The (not so) Sweet Serendipity

40

I woke up with a not-so-slight hangover. Unli wine pa more Meng. Kung pwede lang ako mag absent sa work today talaga, ginawa ko na. Gusto ko lang mahiga the whole day and sleep. But I have to be an adult today. As I force myself to get up, I remembered stuff.

Shit! Naalala ko mga kagagahan ko kagabi. Did I really say I love you too? Ayoko tignan phone ko kasi tangina ko! Nakakahiya ka Menggay! Pero may sariling utak yung kamay ko, derecho siya sa phone at sa messages ni Richard.

Tangina. Nangyari talaga. Sinabi ko nga talaga. Ugh, nakakahiya. Magfifeeling nanaman 'to sigurado.

Okay, plano mo? Anong gagawin mo Menggay? Wala eh, nangyari na, now what? How do we move forward from your slip up?

Nag ring bigla phone ko, shit!

I looked. Yup. It's him. Tangina naman o. Ano, sagutin ko ba or not? Ayan nanaman mga kamay ko, may sariling utak, sinagot.

"Hello? Are you up? I just thought hindi ka magising for work."

"I'm up. Thanks."

"So about last night."

"Uhm, I'm actually running a bit late for work already, talk to you later?"

He's laughing at me again, pucha naman. "Okay. Lets talk later."

Before he even says anything, binaba ko na. Shit, buti na lang malayo siya kasi wala akong mukhang maihaharap if ever.

I busied myself at work. I didn't tell anyone about what happened. This was something I figure out on my own. Ang bilis ng oras today bakit ganun. Maya maya I will have to deal with him for reals. I have to face this awkard situation that I put myself in. Should I pull the Too-drunk-don't-remember card? Ugh. No. Ano ba Maine? Sobrang lame nun, please don't go there.

Hindi ako nagrereply sakanya. Feeling ko alam niyang awkward ako kasi pinagtritripan lang ako nito eh. Tuwang tuwa naman siya, nakakainis. Drunk words are sober thoughts. Just recalling what I told him yesterday on the phone parang gusto ko na lang mag melt. Ano ba kasing trip ko kagabi. Kasi naman! Yang unli wine na yan eh, tapos yung patampo tampo effect pa niya.

Lord, paano ko ba gagawin 'to?

Hanggang sa makabalik ako ng condo, sobrang kinakabahan ako. Ewan ko ba. Puro ka kasi kalokohan. Note to self nga, huwag kausapin si Richard pag lasing.

Ayan na tumatawag na. Hay nako talaga. Suffer the consequences.

I answered the call, but I didn't talk.

"Bakit mo ko iniiwasan?"

I cleared my throat. "Hindi, ano lang, na busy lang sa work."

"Ahh work.. Sure ka hindi ito tungkol sa--"

"Ano ba. Kalimutan na lang natin yung kagabi pwede?"

Tumatawa nanaman siya. "Ayoko nga. Wala nang bawian yun! Ulitin mo nga."

Okay, wala ako masagot, nakakainis!

"Bakit ka tameme diyan? Nahihiya ka ba?"

Tahimik lang ako kasi naman, pero ang init ng mukha ko grabe.

"Ang cute cute naman ng Menggay ko. Huy, kausapin mo naman ako. Bakit ka nahihiya?"

"Chard, hindi kasi."

"Kagabi tapang tapang mo, anong nangyari ngayon?"

"Chard..."

"Panindigan mo na, okay lang naman sakin eh." Nakakainis, talo talaga ako. Bakit ba kasi Menggay, asan na nga ang tapang mo, ang yabang mo pa kagabi ha. "Huy Menggay. Sakin ka pa ba mahihiya."

"Huwag ka nga mag assume ng kahit ano diyan."

"Huh? Sino? Walang nag aassume ah!"

"Sabi na, bibigay ka rin eh. Di mo ko matitiis."

"Chard! Ibababa ko talaga 'to!"

"Bakit ang pikon?"

"Kasi eh."

"Sabihin mo nga ulit."

"Ugh, yoko na! Bye!"

"Teka!"

"Ano?"

"Love you!"

Binaba ko na. Tangina naman o. Anong gagawin ko? Nag text pa. Okay na rin, di ko pa siya kayang kausapin... 

Hindi ko na alam gagawin ko sa sarili ko. Normal namang kiligin diba? Jusko, high school yung huling beses naramdaman ko 'to. Lasing pa ba ako? I felt my whole face, ang init talaga. Ang tanda ko na para sa ganitong mga bagay. Ang tanda na namin pareho.