Ik Haat Je #Netties2017

H. 40. Een Ferrari en The End

'Pas op, liefje. Ik wil niet dat je problemen krijgt door dat stomme kind,' fluistert hij in mijn oor.

Dat is eigenlijk best wel lief. Maar ik wil dat ze boet voor haar woorden. Ze ging echt te ver. Ik zie dat Dylan Caitlynne vast heeft gepakt, zodat ze mij niet aan kan vallen.

'Kom, wij gaan de aula uit.' Jake trekt me weg van de menigte toeschouwers en neemt me mee naar een rustige gang. Hij knuffelt me en ik laat mijn ingehouden tranen los. Ze noemde me zwak, het enige woord waar ik niet tegen kan. Als je mij zwak noemt, komt alle woede in mij naar boven en wordt het verdriet weggedrukt. Zodra alle woede gezakt is, komt het verdriet naar boven.

'Rustig. Je bent het sterkste meisje dat ik ken, Joy. Echt. Caitlynne is gewoon een stomme trut die niet weet wat ze zegt. Geloof me, Joy, je bent het liefste meisje dat ik ken. Je bent geweldig. Wat jij allemaal meemaakt en mee hebt moeten maken, is niet te beschrijven. Maar je hebt het allemaal doorstaan. Je bent beter dan Caitlynne. Veel beter.' Hij kust me zacht en kijkt me dan aan.

'Bedankt. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten.'

'Joy!' Violin komt naar me toe gerend en vliegt me om mijn hals. 'Gaat het?! Toen Caitlynne het zei wilde ik naar je toe, maar ik kwam niet door de dikke laag mensen heen. Sorry-'

'Geen zorgen, Vio. Het is goed.'

'Gelukkig. Maar- hé!' Ze krijgt een gigantische grijns op haar gezicht en blikt van mij naar Jake en weer terug. 'Joke is real!' gilt ze. Mijn wangen worden rood en ik kijk naar beneden.

'Oh mijn God! Nee! Is het echt? Ik maakte een grapje-.' Ze gilt nog eens hard en geeft me nog een knuffel. 'Je zorgt maar beter goed voor haar,' dreigt ze richting Jake.

'Sinds wanneer hebben jullie iets?' En hiermee begint haar kruisverhoor.

'Weet je nog dat Jake en ik hadden gepraat en toen Stefan als een meisje riep?' Ze knikt. 'Sinds toen.' Haar ogen verwijden en haar mond valt open.

'En je zei niets?!' Ze kijkt quasi-gekwetst en gaat verder met haar verhoor. 'Wat hebben jullie allemaal gedaan?'

'We zijn naar het park geweest, naar de bioscoop-,' begint Jake.

'Dat bedoelde ik niet!' O God nee, dat heeft ze net niet gezegd?! 'Hoe ver zijn jullie al gegaan?' zegt ze met de nadruk op hoe ver. Ja, ze heeft het gezegd.

'Dat gaat jou nu nog niks aan.' Een sullige grijns speelt om de mond van Jake.

'Viespeuken!' roept ze lachend.

'Hé, wie zegt dat we dàt hebben gedaan? Dat maak jij ervan, dus wie is hier nu de viespeuk?'

'Hé, wie zegt dat ik dàt bedoelde. Misschien bedoelde ik wel dat ik het vies vind dat jullie zoenen. Dus volgens mij ben jíj toch echt de viespeuk hier.' Ze lacht en richt zich dan tot Jake. 'Je blijft voorlopig van haar af. Verder dan zoenen gaan jullie niet want ik wil niet dat ik tante word.' Mijn wangen worden rood en Jake krabt ongemakkelijk in zijn nek.

Kent zij geen schaamte? 'Vio!' roep ik beschaamd naar haar.

'Sorry,' verontschuldigt ze zich. 'Maar het is waar!' Na deze woorden rent ze weg, terug naar de aula. Ik voel me gedwongen om me te verontschuldigen voor Violin haar gedrag en doe dat ook. Daarna lopen Jake en ik ook terug naar de aula. Meteen komt Stefan op me afgerend.

'Jij bent goed in dingen geheim houden!' roept hij en hij omhelst me. Ik glimlach naar hem, niet wetend wat ik moet zeggen. Vanuit mijn ooghoek zie ik Jake een jaloerse blik sturen.

'Ik ben blij voor je. En voor mezelf. Dan heb ik niet voor niets een meisjesstem opgezet.'

~

'Vertel me alles! En dit keer vertel je me wèl over de dingen die jullie al gedaan hebben.' Vio grijnst naar me.