Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

Deel 2 19

Pov Dioni

De deur gaat open en mijn vader verschijnt in de deuropening. 'Dioni, wat is er aan de hand?' vraagt hij geschrokken als hij mij ziet. Ik kijk hem snikkend aan, 'Het is voorbij.' snik ik en hij trekt me naar binnen. 'Waar heb je het over?' vraagt hij en het is alsof elke keer dat ik er aan denk, mijn hart opnieuw breek. 'Anne.' snik ik en ik zie mijn vaders gezicht betrekken. 'Hé kom eens hier.' zegt hij en hij slaat zijn armen om me heen. 'Ik had geen andere keuze.' snik ik en mij vader wrijft over mijn rug. 'Het komt allemaal goed jongen.' sust hij. 'Zonder haar ben ik niks. Zonder haar heb ik niemand.' snik ik en mijn vader neemt me mee naar de woonkamer. 'Je hebt mij Dioni. Je hebt ons. Je hoort bij deze familie.' antwoord mijn vader en voor het eerst in mijn leven voel ik me veilig, wetend dat ik ergens bij hoor... Wetend dat ik een familie heb.

Ik staar naar het plafond als de slaapkamer deur open gaat. Thijs komt binnen gelopen en hij gaat op het bed zitten. 'Hoi Thijs.' zeg ik zachtjes en hij kijkt me met grote ogen aan. Ik ga recht op zitten, 'Papa vertelde me van jou en het meisje.' zegt hij en ik slik even. 'Niet verdrietig zijn. Het komt wel goed.' zegt hij en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. 'Ik weet zeker dat het goed komt.' zegt hij en hij slaat zijn armpjes om me heen. Ik trek hem op mijn schoot. 'Bedankt. Ik voel me al een stuk beter.' zeg ik zachtjes en dan kijkt hij me glimlachend aan. Hij glijdt van het bed af en loopt de kamer uit. Ik sta op en loop naar mijn jas die over de stoel hangt. Ik haal mijn notitieboekje er uit en blader er doorheen. 

Ik weet niet wat me overkwam, maar ik werd overtroffen met gevoelens. Ik weet niet hoe aangezien ik al jaren al mijn gevoel wegdruk, maar daar was zij. Ze liep de kamer in en ze was gewoon zo perfect. Ik voelde de vlinders al in mijn buik en ze had nog niet eens wat gezegd. Ze was zo lief en ik moest weer gemeen zijn. Waarom doe ik dat toch altijd? Natuurlijk is ze te perfect voor mij, maar sinds ze hier binnen kwam lopen denk ik aan niks anders meer. Haar ogen straalde, zelfs toen ik weer eens een rot grap maakte. Haar vel blauwe ogen.. Ik denk letterlijk aan niks anders meer en ik heb geen idee hoe ik hier mee moet dealen.. 

Ik lees de eerste tekst die over Annefleur gaat en gelijk rollen de tranen opnieuw over mijn wangen. 'Fuck!' schreeuw ik kwaad en ik scheur de pagina uit het boekje. Ik smijt het boekje tegen de muur en ga snikkend op de grond tegen het bed aan zitten. Ik ben haar kwijt en ik haat het. Ik kan niet verder met haar, omdat ze geen vertrouwen in me heeft. We hebben geen toekomst samen..