Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

Deel 2 73

Pov Dioni

Ik loop de wachtkamer in waar ik mijn vader en Jasmine verslagen aantref. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik buiten adem. Uit zijn verhaal aan de telefoon kon ik niet veel halen. Annefleur gaat zitten, wetend dat dit niet zomaar iets is. Eigenwijs blijf ik staan. 'Thijs heeft een hartaanval gehad.' fluistert mijn vader bijna onverstaanbaar. 'W..Wat?' stotter ik en ik merk dat ik sta te trillen op mijn benen. 'H..Hoe gaat het met hem?' vraag ik geschrokken en mijn vader zucht even. 'We hebben geen idee. Ze zijn met hem bezig. Het is afwachten.' brengt hij me op de hoogte. Ik haal een hand door mijn haar, 'Jezus.' zucht ik, niet wetend hoe ik hier op moet reageren. Ik loop de wachtkamer uit, 'Ik ga wel met hem praten.' hoor ik Annefleur zeggen als ik de hal in loop. Even later hoor ik voetstappen achter me, 'Dioni.' klinkt haar stem. Ik stop met lopen en draai me om. Ze loopt naar me toe, 'Gaat het?' vraagt ze bezorgt en ze legt haar hand op mijn kaak. Ik weet dat ze bang is voor één van mijn uitbarstingen. Ik schud mijn hoofd, 'Ik kan het niet meer. Ik kan het gewoon niet meer.' zucht ik en ze streelt met haar duim over mijn kaaklijn. 'Het is niet erg.' fluistert ze. Ik stop mijn handen in de zakken van mijn vest. 'Ik ben het zat om constant te vechten. Het maakt me zo ontiegelijk moe. Ik wil het niet meer.' zeg ik en ik sluit mijn ogen in de hoop te kunnen ontsnappen van alle pijn die ik op dit moment in mijn borstkas voel. 'Ik kan het niet meer.' fluister ik bijna onverstaanbaar. Ik voel haar armen om me heen en zo blijven we een tijdje staan. Met mijn handen in mijn zakken, leunend tegen haar aan. Ik heb nog altijd mijn ogen gesloten, alsof het de pijn verzacht. 'Ik wil hier weg.' mompel ik hoofdschuddend. 'Waar wil je heen?' fluistert ze en ik leg mijn hoofd in haar nek.  'Geen idee. Ik moet hier weg.' mompel ik en ze pakt mijn hand vast. 'Goed, kom.' zegt ze en zo weet ik dat ik altijd op haar kan rekenen. 

Ik open mijn ogen en kijk de auto rond. 'Waar zijn we?' vraag ik slaperig als ik naar buiten kijk. Ik heb geen idee waar we zijn, maar één ding weet ik zeker... We zijn niet in Nederland. Het laatste wat ik me kan herinneren is dat we in België reden, maar mijn gedachten waren er niet helemaal bij. Ik dacht alleen maar aan Thijs. Ik kijk naar Annefleur die geconcentreerd naar de weg kijkt, 'Waar zijn we?' herhaal ik mijn vraag en ze wijst naar het bord boven de weg. Er staat Disneyland Parijs op. Ik frons even, 'Wat doen we hier?' vraag ik niet begrijpend. Is ze serieus helemaal naar Parijs gereden voor me? 'Je wilde weg, dus daar heb ik voor gezorgd.' zegt ze en ze glimlacht even. 'Je bent serieus naar Parijs gereden?' vraag ik nog steeds niet begrijpend. Ze knikt, 'De vorige keer dat we hier waren moesten we het afkappen. Nu niet. We blijven hier een paar dagen. We gaan voor helemaal niks of niemand terug.' zegt ze en zo te horen heeft ze alles al geregeld. Ik kijk even naar haar, 'Je bent een schat.' mompel ik en ze knikt. 'Dat weet ik.' grijnst ze en ze neemt de afslag. Ik staar naar buiten, 'Had jij morgen geen sollicitatie?' vraag ik en ik kijk even naar haar. Ze knikt, 'Die heb ik verzet.' antwoord ze. Waarom doet ze dit allemaal voor me? Ik weet hoe belangrijk die sollicitatie voor haar is. 'Waarom? Het is belangrijk voor je.' zeg ik en ze werpt even een blik op me voordat ze zich weer op de weg richt. 'Dioni, wat voor mij nu belangrijk is is om jou daar weg te halen. Je werd daar helemaal gek.' zegt ze. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik weet er niks op te zeggen. 'Laat mij anders het laatste stuk rijden.' stel ik voor, maar ze schudt haar hoofd. Ze moet wel moe zijn, het is langer dan vijf uur rijden. 'Dat hoeft niet.' antwoord ze en ze glimlach even naar me. 

Ik sla mijn arm om Annefleur haar middel als we het park in lopen. 'Ik hou zo verdomd veel van jou.' mompel ik en ik druk een kus op haar wang. 'Dat is maar goed ook.' grinnikt ze. Ik kijk naar het kasteel voor ons, 'Dus.. Dit is vrijwel het enige wat we gezien hebben de vorige keer.' grinnik ik en ze knikt. Ik stop met lopen zodat Annefleur een foto kan maken van het kasteel, ik had niks anders van haar verwacht. 'Vandaag een jaar geleden liep je bij mij voor het eerst de kamer in.' begin ik en ze kijkt op. 'Het verbaasd me dat je dat nog weet.' zegt ze fronsend en ik grijns even. 'Ik weet alles nog. Ik weet zelfs nog wat je aan had. Die vreselijke rok tot aan onder je knie en je witte blouse met elke knoop dicht.' vertel ik en ik zie aan haar dat ze verbaasd is. 'Oh en die vreselijke zwarte ballerina's. Je had je haar los en het kleine plukje met een klipje naar achter gestopt.' zeg ik. Ze slaat haar armen om me heen, 'Je weet alles nog.' fluistert ze en ze legt haar hoofd tegen mijn borst. 'Natuurlijk, het was de mooiste dag van mijn leven.' antwoord ik zachtjes en ik druk een kus op haar voorhoofd. We zijn allebei erg verandert door elkaar. Anne haar stijl, ze draagt niet zulke rare dingen meer en laat expres knoopjes open om mij te pesten. Ook heeft ze meer lef gekregen. En ik.. We weten allemaal hoe ik verandert ben. Ik heb nergens spijt van als het om mij veranderingen gaat. Dankzij mijn veranderingen mag ik mezelf gelukkig noemen, en dat allemaal omdat ik haar heb. Ik pak haar handen vast, 'Ik hou van je, toen ik je voor het eerst zag wist ik het al en nu tot en met de dag van vandaag nog steeds.' fluister ik en ze drukt haar lippen op die van mij. 'Ik hou van je.' fluistert ze tegen mijn lippen aan en ik glimlach even. Ik had nooit verwacht dat ik ooit nog zo gelukkig zou worden. Ik sla mijn arm weer om haar middel en we lopen verder, 'Dioni.' begint Annefleur na een tijdje en ze stopt met lopen. Ik kijk haar even aan, 'Wat is er?' vraag ik als ik haar gezicht zie. Ze kijkt me angstig aan. 'Er is iets wat je moet weten.. Er is iets gebeurt.' begint ze. Ik frons even, 'Wat? Wanneer?' vraag ik en ze slaat haar ogen neer. 'Onderweg in de auto, toen je sliep.' fluistert ze en ik kijk haar afwachtend aan. Wat kan er in godsnaam gebeurt zijn?