Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

Deel 2 49

Pov Dioni

Ik word gek, mijn gedachten maken me gek. Ik hou het niet langer vol met dit schuldgevoel. Ik heb een goede baan, ik heb Annefleur, ik heb vrienden.. Ik verdien het niet en ik haat mezelf er om. Ik wil goed voor Anne zijn, maar ik weet dat ik dat diep van binnen niet ben. Diep van binnen blijf ik voor altijd een lul. Ik hoor niet met haar samen te zijn, maar ik weet ook dat we het beide niet zullen overleven zonder elkaar. Ik heb haar nodig en zij mij, al begrijp ik niet waarom. Waarom houdt ze van me? Ik ben niet goed voor haar en al helemaal niet lief... Ik ben die jongen die zijn gevoelens uit zet en haar op de grond duwt. 'Dioni, hoorde je wat ik zei?' klinkt een stem en ik schrik op uit mijn gedachten. Ik kijk recht in de ogen van mijn baas, waarom zink ik elke keer zo diep weg? Ik schud mijn hoofd, 'Nee. Sorry, ik was er niet helemaal bij.' antwoord ik en hij glimlacht. 'Ik zei dat ik trots ben op hoe je je werk doet en hoe je trouw bent aan dit bedrijf. Ik weet zeker dat jij heel groot gaat worden en ik wil je promotie geven.' zegt hij en ik kijk hem aan, 'Promotie?' vraag ik een beetje overrompeld. Hij knikt, 'Ik wil dat je gewoon doorgaat met manuscripten nakijken, maar ik wil dat je ook een schrijver van ons word.' zegt hij.

Ik loop de kamer in, waar Annefleur op de bank zit. 'Wat kijk jij geschrokken.' mompelt ze en ik leg mijn sleutels op de kast. 'Ik uh.. Ik ben zojuist schrijver geworden van Swipe.' fluister ik, nog altijd overrompeld. Nu komen we weer bij de schreeuwende stem in mijn hoofd, die me verteld dat ik dit niet verdien. Annefleur vliegt me om de hals, 'Dioni! Dat is geweldig!' roept ze enthousiast en ze drukt een kus op mijn wang. 'Je kijkt helemaal niet blij.' zegt ze wat verbaasd en ik frons even. Blij? Moet ik blij zijn? Waarom heb ik ja gezegd? Gelijk raak ik gestrest. 'Waarom heb ik ja gezegd? Ik kan helemaal niet schrijven.' mompel ik, niet wetend waar mijn gedachten op eens vandaan komen. 'Dioni, je schrijft super goed.' antwoord ze en ik sla mijn armen om haar heen. 'Ik hoor blij te zijn, toch?' vraag ik en ze knikt. Ik glimlach even, 'Goed dan.' grinnik ik. Ik moet die stem uit mijn gedachten slaan. Natuurlijk ben ik het met die stem eens, maar Annefleur laat me het tegenovergestelde geloven, dat ik dit verdien... Dat ik deze kans verdien...

Pov Annefleur

Ik kijk naar Dioni die naar zijn laptop staart. Ik weet dat hij nu in zijn gedachten bezig is, dat is hij de laatste tijd vaak. Waar zou hij aan denken? Hij leek niet eens blij over zijn promotie. Wat zit hem toch dwars? Ik moet hem toch op een manier kunnen helpen? Ik leg mijn hand op zijn schouder, 'Dioni.' zeg ik maar hij hoort me niet. Ik schud hem zachtjes heen en weer en hij schrikt op. 'Huh, wat?' mompelt hij en ik kijk naar zijn verwarde gezicht. 'Wat is er met je? Waar denk je aan?' vraag ik en hij staat op. 'Niks, ik moet weer aan het werk.' mompelt hij en hij loopt zijn slaapkamer in.