Timing
- a particular point or period of time when something happens.
In all things, be it in love, career, academics, sports, name it. It is usually timing that makes all the difference. Yeah hard work pays off and all that but it's really a...
Syempre. Hindi ko ginawa yun. Imagination ko lang yun. I was shaking my head to get rid of that horrific image.
I parked outside Kenneth's house and went to knock on the door.
When I got to the door, I was just about to knock when it opened.
"Chard?" Medyo nagulat si Meng. "Anong ginagawa mo dito?"
The door opened wider and there was Kenneth. "Uy, pare sorry kagabi ah. Thank you rin pala, tumulong ka sa pag alaga sakin." Tapos nakipag kamay siya sakin.
"Wala yun. Buti okay ka na." Syempre, kinuha ko at nakipagshake hands ako.
Nakatingin pa rin sakin si Meng. "Bakit andito ka?"
"Uhm, ano. Ah." I cleared my throat. Putek.Hindi ko alam sasabihin ko.
Tapos sumingit na si Kenneth. "Ah teka lang ah, iwan ko muna kayo. Maine, kunin ko lang cellphone mo, sure ka ba sa kotse mo naiwan?"
"Oo eh, pag wala diyan, lagot, baka naiwan ko sa table kagabi, o di kaya sa cr? Pero hindi eh, sigurado ako nandiyan yun. Thank you!"
Nakatingin pa rin siya sakin. Naghihintay ng sagot. Nakatingin lang ako kay Meng, tapos napatingin ako kay Kenneth na papunta sa kotse niya, tapos kay Meng ulit... Ay putang ina. Tangina. Sobrang uto uto mo Richard.. Napapikit ako tapos nag inhale exhale.
"Naiwan mo pala phone mo kagabi.." Yun na lang nasabi ko. I tried so hard to sound casual. Tanginang palusot yan.
Nakatingin lang siya sakin. Sobrang naweweirdohan siguro siya sakin, hindi ko naman siya masisi kahit ako naweweirdohan na sa sarili ko eh. Tangina, wala akong mukhang ihaharap kila tito tita.
"Nanggaling ka ba sa bahay?"
Huli ka na. Tangina mong uto uto ka. "Oo eh. Dinalhan kitang coffee."
Hindi pa rin siya convinced.
"So bakit di mo na lang ako hinintay dun? Bakit kailangan mo pang pumunta dito?"
"Wala lang. Miss na kita eh. Hindi nako makahintay."
Halata sa mukha niya hindi siya convinced. Kasi naman eh.
"Nakausap mo ba magulang ko?"
"Konte."
Buti sumingit na si Kenneth. Shit. Nakakahiya.
"Maine! Tama ka! Andito nga." Tinataas niya yung cellphone. Nung inabot niya na 'to kay Meng. Naalala ko, ay putek! Buong umaga ko siya tinatry tawagan at tinext ko siya ng tinext. At parang tinext ko rin ata siya nung papunta ako dito. Tangina, hindi ko na kaya.
"Ayun lang naman pinunta ko, gusto ko lang mag hi sayo at kamustahin si Kenneth. Una nako ha! Kenneth, pare, buti okay ka na talaga, inom tayo ulit ha! Sige. Bye." Halos tumakbo nako paalis, shit. Yung kahihiyan ko po. Sumakay ako ng kotse at umuwi na.
MAINE
Okay. Parang extra weird siya today. Ang labo talaga nun minsan. Tinignan ko cellphone ko, uy, 1% na lang. Ayun na nga, bubuksan ko pa lang, namatay na. Charge ko na lang pag uwi.
"Buti okay ka na. Sakit pa ulo mo?"
"Medyo hilo hilo pa, pero okay naman. Sorry nga pala kagabi Maine ha."
"Ano ka ba. Enjoy naman tayong lahat. Kung nakarecover ka na, labas ulit tayo."
"Oo ba, tapos ikaw na lang mag dala ng kotse."
"Ayoko, parang kung sino yung may kotse, yun nalalasing eh."
Tumawa lang kami tapos nag paalam nako. "Sige, text text na lang ah, una na rin ako."
"Sige, thanks ulit Maine!"
Pag uwi ko, andun lang sila mommy at daddy sa table.
"O, anak. Nahanap mo phone mo? Nasan si Richard?"
"Opo, naiwan ko po sa kotse ni Kenneth. Si Richard? Umuwi eh. Ano bang pinag usapan niya at sobrang weird nung isang yun kanina?"
Mukhang nag isip daddy ko, nag kunot noo pa siya. "Wala naman. Nagdala siyang kape. Gusto mo, initan kita anak?"
"Sige. Pero wait lang, charge ko lang po phone ko."
So I did. I chargde my phone, hinintay ko na rin na mag on.
Pag on... Jusko, ilang missed calls at messages galing kay Richard. Yung totoo?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
