Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

Deel 2 71

Pov Dioni

Ik zie zwarte vlekken voor mijn ogen verschijnen en ik schiet overeind. Wat is er gebeurt? Wat heb ik gedaan? Ik kijk naast me en zie Annefleur met haar hoofd tegen het dashboard zitten. Shit, nee. Ik open de autodeur en klim uit de auto. Nu pas valt het me op dat mijn auto tegen een boom staat. De hele voorkant is kapot. Waarom kan ik me niet herinneren wat er gebeurt is? Ik loop naar de passagierskant en voel een enorme pijn in mijn voet. 'Godver.' mompel ik en ik ga hinkend verder. Ik open de deur en pak Annefleur vast, 'Anne, liefje.' zeg ik, maar ik krijg geen antwoord. Ik til haar hoofd van het dashboard af en zie haar gezicht onder het bloed zitten, haar ogen zijn gesloten. 'N..Nee.' stotter ik happend naar adem en ik gris mijn telefoon uit mijn jaszak. Zo snel als ik kan typ ik het alarmnummer in en breng ik mijn telefoon naar mijn oor. 'Alarmcentrale, waar kan ik u mee helpen?' klinkt een vrouwen stem. 'I..Ik heb een a..auto ongeluk gehad... Het gaat niet g..goed met mijn vriendin.' snik ik en ik hap opnieuw naar adem. Ik voel een enorme druk op mijn borst. 'Rustig maar meneer, we sturen iemand naar u toe. Wat is het adres?' vraagt de vrouw. Snikkend geef ik het adres door en hang ik op. Ik til Annefleur uit de auto en ga met haar in mijn armen op het gras zitten. Ik probeer me te herinneren wat er is gebeurt, maar het enige wat ik me kan herinneren is Thijs en een harde knal. Ik druk een kus op Annefleur haar haar, 'Het komt goed, het komt goed.' sus ik snikkend. 

Ik pak de krukken van de dokter aan. 'Je vriendin is in kamer tien.' zegt hij en ik bedank hem. Met mijn krukken hink ik de kamer uit, op zoek naar kamer tien. Eenmaal in de kamer aangekomen tref ik Annefleur aan, zittend op de onderzoekstafel terwijl de dokter een gaasje op haar voorhoofd plaats. Ik hink naar haar toe en gooi mijn krukken aan de kant, 'Lieverd. Het spijt me zo erg.. Ik weet niet wat me bezielde.' mompel ik en ik omhels haar. 'Het is goed. Je kon er niks aandoen.' sust Annefleur en ze drukt een kus op mijn wang. 'Jawel, ik had naar je moeten luisteren en niet in de auto moeten stappen.' zucht ik en ik laat haar los. 'Laat het Dioni, het is goed.' zegt ze en ze streelt met haar duim over mijn wang. 'Heb je ergens pijn?' vraag ik bezorgt en ze glimlacht zwakjes. 'Ik heb een hersenschudding, meer niet. Wat is er met jou voet?' vraagt ze en ik kijk even naar mijn voet. 'Gekneusd, hij heeft blijkbaar klem gezeten, maar daar kan ik me niks van herinneren.' vertel ik en ik geef haar een kus. 'Het spijt me zo erg.' mompel ik en ik sla een arm om haar heen. 'Dioni, nogmaals, dit is niet jouw schuld.' zegt ze en ik zucht even, wetend dat het wel mijn schuld is. Ze had wel dood kunnen zijn, dan had ik nooit met mezelf kunnen leven...