GİRİFT : Yöneticiler

49.bölüm | Savaş

  Loras kalenin yüksek surlarının üstünde ufku seyrediyordu. Hava bulutlu ve karanlıktı fakat yavaş yavaş aydınlanıyor, bulutlar grimsi bir hal alıyordu. Loras saçlarına sarılan kar taneleri eşliğinde sessizliği dinledi. Tüm saray susmuştu. Kulakları savaş verecek yakınlarındaydı. Gözlerini kapatıp savaşı en önlerden izleyeceklerdi. Haykırışlarını duyduklarında sessiz gözyaşları dökeceklerdi. Diğerlerinin daha iyi duyabilmesi için içindeki çığlıkları gömeceklerdi.

  Loras gözlerini kapattı. Rüzgarı dinledi. Ona bir şeyler getirecekti. Biliyordu; uğultunun içinde gizlenmiş sesler vardı. Gerilmişti. İlk defa bu kadar büyük bir savaşa giriyordu. Korns bölgesinde bir ayaklanma söz konusu hiç olmamıştı. Anton buna asla izin vermezdi. Şimdi ne olmuştu? Loras esen rüzgarın kulağına getirdiği davul sesiyle gözlerini açtı ve ufku izledi. Davulların sesi kalp atışlarını takip ediyordu. Bu bir göz dağıydı. Savaşı yönetenin korkusu varsa bunu herkes duyar ve askerlere cesaret verilir, adımlar ona göre atılırdı. Sakin olmalı ve cesaretlerini kırmalıydı. Derin bir nefes aldı. Anton'un oğlu olduğunu onlara ispat edecekti.

  Önce sancakların bayrakları gözüktü. Sonrasında ordu sıra sıra gözükmeye başladı. Loras yanındaki komuta döndü. "Herkes yerlerine." Komutan başıyla onayladıktan sonra bağırarak aşağıya inmeye başladı. "Herkes yerlerine!"

  Loras surların duvarlarına yasladığı kılıcını eline aldı ve beline bağladı. Surun duvarlarında duran okçular yaylarını sıkarken Loras askerlere döndü. "Korkuyor musunuz? Korkmalısınız! O askerler -kendi bölgelerine ihanet eden şerefsizler- bu surları geçerlerse sizi öldürecekler, kadınlarınızı, çocuklarınızı öldürecekler. Hep birlikte kurduğumuz hanemizi yok edecekler. Bu surları geçmelerine izin vermeyeceğiz!"

  Loras gelen düşman ordusuna baktığında çoktan düzen almışlardı. "Okçular!" Okçular, yaylarına oklarını yerleştirdikten sonra okların uçlarını ateşe verdiler ve yayı gerdiler. Onları durduran şey sadece bir emirdi.

  Loras surların ardında olan Hernadez ordusuna baktı. Bir kısmı surların ardında bir kısmı içeride Loras'ın emrini bekliyordu. Loras tekrar düşman ordusuna, daha sonra ordunun başında ki adama baktı. Bu adamı tanımıyordu. Biraz daha bakındı ama tanıdık bir yüz yoktu. Hiçbir hanenin başındaki hükümdar orada değildi. Loras ters giden bir şey olduğunu seziyordu.

  Düşman ordusunun başındaki adam hücum emrini verdiğinde Loras derin bir nefes aldı ve bağırdı. "Bırak!"

  Okçular okları bıraktıklarında, henüz tam aydınlanmamış hava alevlerle bezendi. Oklar havada ilerlerken atlarla koşan askerler vurulmaya başladı. Loras, okları yaylarına yerleştiren okçulara ikinci kere bağırdı: "Bırak!" Ateş kuşanmış oklar ikinci kere havalanırken Loras tekrar bağırdı. "Şimdi!"

  Hernadez ordusunun öncü birliği ilerlemeye başladığında Loras okçulara tekrar bağırdı. "Bırak!"

  Loras iki ordunun karşılaşmasını beklerken nefsini tuttu. Bu savaşı kazanmak zorundaydı.

∆∆∆

  Mum ışığının az da olsa aydınlattığı odada sessizlik hakimdi. Koltukta oturan adam düşünceliydi. "Uyanmak zorundasın, Rodrigo." Ağzından sadece bu kelimeler çıkmıştı adamın. Rodrigo yatakta kımıldamadan yatıyordu. Günlerdir uyanmamıştı. Tek başına gittiği yerden yaralı dönmüştü. At kaleye girer girmez, Rodrigo'nun yaralı bedeni sert zemine düşmüştü. O günden beri de uyuyordu.

  Koltukta oturan Aklo idi. Rodrigo'nun çocukluk arkadaşıydı. Neredeyse birlikte büyümüşlerdi ta ki merkezden dönene kadar. Aklo ile birlikte gitmişlerdi merkeze. O zamanlar daha on dört yaşındaydı. Sınava erken girmiş ve erken dönmüştü. Rodrigo'yu en son gördüğünde on beşinde genç bir delikanlıydı. İkisi de küçüktü o zamanlar ama Rodrigo her zaman bir abi gibiydi Aklo'ya karşı. Ona savaşmayı öğretmiş, koruyup kollamıştı. Rodrigo'nun ne kadar güçlü biri olduğunu en çok Aklo bilirdi. Şimdi karşısında öylece yatan kişi sanki o değildi. Bu kadar güçsüz kalacak ne yaşadı merak ediyordu. Onu yaralı geldiği gün görebilmişti ancak. Geldiğinden haberi olmamıştı yoksa onu asla yalnız bırakmazdı.