorden.

Nadat ik een paar minuten nagedacht heb, onderbreek ik de stilte.

'Jij was het, of niet?'

Langzaam knikt hij. Een kleine glimlach speelt om zijn lippen. Als ik besef dat ik de jongen die mij mijn adem benam, gevonden heb, komt er ook een glimlach om mijn lippen.

'Hoe wist je dat ik het was? Die avond.' Nieuwsgierig kijk ik hem aan. Hij kijkt kort weg.

'Je haar. Zo zwart als dat van jou, heeft niemand. En je ogen, niemand heeft dezelfde lieve twinkel.' Zijn woorden maken me warm van binnen. 'En jouw glimlach is uniek, niemand heeft zo'n hoopvolle, ondeugende glimlach als jij.' Mijn hart maakt een klein sprongetje en slaat een slag over. 'En je strompelde een beetje. En ik weet dat jij niet op hakken kan lopen, dat bevestigde mijn gevoel.' Ik lach kort.

'Ik kan nog steeds niet lopen op die stomme dingen. Ze zijn heel mooi, maar ik heb toch liever Adidas.' Hij glimlach kort, maar zijn ogen glimlachen niet mee. Het lijkt alsof hij ergens mee zit, alsof hij nog iets wil zeggen.

'Waarom was je zo onherkenbaar? Of heb ik het gewoon niet opgemerkt?'

'Mijn haar was nog steeds bruin, het licht daar maakte het gewoon blond. En in het donker valt een haarkleur je niet op, dus buiten kon je het ook niet zien. En ik had gewoon bruine ogen die avond, ik denk dat je dat verkeerd hebt gezien.'

'O.' Meer komt er niet uit mijn mond. Wat ben ik blind geweest die avond... Ik wil hem nog wat vragen, maar besef me dat het oneerlijk is om dat te vragen, omdat ik zelf ook anoniem bleef.

'Je wilt weten waarom ik niks heb gezegd tegen je, of niet?' Kan hij gedachten lezen? Ik knik zacht en glimlach schuldig naar hem.

'Ik weet het eigenlijk ook niet. Ik zag je aan het begin van de avond staren, bij de binnenkomst. Ik had toen nog niet door dat jij het was, dat merkte ik pas tijdens kroning. Ik dacht dat je niet herkend wilde worden, dus heb ik niks tegen je gezegd. Maar toen we buiten waren, floepte het uit mijn mond voordat ik het in de gaten had.'  Hij heeft me zien staren, dit is gênant.

'O,' zeg ik weer. Wat moet ik anders zeggen? "Ja, vind ik ook"? Dat klinkt ook zo raar.

'Hoe kan het dan dat jouw stropdas precies dezelfde kleur was als mijn jurk?' Zou het toeval zijn? Dat moet toch wel.

'Toeval, denk ik. Je hebt bij iedereen de kleur van de stropdas gecontroleerd, maar bij mij niet. Ik denk dat je mij over het hoofd hebt gezien en dat we daardoor per ongeluk dezelfde kleur hadden.' Iets in zijn stem zorgt ervoor dat ik het niet helemaal geloof. Er klopt gewoon iets niet aan zijn verhaal. Maar hij laat het zo simpel klinken dat het wel waar móét zijn.

Verwarrende shitzooi.

Met samengeknepen ogen kijk ik hem aan, om iets te ontdekken in zijn blik dat erop wijst dat hij liegt. Maar ik kan niks vinden. Alleen zijn stem klopte niet helemaal. Ik laat het er maar bij zitten, want als hij nu niet de waarheid spreekt, zal hij dat straks ook niet doen. Misschien heb ik het wel verkeerd gehoord en spreekt hij wel gewoon de waarheid, dan sta ik wel mooi voor schut als ik er iets over zeg.