Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

17

Pov Dioni

Ik kijk naar de stotterende Annefleur. 'Moeder, dit is Dioni.. Mijn kamergenoot.. e..en.' stottert ze. Ik steek mijn hand naar haar moeder uit om me voor te stellen. 'En haar vriend.' maak ik Annefleur haar zin af. Haar moeder kijkt boos naar mijn hand. 'Hou die vieze getatoeëerde hand bij me uit de buurt.' zegt ze streng en ik laat mijn hand zakken, een beetje beledigd. 'Annefleur je weet dat ik zulke jongens niet accepteer.' zegt haar moeder streng terwijl ze naar het opgedroogde bloed onder mijn neus kijkt. 'Hij heeft niet voor niets een bloedneus. Hij heeft vast gevochten.' zegt ze en ze trekt een vies gezicht. 'U kunt niet bepalen met wie ik om ga.' antwoord Annefleur. 'Annefleur, je hoort niet met vechtende, getatoeëerde jongens om te gaan! Hij wilt alleen maar met je naar bed.' zegt haar moeder boos. 'Daar is niks van waar.' brom ik boos en ik zie dat Annefleur haar ogen neerslaat. 'Ik snap dat u van me schrikt of wat dan ook. En ja, ik heb een bloedneus, want ja ik heb gevochten, maar ik heb gevochten omdat een jongen nare dingen zei over uw dochter.' leg ik kwaad uit. Haar moeder blijft stil. 'Ik wil dat u weg gaat.' zegt Annefleur zacht en ze kijkt boos naar haar moeder. Ik slik even, stuurt ze haar moeder weg vanwege mij? 'Anne.. je hoeft niet.' begin ik maar ze kijkt nog steeds boos naar haar moeder. 'Jawel. Ze mag niet zo over je praten. Ik wil dat ze gaat.' zegt ze en ze verheft haar stem een beetje terwijl de tranen in haar ogen prikken. Ze wijst naar de deur, 'Ga weg.' zegt ze half snikkend. Haar moeder staat op en loopt naar de deur. 'Ik laat het hier niet bij zitten! Ik zorg dat je van deze school word gehaald!' zegt haar moeder boos en ze vertrekt. Annefleur barst in snikkend uit en ze laat zich langs de deur op de grond zakken. Ik hurk naast haar neer en trek haar tegen me aan, niet goed weten hoe ik haar moet troosten..

Pov Annefleur

Dioni gaat naast me op de bank zitten, 'Gaat het?' vraagt hij en ik haal mijn schouders op. 'Ik heb nog nooit zo tegen haar gesproken.' antwoord ik zachtjes en hij trekt me iets naar zich toe. Hij veegt een pluk haar achter mijn oor, 'Wil je dat ik eerlijk ben Anne?' vraagt hij zachtjes en ik kijk hem even aan, dan knik ik. 'Ik denk dat je het al veel eerder had moeten doen. Je moeder denkt dat ze jou leven kan bepalen, maar je bent negentien, dat kan ze niet meer.' legt hij uit en ik knik. 'Dat weet ik.' antwoord ik zachtjes. Hij glimlacht zwakjes en ik zucht even. 'Het spijt me. Ze zei rot dingen over je.' zucht ik. 'Ik overleef het wel.' glimlacht hij en ik kijk hem even aan. 'Wat zei Samuel over me?' vraag ik zachtjes terwijl Dioni met zijn duim over mijn wang streelt. 'Maak je daar geen zorgen om, het is opgelost.' antwoord hij. Waarom wilt hij die dingen nooit zeggen? Toen die die jongen aanviel op het feest wilde hij ook niks zeggen..Er word op de deur geklopt en ik zie Dioni geïrriteerd kijken. 'Binnen!' roept hij en de deur vliegt open. Cassius komt binnen gelopen. 'Dioni, er is vanavond een feest. Je komt toch wel?' vraagt hij enthousiast. Ik kijk even naar Dioni. Zijn blik zegt al genoeg over hoe graag hij wilt gaan. 'Euh, ja ik denk het wel.' mompelt Dioni en hij kijkt even naar mij. 'Mag ik mee?' vraag ik niet wetend waar het vandaan komt. 'Nee Anne. Je weet dat het altijd slecht afloopt.' antwoord Dioni. Ik frons even, 'Dat is niet waar.' antwoord ik en hij zucht even. 'Goed dan. Maar je blijft de hele avond bij me, want ik vertrouw niemand daar.' zegt hij en ik knik, niet wetend waar hij het over heeft. Waarom vertrouwd hij zijn eigen vrienden niet?