Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

46

Pov Annefleur

Ik kijk naar de cocktails in mijn vaders handen. 'Anne, wat is er?' vraagt hij maar zijn stem klinkt als die van Dioni. Ik wrijf in mijn ogen en zie dat het mijn vader niet is, maar Dioni. 'Oh mijn god.' mompel ik zachtjes en Dioni zet de cocktails neer. 'Wat is er?' vraagt hij bezorgt. 'Ik.. Ik dacht dat je.. mijn vader was.' antwoord ik zachtjes. Dioni helpt me overeind en hij neemt me mee naar een ligbed. Hij gaat zitten en trekt me op zijn schoot. 'Je vader is niet in Parijs.' zegt hij en ik slik even. 'Hoe weet je dat zo zeker?' vraag ik en hij haalt zijn schouders op. Hij pakt een handdoek uit zijn tas en slaat die om me heen. 'Dat weet ik gewoon.' antwoord hij. 

Pov Dioni

Ik ga naast Annefleur op de trap zitten waar vandaan je de Eiffeltoren goed kan zien. 'Waar zou je nog meer heen willen?' vraag ik en ik sla een arm om haar heen. 'Naar zo veel plekken..' antwoord ze starend naar de Eiffeltoren. Ik bekijk haar geïnteresseerde gezicht. 'Als je één plek moest kiezen?' vraag ik en ze glimlacht even. 'Die plek is belachelijk.' antwoord ze en ik veeg een pluk haar achter haar oor. 'Geen enkele plek is belachelijk met jou.' zeg ik en ze kijkt me even met een kleine grijns aan. 'Disneyland.' zegt ze zachtjes en ik lach even. 'Waarom?' vraag ik wat verbaasd. 'Als kind was dat altijd al mijn droom, maar mijn moeder liet me nooit gaan.' antwoord ze en ze zucht even. 'Dus die droom is nooit gestopt.' maak ik haar zin af en ze knikt. Het begint zachtjes te regenen en ik kijk naar de lichtjes van de Eiffeltoren die schitteren in het donker. 'Waarom laten we die droom dan niet uitkomen?' vraag ik en ze kijkt me fronsend aan. 'Jij in Disneyland?' vraagt ze lachend en ik grinnik even. 'Je weet toch dat ik voor jou alles doe en we zijn er ook nog eens dichtbij.' zeg ik en ze knikt. Het gaat steeds harder regenen, 'Wil je terug gaan of wil je blijven?' vraag ik en ze grinnikt even. 'Ik zit hier eigenlijk wel prima.' antwoord ze en op die manier verbaasd ze mij elke dag weer. Ik trek mijn jas uit en hang die over haar schouders, 'Je moet in Disneyland niet ziek aankomen.' grinnik ik en ze legt haar hoofd tegen mijn schouder. 'We zijn anders dan andere stellen en misschien passen we totaal niet bij elkaar, maar ik vind dat dat ons zo fantastisch maakt.' zeg ik zachtjes en ik glimlach even. 'We hoeven niet hetzelfde te zijn als hun. We hoeven niet normaal te zijn. Fouten maken hoort.' antwoord ze en ze tilt haar hoofd op. Ik kijk haar even aan. Het is alsof elke keer dat ik naar haar kijk ik iets meer van haar ga houden. Ik kijk in haar blauwe ogen, 'Ik hou van je.' zeg ik zachtjes en ze bloost even. Ik vind het leuk hoe ze altijd bloost als ik iets liefs zeg, het maakt haar verlegen op een schattige manier. 'Ik hou ook van jou.' antwoord ze en er valt een regendruppel op haar lip. Ze wilt hem wegvegen maar ik pak haar pols vast. 'Laat mij je daar van af helpen.' zeg ik en ik zoen haar. Na een tijdje maak ik me los en ik kijk haar even aan. Elke keer als ik naar haar kijk besef ik opnieuw hoe gelukkig ik ben met haar, maar ook besef ik dat ze me gaat verlaten.. Want ik verdien haar niet. Ik sta op en trek haar overeind, 'We zijn niet in Parijs om stil te zitten. Ik zal je Parijs laten zien, want in de nacht is Parijs het mooiste.' glimlach ik. 

Ik stap op de draaimolen, 'Mag dat wel?' grinnikt Annefleur en ik haal mijn schouders op. 'Het maakt me officieel geen bal uit.' grijns ik en Annefleur gaat naast me staan. 'Hier kwam ik graag als we in Parijs waren om mijn oma op te zoeken.' glimlach ik en Annefleur loopt een rondje. 'Woonde zij in Parijs?' vraagt ze en ik knik. 'Parijs was mijn favoriete plek. Ik kon vluchten voor mijn vader.' zeg ik zachtjes en ik slik even. Anne loopt naar me toe en legt haar hand op mijn wang. 'Het is goed.' zegt ze zachtjes. Ze weet dat ik de pijn elke keer opnieuw voel, ze weet alles. Ik leg mijn hand op die van haar, 'Het zijn zoveel herinneringen.' zucht ik en ze knikt. 'Een keer had mijn vader al mijn boeken kapot gemaakt.' begin ik en Annefleur kijkt me onderzoekend aan. 'Ik was er kapot van en mijn moeder en ik gingen naar Parijs, om bij mijn oma te slapen. Om te vluchten.' vertel ik haar en Anne haar ogen tonen verdriet. ''S avonds liep ik weg omdat ik er gek van werd dat iedereen deed alsof er niks gebeurt was en toen kwam ik hier.' vertel ik en Anne slaat haar armen om me heen. Ik verstop mijn gezicht in haar nek terwijl ik mijn tranen weg slik. 'Ik vind het fijn dat je zo iets aan me verteld.' zegt ze zachtjes en ze drukt een kus op mijn wang. Ik kijk op en even denk ik dat ik Annefleur haar vader zie staan, word ik gek? Hij staat met zijn handen in zijn zakken naar ons te kijken, hij is er echt. 'We gaan.' zeg ik en ik pak Anne haar hand vast. 'Wat is er?' vraagt ze en ik kijk recht in de ogen van haar vader. Het enige waar ik aan kan denken is hoe ik Anne hier zo snel mogelijk weg kan krijgen.. 

Op één of andere manier maakt dit hoofdstuk mij emotioneel. Wat is er mis met mij haha, fuck.