Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

6

Pov Annefleur

Er word op de deur geklopt, dat zou Jai zijn. We hebben afgesproken omdat we het toch heel gezellig hadden op app. Ik open de deur en er staat een jongen voor me. 'Hey, Annefleur?' vraagt hij en ik knik. Hij geeft me een hand, 'Jai.' glimlacht hij en ik schud zijn hand. Ik laat hem er in en zijn blik valt op Dioni. 'Dioni?' vraagt hij wat verbaasd. Dioni kijkt op en bekijkt Jai. 'Oh nee he.' zucht Dioni. Ik kijk van de één naar de ander. 'Wacht.. Jullie kennen elkaar?' vraag ik en beide jongens knikken. 'Niks verandert zo te zien.' mompelt Jai. 'Waar kennen jullie elkaar van?' vraag ik nieuwsgierig. 'Niet belangrijk.' antwoorden ze beide tegelijk. Waarom doet iedereen toch zo vreemd? Eerst Kaj en nu Jai en Dioni..

Ik kijk naar Dioni zijn arm. 'Mag ik wat vragen?' vraag ik en hij kijkt op van zijn telefoon. 'Ik kan je niet beloven dat ik hem ga antwoorden.' mompelt hij bot. Ik wijs naar de tattoo op zijn arm, 'Waar staat die voor?' vraag ik zachtjes. Hij legt zijn telefoon neer en kijkt even naar het kruis op zijn arm. 'Die heb ik voor mijn moeder gezet.' antwoord hij. Het verbaasd me dat hij antwoord op mijn vraag geeft, dat heeft die in deze week nog nooit gedaan. 'Wat is er met je moeder?' vraag ik zachtjes, bang dat ik hem te veel vraag. 'Ze was ziek.' antwoord hij rustig. Ik kijk hem aan, afwachtend of hij nog meer gaat vertellen. Hij gaat recht op zitten en haalt even diep adem. 'De dokters hebben vijf jaar geleden bij mijn moeder een trombose ontdekt. Ik heb mezelf beloofd dat als ze zou herstellen ik altijd met een crucifix zou lopen. Ik droeg een tijdje kettingen maar ik vond dat het er voor altijd moest staan, vandaar die tattoo.' legt hij uit. Als ik in zijn ogen kijk zie ik de tranen prikken, het raakt hem. 'En hoe gaat het nu met je moeder?' vraag ik. 'Het gaat goed, heel goed zelfs.' antwoord hij. Hij pakt zijn telefoon weer en gaat weer verder waar hij mee bezig was. 'Waar ken je Jai van?' vraag ik dan, hopend op een antwoord. 'Anne, het is beter als je dat niet weet.' mompelt hij bot zonder op te kijken van zijn telefoon. 'Waarom niet?' vraag ik. Hij kijkt me geïrriteerd aan. 'Hou er over op.' snauwt hij. Waarom doen de jongens hier zo mysterieus over? 

Er word op de deur geklopt en ik kijk naar Dioni, die rustig lang uit op de bank blijft liggen. Stel je voor dat je moet opstaan. Ik zucht en loop naar de deur. Als ik de deur open staat er een man in pak voor me. 'Hallo, kan ik u helpen?' zeg ik wat verbaasd. 'Is Dioni hier?' vraagt de man. Ik knik en laat de man er in. 'Dioni.' zegt hij en Dioni kijkt op. 'Wat doe jij hier?' snauwt Dioni gelijk. 'Ik wil met je praten.' antwoord de man, wie is hij? Dioni staat op. 'Ik heb je gezegd uit mijn buurt te blijven.' antwoord Dioni en de man zucht. 'Ik wil gewoon even met je praten.' antwoord de man rustig. 'Praten? Dat had je tien jaar geleden kunnen doen klootzak!' roept Dioni en ik zie de woede in zijn ogen. 'Dioni, luister nou even.' gaat de man verder. 'Nee, rot op! Als ik contact met je wil laat ik dat weten maar ik wil dat je uit mijn leven verdwijnt!' schreeuwt Dioni. Je kan aan hem zien dat hij zich nog in houdt, volgens mij heeft hij echt zin om die man een harde klap te geven. 'Goed dan, ik hoor wel van je, maar zoon je moet weten dat ik het ook niet zo wilde.' zegt de man en hij vertrekt. Wacht.. Is dat Dioni zijn vader?  Ik kijk naar Dioni, zijn borstkas gaat hevig op en neer en hij geeft een trap tegen de tafel. Dioni pakt zijn jas en loopt de kamer uit, waar gaat hij heen? Waarom is hij zo kwaad op zijn vader?