Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

Deel 2 11

Pov Dioni

Ik trek me los en loop naar binnen terwijl ik de blikken negeer. Ik loop door naar mijn kamer en ik ga op mijn bed zitten. Ik weet dat ik gelijk eerlijk had moeten zijn over alles, maar ik kon het niet. Ondanks alles moest ik hem beschermen. Ik zucht even en mijn kamerdeur gaat open. Annefleur loopt naar binnen en ze gaat naast me zitten. 'Nog een leugen?' vraagt ze en ik sla mijn ogen neer. 'Deze was echt niet met opzet.' fluister ik. 'Vertel het me.. Wie wilde je beschermen?' vraagt ze en ik kijk haar even aan. Ze kent me beter dan dat ik dacht. 'Mijn vader.. of nou ja, de man van wie ik dacht dat het mijn vader was.' fluister ik en ik zie haar fronsen. 'Dioni?' zegt ze en ik zucht even. 'Ik heb niks te maken met de dood van Kaj zijn vader.' zeg ik en de tranen prikken in mijn ogen. 'Hij was het.' fluister ik. Anne pakt mijn hand vast en ik kijk even naar onze handen. 'Waarom deed je alsof jij en die jongens het waren?' vraagt ze en er rolt een traan over mijn wang. 'We waren er wel bij.. Daarom zag Kaj ons weglopen.. maar het was allemaal zijn schuld. De jongens en ik waren daar voor Kaj. We wilden wat met hem gaan drinken om het tussen ons nog een kans te geven.. maar toen we daar aankwamen was mijn vader, nou ja je weet wel wie daar al en het huis stond al in brand.' vertel ik en ik veeg mijn tranen weg, die gewoon opnieuw terug komen. 'Zijn jullie weg gelopen?' vraagt ze en ik schud mijn hoofd. 'Hij wel. Ik ben nog naar binnen gegaan en heb Kaj zijn vader er uit gehaald, maar het was al te laat. Nadat een ambulance en brandweer waren gebeld zijn we vertrokken en Kaj zag ons weglopen.' vertel ik. 'Dioni, is dit de waarheid?' vraagt Anne en ik knik. 'Dit is wat er is gebeurt. Je moet me geloven.' fluister ik en ze pakt mijn gezicht vast. Ze veegt mijn tranen weg, 'Ik geloof je Dioni.' antwoord ze en ik haal mijn neus op. 'Ik deed er alles aan om Kaj zijn vader te redden.. maar ik was te laat.' zeg ik zachtjes. 'Je hebt je best gedaan Dioni.' fluistert ze en ze trekt me tegen zich aan. Snikkend leg ik mijn hoofd tegen haar schouder. 'Waarom deed hij het eigenlijk?' vraagt ze zachtjes en ik slik even. 'Hij dacht dat ik nog vrienden was met Kaj en hij vond dat ik geen vrienden mocht hebben. Hij was in een dronkenbui.' vertel ik en ze wrijft over mijn rug. 'Je had hem niet hoeven beschermen.' zegt ze. 'Ik zag zijn bange gezicht en ik was zo dom om het wel te doen. De jongens hielpen me.' zeg ik en ik verstop mijn gezicht in haar nek. Ik heb er zo veel spijt van maar ik kon de politie hem niet laten meenemen.. Ik kon het gewoon niet. Daar ben ik te zwak voor.. Ik ben te zwak..