Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

10

Pov Annefleur

Ik kijk naar Kaj die een hap van zijn appel neemt. Ik twijfel even of ik het wel moet vragen, maar ik wil meer weten over hem en Dioni. 'Ken jij een Jai?' vraag ik nieuwsgierig en ik zie dat hij schrikt. Hij knikt, 'Euh ja.' antwoord hij een beetje angstig. 'Jai Wowor?' vraag ik en hij knikt. 'Waar ken je hem van?' vraag ik nieuwsgierig. 'Gewoon. Ik heb hem een keer ontmoet, meer niet.' ik zie in zijn ogen dat het één grote leugen is. 'Waarom doen jullie allemaal zo mysterieus over elkaar?' vraag ik en Kaj zucht even. 'Annefleur, het is beter als je er niet verder naar vraagt en vooral niet aan Dioni.' antwoord Kaj. 'Waarom niet? Wat is er toch?' vraag ik. Het is nu wel heel duidelijk dat deze jongens een geheim met zich meedragen. 'Het is voor je eigen veiligheid beter dat je het niet weet.' antwoord Kaj. Hij staat op, pakt zijn lege dienblad en loopt weg. Ik zie Dioni van uit de andere kant van de aula kijken en zijn blik volgt Kaj. Als Kaj de aula uit loopt loopt Dioni achter hem aan. Ik besluit het maar te laten en straks meer te vragen aan Dioni. 

Pov Dioni

Ik zie Kaj de aula uit lopen en ik loop achter hem aan. Als Kaj de klapdeuren door loopt heeft hij door dat ik hem volg. Hij draait zich om, 'Wat wil je?' vraag ik. 'Weet ze iets?' vraag ik en hij schudt zijn hoofd. 'Nee, maar ze is wel heel nieuwsgierig.' mompelt hij. 'Als iemand er achter komt omdat Anne het weet.' begin ik. 'Anne?' vraagt Kaj wat verbaasd en hij grinnikt even. 'Waarom noem je haar Anne? Speelt er wat tussen jullie?' vraagt hij en snel schud ik mijn hoofd. 'Annefleur vind ik te deftig klinken.' antwoord ik, wat ook zo is. 'Ze weet het niet, kan je me nu met rust laten?' vraagt hij en ik loop naar hem toe. 'Luister goed Kaj. Als Anne hier achter komt, komen er meer mensen achter. Dat is niet alleen voor mij een groot probleem, maar ook voor Samuel, Cassius, Jai en voor jou.' sis ik. 'Dat weet ik Dioni.' bromt hij en hij bekijkt me even. 'Ik zie op welke manier je naar haar kijkt, ze doet wat met je.' zegt hij. 'Ze doet niks met me.' antwoord ik, valt het zo erg op? 'Zeker weten? Ik zou bijna zeggen dat je gevoelens voor haar hebt.' grijnst hij. 'Ik doe niet aan gevoelens en relaties, dat weet je zelf ook.' antwoord ik en hij knikt. 'Maar Annefleur is anders voor je, wil je dat echt ontkennen?' vraagt hij. Ik geef geen antwoord en kijk hem aan. 'Ik ken je al vanaf je geboorte Dioni, ik kende de normale jij. Ik weet dat ze iets met je doet.' zegt hij en hij loopt weg. 'Ik voel verdomme niks voor haar!' roep ik hem na maar ik weet dat dat een leugen is. Ik draai me om om terug de aula in te lopen als ik Annefleur zie staan. Ze heeft het gehoord, ik weet het zeker. Ik weet niet hoe ze zich op dit moment voelt, maar haar gezicht ziet er alles behalve vrolijk uit. 

'Nou, dat is duidelijk.' zegt ze zonder enige emotie te tonen. 

Ze draait zich om en loopt de school uit. Zonder na te denken en te twijfelen loop ik achter haar aan. 'Anne!' roep ik en buiten aangekomen draait ze zich om. 'Wat wil je?' vraagt ze bot. Ik kijk haar even aan. 'Wat je hoorde.' begin ik. Ze schudt haar hoofd, 'Ik heb genoeg gehoord.' antwoord ze rustig. 'Het is niet waar, ik loog.' leg ik uit en ze lacht even. 'Dat geloof ik niet, je doet niet aan gevoelens en relaties.' antwoord ze, hoe lang stond ze daar? 'Anne, als het de waarheid was zou ik dan achter je aangekomen zijn?' vraag ik en ze haalt haar schouders op. 'Nee.' geef ik antwoord op mijn eigen vraag en ik loop naar haar toe. 'Anne, ik geef toe dat ik meestal een jongen ben die niet aan gevoelens doet en al helemaal niet aan relaties. Ik dacht nooit dat ik een meisje zou vinden waarvoor ik echt wat zou voelen, dus deed ik er gewoon niet aan.' leg ik haar uit. 'Waarom vertel je me dit?' vraagt ze en ik zie aan haar  dat ze geen zin meer heeft in onzin. 'Omdat jij het meisje bent voor wie ik echt wat voel.' zeg ik en ze staart naar haar schoenen. 'Ik wil het proberen. Ik weet niet hoe het af zal lopen. Ik weet niet of ik het kan, maar ik wil het proberen. Met jou.' zeg ik terwijl ze nog steeds naar haar schoenen kijkt. Ik loop naar haar toe en til met mijn vingers haar kin op waardoor ze me wel aan moet kijken. 'Ik kan je niet beloven dat alles soepel zal verlopen, maar geef het alsjeblieft een kans.' zeg ik zacht. Haar blauwe ogen staren de mijne aan en dan knikt ze. Ik glimlach even en druk dan mijn lippen op die van haar.