Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

Deel 2 41

Pov Annefleur

De deur vliegt open en Kaj komt binnen gelopen met twee agenten achter zich aan. Hij wijst naar Dioni zijn 'vader'. 'Hij is het.' sist Kaj kwaad en de agenten trekken hem van Dioni af. Ik pak Dioni vast die opgerold en snikkend op de grond ligt. 'Laat me los godverdomme!' schreeuwt Dioni zijn 'vader' terwijl de agenten hem naar de deur trekken. 'Ik heb niks gedaan!' schreeuwt hij en hij stribbelt tegen. 'Het feit dat je die jongen zo aanvalt is al erg genoeg, maar je hebt wel meer gedaan.' sist één van de agenten en ze nemen hem mee. Kaj hurkt ook naast Dioni neer en probeert hem rustig te krijgen; wat niet werkt. 'Jezus, wat heeft die hem allemaal aangedaan?' bromt Kaj en hij probeert Dioni overeind te krijgen. 'Rustig maatje.' sust Kaj als hij hem overeind heeft. Hij neemt hem mee naar Dioni zijn slaapkamer. Ik volg ze naar binnen als Kaj Dioni op het bed ligt. 'Ik heb hem nog nooit zo gezien.' zeg ik zachtjes, kijkend naar Dioni. 'Ik heb geen idee hoe we hem rustig kunnen krijgen.' zucht Kaj ook kijkend naar Dioni die nog altijd hevig aan het snikken is. 'Is het goed als ik met hem probeer te praten?' vraag ik zachtjes en Kaj knikt. 'Roep me maar als je me nodig hebt.' zegt hij en hij loopt de slaapkamer uit. Ik ga op de rand van het bed zitten en leg mijn hand op die van Dioni. 'Ik weet niet wat ik kan doen om je rustig te krijgen, maar je moet wel weten dat ik hier voor je ben.' fluister ik en mijn vrije hand haal ik door zijn haar. Hij kijkt me snikkend aan en gaat recht op zitten. 'Z..zeg g..gewoon dat je v..van me h..houdt.' snikt hij en hij slaat zijn armen snikkend om me heen. Hij legt zijn hoofd snikkend tegen mijn borst en ik pak hem vast. 'Ik hou van je Dioni, heel veel.' fluister ik en ik druk een kus op zijn wang. 

Pov Dioni

Gebroken. Kapot. Alleen. Hopeloos. Pijn. Verdriet. Woede. Haat. Dat is vrijwel het enige wat er op dit moment door me heen gaat.. Het feit dat mijn 'vader' is opgepakt is nog niet eens tot me doorgedrongen. Het enige waar ik aan kan denken zijn zijn woorden. Zijn pijnlijke harde woorden die de waarheid spraken... 'Dioni.' klinkt een stem en ik open mijn ogen. Het gezicht van Kaj verschijnt voor me. 'Hey maatje, hoe gaat het?' vraagt hij en ik sluit mijn ogen weer. Ik wil niet praten.. Ik wil niet denken. 'Dioni, je kan niet zo blijven.' zucht Kaj en hij trekt aan mijn arm. 'Laat me.' brom ik en ik trek mijn deken over mijn hoofd. 'Het was al lastig genoeg om Annefleur naar school te sturen. Als ze straks thuis komt wilt ze je echt niet zo zien.' klinkt Kaj zijn stem. Ik ga recht op zitten en kijk hem kwaad aan, 'Hou je bek en laat me met rust. Ik wil het niet horen. Het boeit me werkelijk geen ene fuck!' schreeuw ik en ik merk dat Kaj schrikt van mijn reactie. Ik sta op, kleed me aan en pak mijn sigaretten. 'Waar ga je heen?' vraagt Kaj. 'Sinds wanneer ben jij mijn vader?' snauw ik en ik loop de kamer uit. Ik ben er zo klaar mee dat iedereen zich met me bemoeit.. 'Dioni!' klinkt Kaj zijn stem, maar ik loop door. Eenmaal in de hal aangekomen tref ik Anne aan die net de lift uit komt. 'Dioni.' begint ze, maar ik loop langs haar heen naar de trap..