Bata pa lang ako nang mapag-alamang may tumor sa utak ko. Yes, I have a brain tumor. This primary brain tumor begin when normal cells acquire errors in my DNA. These mutations allow cells to grow and divide at increased rates and to continue living when healthy cells would die. The result is a mass abnormal cells, which forms a tumor. In fucking brain.
Most symptoms are headaches that gradually become more frequent and more severe, unexplained nausea or vomiting, vision problems such as blurred vision, double vision or loss of peripheral vision, difficulty in balance, personality or behavior changes, gradual loss of sensation or movement in an arm or a leg, confusion in everyday matters, hearing problems and what I hate the most is seizures.
I have experienced all of this. That's why I hate my life. Dinadala ako ni lolo noon sa probinsya para makapagrelax daw, until I met her. She's so simple and plain yet very beautiful. She always smile whenever I'll look at her. And I keep myself looks so serious even tough I want to smile at her too.
My action is always opposite in what I want to say. The first time I saw her, I already knew to myself that she's the girl I want to marry and be the mother of my children in the future.
But I can't. I am not the man who can dream for his future. Because I don't know if I can live for a long time.
I liked her ever since. No, I love her. Hindi nagbago mula noon hanggang ngayon. Pero ayokong matali siya sakin dahil alam kong darating ang araw at iiwan ko rin siya. Hindi ko kayang masaktan siya dahil sakin.
Ayokong makita siyang umiyak dahil iniwan ko siya. Takot ako. Dati pa. Na kahit pag-amin sa sarili kong nararamdaman ay hindi ko magawa.
Alam kong mahal niya rin ako noon pa, she's too vocal about that. At sobrang saya nang malaman iyon. Sa lahat ng pananakit, pagtataboy, panglalait at kung ano ko pa sa kanya ay nagawa niya pa rin akong magustuhan.
Until lolo set out wedding. He lied. The wedding is really intentional. He all knew about my feelings for her. Kaya naman ginawa niyang dahilan ang business ng lolo ni Elaya para makasal sakin. At first ayoko talaga pero gusto ko. Magulo, oo. But lolo insisted at wala na raw akong magagawa pa roon.
Pwede naman niyang tulungan si Elaya nang hindi kailangang ikasal sakin. Makisama na lang daw ako at para sakin din naman iyon.
Naisip ko, paano na? Hindi pa ako magaling. Ano nang mangyayari? Hindi ko alam. Ayokong sabihin kay Elaya kahit pinipilit na ako ni lolong sabihin. Hindi ko pa kayang harapin ang reaksyon niya. Paano kung iwan niya lang ako? O baka maging pabigat lang ako sa kanya balang araw? Ayoko noon. Hindi ko kaya.
Pero napawi lahat ng iniisip ko noong araw ng kasal namin. Hindi ko man pinapakita pero sobrang saya ko. Ako pa nga pumili ng kantang patutugtugin habang papalapit siya sa altar at naroon ako at inaantay siya.
Sinusungitan at tinatanggihan ko pa rin siya matapos iyon. Ayokong mapalapit siya sakin kasi baka mahirapan akong pakawalan siya pagdating ng araw.
Pero hindi ko talaga siya matiis, ang makitang nahihirapan siya dahil sakin, mas nahihirapan ako. Lalo na 'nung nagkasakit siya. Akala ko talaga sumama siya May Calvin. But I'm glad she didn't.
Until one day, the doctor called and asked me to go the hospital. I was so nervous that time. Ano na naman 'to? Kapag nagpupunta ako sa hospital may hindi laging magandang resulta eh. But I was wrong. The doctor said that the tumor in my brain finally faded.
And I was so happy that time. Finally! At last! Wala ng magiging hadlang pa. Naisip ko 'yung mga panahong pinahihirapan ko siya. Napakatanga ko. Ang tanga tanga ko. Naiinis ako sa sarili ko. But I made a promise to myself na babawi ako sa lahat lahat ng pagkukulang ko.
